Het is soms goed je depri gevoel te accepteren. Als je deze vervolgens verwoordt (op papier of in een gesprekje), voel je je snel iets beter. Met die gedachte zit ik vandaag achter mijn computer te werken aan mijn blog.

Het duurt maar voort… Nu al acht maanden lang…. Mondkapje op, mondkapje af, handen wassen tien keer of meer per dag evenals desinfectiepompjes gebruiken, met grote bogen om mensen heen lopen, minimale sociale contacten hebben en vooral geen handen schudden en zoenen….. En dan gaat het ook nog regenen en waaien… Na acht maanden coronacrisis voel ik mij steeds kwetsbaarder worden. Dat komt niet alleen door de permanente focus op Covid-19 algemeen, maar zeker ook door al die aandacht voor de oudere mens. Ik word er onzeker en depri van.

In het begin van de coronacrisis ben ik druk met ons nieuwe appartement. Het is een welkome afleiding tijdens de zogenaamde intellectuele lockdown. Aansluitend in juli, augustus en september is het vaak mooi weer. Ik sluit me een beetje af van de overkill aan coronaberichten. We gaan veel naar ons volkstuintje. En eind van de dag zitten we op ons balkon met een heerlijk glaasje witte wijn.

In de maand juli lijkt het er even op dat het de goede kant op gaat met het virus. Het dagelijks leven lijkt weer normaal te worden. Echt op vakantie gaan is er dit jaar niet bij, maar we gaan wel een paar dagen naar Langweer en naar Ouddorp. Zo is het goed uit te houden. Helaas gaat het toch weer de verkeerde kant op. De regels worden wederom aangescherpt. Tot overmaat van ramp wordt het herfstig weer met wind en regen.

Voor het eerst in jaren zit ik vol ongeduld te wachten op de jaarlijkse griepprik. Ik hoop dat deze prik een beetje tegen het COVID 19 virus helpt. Dat zou mooi meegenomen zijn. Volgens mij heb ik vorig jaar deze griepprik ergens begin oktober gekregen. Nu is het al eind oktober en heb ik nog niets gehoord. Zijn er wel genoeg griepvaccins voorradig? Onzeker geworden bel ik de assistent van mijn huisarts. Zij meldt mij dat de uitnodiging er aan komt. Dan eindelijk vallen er twee brieven van mijn huisarts in de bus. De eerste is een uitnodiging voor de prik tegen pneumokokken, waarmee je vijf jaar lang extra beschermd bent tegen longontsteking. Deze geldt voor mensen tussen de 73 en 79 jaar. De tweede brief is een uitnodiging voor de griepprik voor mensen vanaf 60 jaar. Dit alles op zaterdag 7 november. Eerlijk gezegd kan ik haast niet wachten.

Bijzonder is dat de komende inentingen een positieve boost geven aan mijn depri stemming. Tegelijk realiseer ik mij dat ik dankbaar mag zijn. Ik moet niet zeuren. Ik voel me gezond en ben heel gelukkig samen met mijn lief. Om een beetje energie te krijgen nu we veel binnen zitten, zijn we plannen aan het maken voor volgend jaar. Verre reizen vakanties met veel genieten vooraf, tijdens en na de reis kunnen we voorlopig wel vergeten. Hoe gaat ons pensionado leven er überhaupt de eerstkomende jaren uitzien, nu niet meer alles kan en mag?

Ik merk de laatste tijd, dat ik bij het plannen maken, af en toe bepaalde principes aan de kant schuif. Zo heb ik altijd onder het motto ‘rust roest’ gezegd: blijf fietsen op een gewone fiets, blijf trappen lopen, zoek uitdagingen op, ga niet op in de grijze massa. Sinds vorig jaar heb ik een e-bike en dit jaar zijn we verhuisd naar een appartement. Ik heb zelfs een trekhaak onder mijn Alfa laten zeten, zodat we de fietsen mee kunnen nemen. En afgelopen week hebben we zowaar een chaletje/stacaravan besteld, dat in Langweer komt te staan…..

Stereotieper pensionado zijn kan haast niet: appartement, volkstuintje, camping. Het kan me weinig schelen. Ik ben blij met mijn 74 jaar en ik hoop samen met mijn lief nog lang gezond pensionado te zijn!