In mei vieren mijn lief en ik dat we vijftig jaar geleden in het huwelijksbootje zijn gestapt. Deze fantastische gebeurtenis gaan we vieren met ons gezin, wederzijdse broers, zwagers, (schoon)zussen, twee huisvrienden en onze petekinderen. We willen er een intiem samenzijn van maken, waarin we met al onze dierbaren gaan genieten van de liefde, de trouw, kortom van het leven.

Het is 1974 en de directe aanleiding om te trouwen, terwijl mijn lief en ik al samenwonen, is enigszins banaal. Ik heb gesolliciteerd naar een baan als hoofd van een katholieke basisschool. Min of meer wordt mij in de gesprekken met het schoolbestuur duidelijk gemaakt dat het prettig zou zijn als ik getrouwd ben in plaats van ongehuwd samenwoon. Mijn lief vindt het veel te vroeg om te trouwen. Zij is zeven jaar jonger, studeert aan de universiteit in Nijmegen en wil niet nu al de zware belofte van ‘eeuwige trouw’ doen, zoals de gewoonte is in de katholieke kerk. We hebben toen afgesproken om tijdens de trouwceremonie in de kapel niet die officiële belofte naar elkaar uit te spreken.

Acht jaar later hebben we deze belofte wél uitgesproken tijdens ons tweejarig verblijf in Kenya. Op onze ringen hebben we in Swahili laten graveren ‘kwa siku zote’ (voor alle dagen).

Het voelt heel bijzonder dat wij meer dan vijftig jaar samen in het leven optrekken. Onze gezamenlijke levenslijn laat vanzelfsprekend soms heftig golvende bewegingen van hoogte- en dieptepunten zien. We hebben geleerd om, als het nodig is, extra hard te werken aan onze relatie. De rode draad daarin is, telkens opnieuw ontdekken wie de ander precies is, wat hij/zij wil, hoe je ruimte geeft en elkaar stimuleert door te groeien als individu. En ja, een enkele keer hebben we daar professionele hulp bij gevraagd en gekregen.

De echte basis in onze lange relatie is volgens mij het gegeven dat zowel mijn lief als ik een ingebakken gevoel van vertrouwen in de ander heeft. Gevoel van vertrouwen is mij met de paplepel ingegoten. Mijn ouders hebben in zeer moeilijke omstandigheden ons grote gezin door allerlei hoogte- en vooral veel dieptepunten geloodst. Zij hebben ons kinderen laten zien en vooral voelen, dat vertrouwen hebben in elkaar grote kracht geeft en tegelijk een positief gevoel. Ik ben hen dan ook ontzettend dankbaar. Zij hebben mij laten zien wat ‘hét grote geheim’ is voor een gelukkig (huwelijks) leven….