De afgelopen twee maanden heeft mijn dagelijkse leven volledig in het licht gestaan van een grote ‘lichamelijke onderhoudsbeurt’: apneu, een nieuwe ooglens en eind november een nieuwe linkerheup. Nu zit ik in het revalideringstraject dat naar mijn idee goed verloopt. Het zal nog wel een tijdje duren, voordat ik als een kievit rondloop. Maar ik kan nu al concluderen dat 2023 er fysiek goed uit komt te zien. Je overdag fit voelen, alles helder en scherp kunnen waarnemen en gewoon goed en zonder pijn kunnen lopen biedt ongelooflijk veel kwaliteit aan het dagelijks leven.

Mij is opgevallen, dat je zo’n periode fysiek en mentaal volledig opgeslokt wordt door al dat gedoe met je lijf. Je komt niet toe aan je normale dagelijkse activiteiten, zoals bijvoorbeeld een blog schrijven. Je hele mindset wordt er door bepaald. Hoewel ik erg opzie tegen deze operaties, neem ik mij voor er mentaal zo positief mogelijk in te gaan staan, hoe lastig ook. Telkens heb ik tijdens mijn ziekenhuisbezoeken gedacht dat ik mij gelukkig mag prijzen in deze tijd in dit deel van de wereld te leven en oud te worden. Het is clichématig, maar ik kan het niet anders zeggen: onze gezondheidszorg is van topniveau. De kwaliteit van de artsen en medewerkers, de aandacht voor de patiënt, de uitgebreide voorlichting en de communicatie algemeen van zowel de longarts, als de oogarts en de orthopeed heb ik als zeer positief ervaren. Volgens mij helpt het om vertrouwen te hebben in de professionaliteit van de zorgverleners. Ik probeer daarom zo min mogelijk zelf doktertje te spelen door op internet van alles op te zoeken. Een beetje oriëntatie is prima, maar ik realiseer mij dat ik – hoe dan ook – afhankelijk ben van een professional.

Als patiënt doe ik bewust mijn best open te communiceren. Ik stel ‘domme’ vragen en ben niet bang om teveel te vragen als ik mij onzeker voel. Eenmaal in deze zorgcircuits rondlopend is het fijn en handig om vergezeld te worden van je lief of iemand anders. Het helpt je de vaak grote hoeveelheid informatie beter op te nemen.

Vanuit mijn vakgebied gerontologie pleit ik in mijn blog al jaren dat het goed is om al in een vroeg stadium je bewust te zijn van je eigen rol als je bij het ouder worden afhankelijk dreigt te worden. In de leeftijdsfase waarin ik verkeer, zullen de risicofactoren op gezondheidsgebied alleen maar groter worden. Ik kan nu zeggen dat een positieve en open houding als patiënt mij de afgelopen twee maanden goed heeft geholpen. Oefening baart kunst en dat geeft hoop voor de toekomst.

Ik ga nu rustig verder herstellen van de heupoperatie. Mijn lief en ik wensen de bloglezer een fijne kerst en een positief en vitaal 2023.

Wat kan er toch veel gebeuren in enkele weken. Afgelopen oktober onderga ik bij mijn huisarts zoiets als een APK keuring met als resutaat dat ik naar de oogarts, longarts en orthopeed verwezen wordt. Eerst een staaroperatie linkeroog. Het resultaat is verrassend. Ik zie de wereld weer helder en grotendeels zonder bril. Wel is een leesbril nodig. Dan een apneu onderzoek, dat resulteert in het gebruiken van een apneu apparaat in de nacht. Overdag voel ik mij veel fitter dan voorheen. Tenslotte krijg ik eind november een nieuwe linkerheup.

Iedereen weet dat je bij het ouder worden in een levensfase geraakt, waar slijtage, fysieke en psychische achteruitgang en kans op ziekten groter worden. Statistisch gezien is dit zeker het geval na vijfenzeventig jaar. Bij mij is op mijn zesenzeventigste duidelijk dat er enige revisie c.q. vervanging van lichamelijke onderdelen nodig is. Natuurlijk zie ik op tegen al deze bezoeken aan het ziekenhuis. Maar ik focus mij op het gegeven dat deze klachten medisch goed aan te pakken zijn. Mijn dagelijkse leven zal in kwaliteit toenemen. Daar mag ik hardstikke blij mee zijn, zeker in het licht van allerlei ziekten met een veel malen slechter perspectief, zoals kanker, ernstige hart- en vaatziekten of dementie.

Controle kunnen hebben en uitoefenen op je dagelijkse leven, is juist in deze fase van hoge ouderdom van het grootste belang. Volgens mij kun je daar niet vroeg genoeg op gaan voorbereiden. Al heel veel jaren ben ik bewust bezig mij op die fase voor te bereiden. Ik wil voorkomen dat ik fysiek en psychisch in een neerwaartse spiraal terecht kom.

Nu ik in zo’n APK moment zit, merk ik dat het lastig is om er positief in te blijven staan. Ik zie vooral op tegen de heupoperatie. Daarom praat ik mijzelf moed in en zoek ik steun bij anderen. Mijn lief heeft er baat bij als ik mij niet deprie opstel en gedraag. Mijn kleinkinderen willen graag met opa blijven spelen. Ik vraag familie en vrienden, die een heupoperatie hebben gehad, hoe zij die ervaren hebben. Horror verhalen wil ik niet horen. Bijna al deze lotgenoten steken mij een hart onder de riem: ‘Je gaat straks weer lopen als een kieviet.’ en ‘Als het moet, doe het nu en wacht niet tot je nog ouder bent!

Kijk, dat helpt!

Ruim twee maanden geleden viert een van onze goede vrienden zijn 80ste verjaardag met een lunch in een restaurant. Het is mooi om te zien en te ervaren hoe ruim vijftig familieleden, vrienden en andere dierbaren samen met hem en zijn vrouw deze verjaardag vieren: ‘Samen wordt het leven gevierd!’

Hoewel zijn fysieke situatie al jaren erg slecht is, hoor ik hem nooit daarover klagen. Altijd weet hij de positieve kant van zijn leven te benadrukken en daar leeft hij ook naar. Dan ineens afgelopen week krijgt hij een hartstilstand. Hij wordt gereanimeerd en komt op de IC van het ziekenhuis terecht. Na vier dagen in coma aan allerlei beademingsapparatuur lijkt er geen perspectief meer te zijn voor verbetering. In goed overleg met zijn vrouw wordt besloten de behandeling te stoppen…..

Daar sta je dan met enkele dierbaren aan het bed om afscheid te nemen. Hoe moeilijk ook, het voelt goed, heel goed om afscheid te nemen, hoewel hij er zelf waarschijnlijk geen weet van heeft. Het is een emotioneel en heel mooi moment. Hoe onbeholpen je ook aan het bed staat, het is een eerbetoon aan een dierbaar medemens. Het moment voelt als een ode aan het leven. Daar staand besef je tot in het diepste innerlijk, hoe wezenlijk het is om mensen om je heen te hebben, waar jij om geeft en die om jou geven: dat is het leven; dat is de zin van het leven.

Ik heb het al vaak in mijn blog genoemd: sociale relaties zijn de levensadem van de mens. Afscheid nemen van dierbaren hoort bij het leven, maar is vreselijk zwaar. Hoe ouder je wordt, des te meer besef je dat je in de levensfase zit, waarin dat afscheid nemen steeds frequenter zal plaatsvinden. Je intieme, persoonlijke netwerk wordt steeds kleiner. Bij elk afscheid lever je als het ware een stukje levensadem in.

Wat blijft zijn veel goede herinneringen, die op hun beurt weer helpen de zin van het leven te bijven zien.