Aan het saaie coronaleven lijkt een einde te komen. Tweede Paasdag heb ik de eerste coronaprik gekregen en vanaf 21 april wordt de lockdown versoepeld. Dat alles is een feestelijk moment. Ik snak er naar om mijn kinderen weer te kunnen omhelzen, mijn kleinkinderen te knuffelen, mijn broers en zussen een zoen te geven op beide wangen en mijn vrienden een hand of een hug te geven.
Het zwaarste van de coronaperiode van meer dan een jaar is voor mij het gemis aan persoonlijke, intieme contacten met je dierbaren. Niet eerder in mijn leven – vierenzeventig jaar – ben ik zo lang op de proef gesteld in dit levensgebied van sociale contacten. Zeker zo belangrijk is het levensgebied van zingeving en inspiratie. Voor iedereen in ons land is het zeer gewenst dat er weer ruimte komt om andere mensen te ontmoeten of naar theater, museum, dierentuin en pretpark te gaan. En hoe verlangen we er allemaal naar een terrasje te pikken en daar met andere mensen over van alles en nog wat te kunnen kletsen. Al dit soort mogelijkheden maakt dat je een prettig leven kan leiden. Natuurlijk speelt ook mee of je financieel redelijkerwijs rond kan komen en of je gezondheid zodanig is dat je het leven de moeite waard kan blijven vinden. Wel is het zo dat ieder mens zelf bepaalt welke accenten op de diverse levensgebieden de doorslag geven of het leven prettig is.
Ik merk dat ik in de pensionado fase meer dan daarvoor op mijzelf ben aangewezen als het gaat om zoeken naar ‘leven in de brouwerij’ liefst in combinatie met warme contacten. Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat mijn lief en ik dat samen kunnen doen. Die warme contacten kunnen er in allerlei gradaties zijn. In onze innercircle zitten mensen bij wie wij ons maximaal veilig en vertrouwd voelen. Daaromheen zijn mensen die ons dierbaar zijn, waarvan sommigen dichtbij ons staan en anderen meer op afstand. Al die contacten hebben hun eigen dynamiek en intensiteit al naargelang onze leefsituatie. Nu we door corona geen verre reizenvakanties meer kunnen en willen maken, hebben we bedacht dichterbij bij huis te blijven. Sinds twee weken hebben wij een chaletje op een camping aan een meer in Friesland.
Eerlijk gezegd heb ik mij altijd verzet tegen allerlei stereotype beelden en gedragingen die je krijgt als je gepensioneerd bent: een volkstuintje huren, je gewone fiets inruilen voor een elektrische fiets mét helm, een trekhaak voor een fietsendrager op je auto laten zetten of verhuizen van een groot huis naar een appartement. We doen het inmiddels allemaal en vinden het nog leuk en de moeite waard ook! En dan nu kopen we een stacaravan op een camping met weinig privacy om je heen…..Het coronagebeuren heeft ons er toe gebracht, simpelweg omdat we daar onze leefruimte mee vergroten waar we mensen kunnen ontmoeten. De keuze voor Friesland heeft te maken met het feit dat mijn broer al dertig jaar op die camping een stacaravan heeft en ook enkele vrienden van hem, die wij kennen.
Zoals wij ons pensionado leven invullen heeft natuurlijk ook te maken met het feit dat we gezond zijn en dat we ons zo’n chaletje financieel kunnen permitteren. Onze ervaring is dat in alle levensfasen geldt dat het leven de moeite waard is als je blijft zoeken naar ‘leven in de brouwerij’ en naar inspiratie en zingeving vanuit je eigen mogelijkheden.
We stellen ons voor dat we de komende lente- en zomermaanden, als we zin hebben en het mooi weer is, we in de auto stappen en naar Friesland rijden om daar dan telkens een paar dagen te blijven. Onze eerst lentetrip hebben we de dagen voor Pasen gehad en zelfs hebben we al de meeste van onze directe buren ontmoet. Iedereen heeft ons enthousiast welkom geheten… wat wil je nog meer?!
