Het zijn vaak kleine, onverwachte momenten waar je van opknapt in het dagelijkse leven, zoals lachen bijvoorbeeld. Ik lach veel te weinig. Met lachen bedoel ik dan onbedaarlijk lachen dat overgaat in de slappe lach. Mij overkomt dat vooral als ik met anderen aan het lachen ben. Je steekt elkaar aan. Eenmaal uitgelachen weet je vaak niet meer precies waarom je nou zo moest lachen, maar je voelt je even zorgeloos en super relaxed.

In deze coronatijd met weinig life sociale contacten, met veel vervelend nieuws over besmettingen, verkiezingen in Amerika en angst voor aanslagen, heb ik behoefte aan positiefs nieuws en iets om te lachen. Dat positieve nieuws komt niet vanzelfsprekend dagelijks tot je, net zo min als het lachen.

Afgelopen weekend heb ik zowaar twee slappe lachmomenten. Mijn lief laat op haar telefoon een filmpje van Brigitte Kaandorp uit 1995 zien. Het gaat over de Vrije School en ze zingt o.a. oudhollandse liedjes met het publiek. Zoals altijd bij Kaandorp is alles over de top, maar als je eenmaal lacht, kun je niet meer stoppen. Nog zo’n moment hebben we bij het eten. Mijn schoonzus die op visite is, vertelt enkele waargebeurde verhalen waar we alle drie de slappe lach van krijgen. Op de een of andere manier lucht het mij enorm op, meer dan ik had gedacht. Het geeft een ontspannen gevoel.

Deze coronatijd zit ik veel binnen, beweeg weinig en eet te veel. Eigenlijk weet ik dat ik niet goed bezig ben, fysiek gezien dan. Sinds enkele weken doe ik wel elke ochtend enkele ‘pilates’ oefeningen meteen nadat ik opsta. Daarna ga ik de krant halen in de hal van ons appartementencomplex. Ik neem dan bewust niet de lift maar de trappen. Die fysieke start na het opstaan ’s ochtends is hard nodig. Doe ik niets dan voel ik mij stram en stijf. Zeker op mijn leeftijd heeft het lijf veel extra aandacht nodig, eigenlijk elke dag. Eerlijk gezegd is fysiek bezig zijn niet mijn sterkste kant. Ik moet mijzelf daarvoor regelmatig tot de orde roepen.

Dit weekend ervaar ik aan den lijve dat lachen gezond is. Ik krijg er energie van in deze donkere dagen met veel wind en regen. De weegschaal heb ik de laatste maanden gemeden. Dat heet struisvogelpolitiek. Maar nu wil ik het weten. De conclusie is helder: er moet een paar kilo af. Enthousiast neem ik mij voor minder te snacken tussendoor, meer groenten te eten en een glaasje wijn minder te drinken. En ik wil dagelijks een eind wandelen. Ik voeg meteen de daad bij het woord.

Op het gebied van nieuws steek ik al maanden mijn kop in het zand. Ik wil zo min mogelijk meegesleurd worden door al dat slechte nieuws. Ik kan er niks mee. Kortgeleden heb ik mijn abonnement op de nieuwssite De Correspondent opgezegd, omdat ik deze wekelijkse artikelen bijna nooit lees. Ik krijg nu bericht dat dit de laatste uitgave is, maar mocht ik willen dan kan ik het abonnement meteen weer verlengen. Met mijn frisse hoofd ga ik toch eens enkele artikelen lezen en ik raak zowaar in flow. Het besef dringt tot mij door dat De Correspondent niet het nieuws van de dag brengt, maar veel meer analyserend en thematisch schrijft over wat elke dag gebeurt. Zij deelt daarbij kennis en ervaring, want zo zegt Rob Wijnberg, oprichter van De Correspondent: ‘Samen kunnen we de wereld begrijpen. En een wereld die je kunt begrijpen, kun je ook veranderen.’ Zo wil ik nieuws lezen, daar kan ik iets mee. Ik heb meteen het abonnement verlengd.

Zo maar twee kleine momenten die mij over een ‘dood punt’ heen trekken. Anders gezegd: twee keer de slappe lach en ik krijg energie om uit mijn neerslachtige corona herfstbubbel te stappen. Dat voelt goed.

‘Nu volhouden, Geert’ zeg ik tegen mijzelf: ‘Het leven is nu eenmaal werken’.

De herfst is begonnen. Ik zie nooit zo uit naar deze tijd van het jaar, mijn lief wel. Zij vindt dit een gezellige tijd: snel donker, open haardje aan, kaarsjes branden, gordijnen dicht en dan heerlijk samen op de bank met een glaasje rode wijn (Bordeaux). Natuurlijk vind ik dat laatste ook heerlijk, maar bij mij werkt dit jaargetijde zodanig op mijn gemoed, dat ik er gauw chagrijnig van word. Dat chagrijn wordt extra versterkt als ik aan het eind van het jaar altijd weer die lange to-do-lijst zie liggen met allerlei zinnige en onzinnige zaken die mijn dagelijks leventje (on)mogelijk maken: de griepprik halen, de APK keuring van de auto regelen, de datum voor de onderhoudsbeurt van de CV ketel plannen, de schoorsteenveger bellen, de dakgoten schoonhouden van bladeren en de buitenkraan afsluiten. Absoluut niet motiverend vind ik de afhandeling van al die verzekeringspolissen ‘voor van alles en nog wat in het leven’. Voordat ik aan mijn winterslaap mag beginnen, moet ik eerst deze zogenaamd noodzakelijke pamperservicepapperassen hebben bekeken en betaald. De meeste polissen berg ik altijd meteen ongezien in mijn archief op. Maar dit jaar ga ik mij zomaar ineens, voor het eerst in mijn leven, in mijn pamperpolis DELA Uitvaartplan 2016 verdiepen. Kennelijk ben ik in een zwaarmoedige stemming, want anders kan ik niet verklaren waarom ik mij nu voor die polis zou interesseren. Lees verder →

De laatste weken verplaats ik mij af en toe in de ‘gewone’ Griek. In enkele jaren tijd is hun hele dagelijkse bestaan qua inkomen overhoop geraakt met grote maatschappelijke en persoonlijke gevolgen. Het aantal zelfmoorden neemt toe. Honderden ambulance auto’s in Athene staan stil omdat er geen onderhoud meer gepleegd kan worden. Pensionado’s (ja, ja, de pensioenleeftijd is te laag) hebben tientallen procenten minder inkomen. Ambtenaren (ja, ja, er zijn er teveel)  worden bij bosjes ontslagen en de overigen moeten eveneens heel veel salaris inleveren. De werkeloosheid (ja, ja, ze werken sowieso niet zo hard) onder oud en jong neemt met grote stappen toe. En het einde van al deze ellende is nog lang niet in zicht. De meeste ‘gewone’ Grieken voelen zich volkomen machteloos. De kleine groep rijke Grieken heeft zijn miljarden spaarpot veiliggesteld in het buitenland. Het principe van ‘ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken’ viert hoogtij. De EU landen hebben al voor miljarden hulp geboden en ook zij belazeren hun eigen achterbannen met de belofte dat alles terugbetaald zal worden. De verbijstering over deze gang van zaken wordt bij mij steeds groter. Niet alleen vanwege het dreigende bankroet van Griekenland, maar vooral vanwege de manier inclusief de toon waarop op politiek niveau, inclusief Griekenland zelf, met elkaar getracht wordt de ‘gewone’ Griek te redden. Redden betekent allereerst natuurlijk een goed plan waar de Grieken zelf in hoge mate achter moeten staan. Echter de situatie is zo allerbelabberdst, dat de ‘gewone’ Griek geen zuurstof meer heeft, geen energie, geen vertrouwen om überhaupt een eerste stap te zetten. Ik moet denken aan de situatie in ons ‘gewone’ doorsnee gezin in 1953. Ik ben dan 7 jaar.  Lees verder →