In mei vieren mijn lief en ik dat we vijftig jaar geleden in het huwelijksbootje zijn gestapt. Deze fantastische gebeurtenis gaan we vieren met ons gezin, wederzijdse broers, zwagers, (schoon)zussen, twee huisvrienden en onze petekinderen. We willen er een intiem samenzijn van maken, waarin we met al onze dierbaren gaan genieten van de liefde, de trouw, kortom van het leven.

Het is 1974 en de directe aanleiding om te trouwen, terwijl mijn lief en ik al samenwonen, is enigszins banaal. Ik heb gesolliciteerd naar een baan als hoofd van een katholieke basisschool. Min of meer wordt mij in de gesprekken met het schoolbestuur duidelijk gemaakt dat het prettig zou zijn als ik getrouwd ben in plaats van ongehuwd samenwoon. Mijn lief vindt het veel te vroeg om te trouwen. Zij is zeven jaar jonger, studeert aan de universiteit in Nijmegen en wil niet nu al de zware belofte van ‘eeuwige trouw’ doen, zoals de gewoonte is in de katholieke kerk. We hebben toen afgesproken om tijdens de trouwceremonie in de kapel niet die officiële belofte naar elkaar uit te spreken.

Acht jaar later hebben we deze belofte wél uitgesproken tijdens ons tweejarig verblijf in Kenya. Op onze ringen hebben we in Swahili laten graveren ‘kwa siku zote’ (voor alle dagen).

Het voelt heel bijzonder dat wij meer dan vijftig jaar samen in het leven optrekken. Onze gezamenlijke levenslijn laat vanzelfsprekend soms heftig golvende bewegingen van hoogte- en dieptepunten zien. We hebben geleerd om, als het nodig is, extra hard te werken aan onze relatie. De rode draad daarin is, telkens opnieuw ontdekken wie de ander precies is, wat hij/zij wil, hoe je ruimte geeft en elkaar stimuleert door te groeien als individu. En ja, een enkele keer hebben we daar professionele hulp bij gevraagd en gekregen.

De echte basis in onze lange relatie is volgens mij het gegeven dat zowel mijn lief als ik een ingebakken gevoel van vertrouwen in de ander heeft. Gevoel van vertrouwen is mij met de paplepel ingegoten. Mijn ouders hebben in zeer moeilijke omstandigheden ons grote gezin door allerlei hoogte- en vooral veel dieptepunten geloodst. Zij hebben ons kinderen laten zien en vooral voelen, dat vertrouwen hebben in elkaar grote kracht geeft en tegelijk een positief gevoel. Ik ben hen dan ook ontzettend dankbaar. Zij hebben mij laten zien wat ‘hét grote geheim’ is voor een gelukkig (huwelijks) leven….

‘Familie kun je jammer genoeg niet kiezen, vrienden gelukkig wel!’ Dit is een vaak gehoorde tegeltjeswijsheid. Of dit van wijsheid getuigt is nog maar de vraag!

Eenmaal op de wereld gezet mag je wensen dat je, net als ik, welkom bent en dat je opgroeit in een liefdevolle omgeving, te beginnen in een gezinnetje met daaromheen familie. Een warme inner circle van mensen waarmee je met je DNA verbonden bent, biedt je als kind een basisgevoel van veiligheid en geborgenheid. Van daaruit kun je verder groeien als mens. Zeker is dat daarnaast vrienden- en andere sociale verbanden een belangrijke rol vervullen in je leven. Feitelijk gezien is er uiteindelijk maar een kleine groep mensen die je hele leven aan je zijde zal hebben. Dit ‘sociale konvooi’ van emotioneel belangrijke mensen bepaalt in hoge mate de kwaliteit van ieders welzijn.

Ik ben in 1946 geboren in een gezin met zes kinderen. Om ons gezin heen staat een familie, die elkaar door dik en dun steunt. Na het vroege overlijden van mijn vader neemt, met instemming van mijn moeder, een familielid het voogdijschap op zich. In de pubertijd zoek ik af en toe vaderlijke steun en die vind ik dan bij een van mijn ooms. Mijn ouders, broers, zussen en allerlei lieve familieleden vormen zo mijn eerste sociale netwerk op weg naar volwassenheid.

Verder op mijn levensweg van alweer 77 jaar zal mijn ‘sociale konvooi’ zich blijven ontwikkelen. Soms laat ik mensen gaan en dan weer komen er nieuwe bij. Als mijn lief en ik een gezin gaan stichten, vinden wij het belangrijk om onze kinderen bewust te maken van de waarde van onze families in het leven. Zo vernoemen wij volgens het oude katholieke gebruik onze kinderen in één van de drie geboortenamen naar onze ouders. Wat wij verder erg belangrijk vinden om door te geven en te versterken zijn sociale vaardigheden. Welzijn hangt in hoge mate af van de relatie die je hebt met mensen om je heen. De ervaringen van mijn lief en mij laten zien dat familie daarin een continue rol van betekenis speelt.

Onze kleinkinderen zijn inmiddels volop hun eigen sociale konvooi aan het ontwikkelen. Zij groeien op in nieuwe familieverbanden met hun eigen specifieke samenstelling en cultuur. Onze kleinzoon heeft twee mamma’s en onze kleindochters hebben ook Hindoestaanse roots. Essentieel is dat zij opgroeien in een welkome, warme omgeving en daar zijn wij trots op. Als opa en oma maken wij deel uit van hun nog kleine, sociale konvooi. Zij op hun beurt maken een heel belangrijk deel uit van ons sociale konvooi….

en die gezamenlijke levensreis willen we natuurlijk zo lang mogelijk letterlijk en figuurlijk meemaken!