Het zijn vaak kleine, onverwachte momenten waar je van opknapt in het dagelijkse leven, zoals lachen bijvoorbeeld. Ik lach veel te weinig. Met lachen bedoel ik dan onbedaarlijk lachen dat overgaat in de slappe lach. Mij overkomt dat vooral als ik met anderen aan het lachen ben. Je steekt elkaar aan. Eenmaal uitgelachen weet je vaak niet meer precies waarom je nou zo moest lachen, maar je voelt je even zorgeloos en super relaxed.

In deze coronatijd met weinig life sociale contacten, met veel vervelend nieuws over besmettingen, verkiezingen in Amerika en angst voor aanslagen, heb ik behoefte aan positiefs nieuws en iets om te lachen. Dat positieve nieuws komt niet vanzelfsprekend dagelijks tot je, net zo min als het lachen.

Afgelopen weekend heb ik zowaar twee slappe lachmomenten. Mijn lief laat op haar telefoon een filmpje van Brigitte Kaandorp uit 1995 zien. Het gaat over de Vrije School en ze zingt o.a. oudhollandse liedjes met het publiek. Zoals altijd bij Kaandorp is alles over de top, maar als je eenmaal lacht, kun je niet meer stoppen. Nog zo’n moment hebben we bij het eten. Mijn schoonzus die op visite is, vertelt enkele waargebeurde verhalen waar we alle drie de slappe lach van krijgen. Op de een of andere manier lucht het mij enorm op, meer dan ik had gedacht. Het geeft een ontspannen gevoel.

Deze coronatijd zit ik veel binnen, beweeg weinig en eet te veel. Eigenlijk weet ik dat ik niet goed bezig ben, fysiek gezien dan. Sinds enkele weken doe ik wel elke ochtend enkele ‘pilates’ oefeningen meteen nadat ik opsta. Daarna ga ik de krant halen in de hal van ons appartementencomplex. Ik neem dan bewust niet de lift maar de trappen. Die fysieke start na het opstaan ’s ochtends is hard nodig. Doe ik niets dan voel ik mij stram en stijf. Zeker op mijn leeftijd heeft het lijf veel extra aandacht nodig, eigenlijk elke dag. Eerlijk gezegd is fysiek bezig zijn niet mijn sterkste kant. Ik moet mijzelf daarvoor regelmatig tot de orde roepen.

Dit weekend ervaar ik aan den lijve dat lachen gezond is. Ik krijg er energie van in deze donkere dagen met veel wind en regen. De weegschaal heb ik de laatste maanden gemeden. Dat heet struisvogelpolitiek. Maar nu wil ik het weten. De conclusie is helder: er moet een paar kilo af. Enthousiast neem ik mij voor minder te snacken tussendoor, meer groenten te eten en een glaasje wijn minder te drinken. En ik wil dagelijks een eind wandelen. Ik voeg meteen de daad bij het woord.

Op het gebied van nieuws steek ik al maanden mijn kop in het zand. Ik wil zo min mogelijk meegesleurd worden door al dat slechte nieuws. Ik kan er niks mee. Kortgeleden heb ik mijn abonnement op de nieuwssite De Correspondent opgezegd, omdat ik deze wekelijkse artikelen bijna nooit lees. Ik krijg nu bericht dat dit de laatste uitgave is, maar mocht ik willen dan kan ik het abonnement meteen weer verlengen. Met mijn frisse hoofd ga ik toch eens enkele artikelen lezen en ik raak zowaar in flow. Het besef dringt tot mij door dat De Correspondent niet het nieuws van de dag brengt, maar veel meer analyserend en thematisch schrijft over wat elke dag gebeurt. Zij deelt daarbij kennis en ervaring, want zo zegt Rob Wijnberg, oprichter van De Correspondent: ‘Samen kunnen we de wereld begrijpen. En een wereld die je kunt begrijpen, kun je ook veranderen.’ Zo wil ik nieuws lezen, daar kan ik iets mee. Ik heb meteen het abonnement verlengd.

Zo maar twee kleine momenten die mij over een ‘dood punt’ heen trekken. Anders gezegd: twee keer de slappe lach en ik krijg energie om uit mijn neerslachtige corona herfstbubbel te stappen. Dat voelt goed.

‘Nu volhouden, Geert’ zeg ik tegen mijzelf: ‘Het leven is nu eenmaal werken’.