Deze maand vier ik mijn 77ste verjaardag. Het gekke is dat ik mij totaal niet zo oud voel, hoewel ik niet weet hoe oud ik mij dan wel zou voelen. Ik durf te zeggen dat je, als je zo’n hoogbejaarde leeftijd bereikt in goede gezondheid, jezelf spekkoper mag noemen.
Echter, zoals in het hele leven, is het niet allemaal hosanna. Meer dan me lief is, hoor ik regelmatig een stemmetje in mijn hoofd: ‘Wanneer word je krakkemikkig?’ en ‘Hoe lang heb je nog te leven?’ Dat stemmetje beïnvloedt op zo’n moment mijn geluksgevoel behoorlijk. Daar komt nog bij dat je moet oppassen niet ongelukkig te worden van alle ellende in de wereld die dagelijks over je uitgestort wordt.
Over het algemeen kan ik fysiek nog redelijk meedoen met van alles en nog wat…. Hoewel, op de grond rollebollen met mijn kleinkinderen of mijn schoenveters strikken vanuit staande positie, dat gaat me niet meer lukken. Dit type aftakeling neemt gestaag toe en daar baal ik behoorlijk van. Ik besef dat ik daar mee zal moeten dealen. Tegelijkertijd mag ik mij gelukkig prijzen dat mijn geest nog goed functioneert. Zolang dit het geval is, kan ik mijn mentale kracht en de daaraan gekoppelde ervaring gebruiken om een goede balans te vinden in mijn dagelijkse leventje.
Om die balans te bereiken focus ik mij steeds meer op mijn eigen individuele wereldje van gezin, familie en vrienden. Hier ervaar ik direct de zinvolheid van mijn leven. Lastiger is het contact met de grote wereld om mij heen. Eerlijk gezegd probeer ik deze op enige mentale afstand te zetten door minder intens de krant te lezen en minder naar praatprogramma’s op TV te kijken. Toch voel ik de dringende behoefte om er af en toe intens mee bezig te zijn, maar dan wel ergens in mijn persoonlijke sociale netwerk.
Daarin speelt een vriendengroepje dat we jaren geleden hebben ‘opgericht’ een bijzondere rol. Om de anderhalve maand komen we met z’n zessen bij elkaar. Dan eten en drinken we wat. Maar vooral praten we over wat ieder van ons persoonlijk raakt, zowel privé als de grote problemen om ons heen. De politieke discussies die we voeren, zijn vaak heftig en stevig. Het is verbazingwekkend hoe telkens weer deze ontmoetingen mij een enorme oppepper geven. Met zo’n vriendenkring voel ik mij extra spekkoper!
Op mijn a.s. 77ste verjaardag hoop ik daarom met mijn dierbaren te proosten: ‘Lang leve een sterke geest en een warm sociaal netwerk. Hoera, hoera, hoera!’