Het is soms goed je depri gevoel te accepteren. Als je deze vervolgens verwoordt (op papier of in een gesprekje), voel je je snel iets beter. Met die gedachte zit ik vandaag achter mijn computer te werken aan mijn blog.

Het duurt maar voort… Nu al acht maanden lang…. Mondkapje op, mondkapje af, handen wassen tien keer of meer per dag evenals desinfectiepompjes gebruiken, met grote bogen om mensen heen lopen, minimale sociale contacten hebben en vooral geen handen schudden en zoenen….. En dan gaat het ook nog regenen en waaien… Na acht maanden coronacrisis voel ik mij steeds kwetsbaarder worden. Dat komt niet alleen door de permanente focus op Covid-19 algemeen, maar zeker ook door al die aandacht voor de oudere mens. Ik word er onzeker en depri van.

In het begin van de coronacrisis ben ik druk met ons nieuwe appartement. Het is een welkome afleiding tijdens de zogenaamde intellectuele lockdown. Aansluitend in juli, augustus en september is het vaak mooi weer. Ik sluit me een beetje af van de overkill aan coronaberichten. We gaan veel naar ons volkstuintje. En eind van de dag zitten we op ons balkon met een heerlijk glaasje witte wijn.

In de maand juli lijkt het er even op dat het de goede kant op gaat met het virus. Het dagelijks leven lijkt weer normaal te worden. Echt op vakantie gaan is er dit jaar niet bij, maar we gaan wel een paar dagen naar Langweer en naar Ouddorp. Zo is het goed uit te houden. Helaas gaat het toch weer de verkeerde kant op. De regels worden wederom aangescherpt. Tot overmaat van ramp wordt het herfstig weer met wind en regen.

Voor het eerst in jaren zit ik vol ongeduld te wachten op de jaarlijkse griepprik. Ik hoop dat deze prik een beetje tegen het COVID 19 virus helpt. Dat zou mooi meegenomen zijn. Volgens mij heb ik vorig jaar deze griepprik ergens begin oktober gekregen. Nu is het al eind oktober en heb ik nog niets gehoord. Zijn er wel genoeg griepvaccins voorradig? Onzeker geworden bel ik de assistent van mijn huisarts. Zij meldt mij dat de uitnodiging er aan komt. Dan eindelijk vallen er twee brieven van mijn huisarts in de bus. De eerste is een uitnodiging voor de prik tegen pneumokokken, waarmee je vijf jaar lang extra beschermd bent tegen longontsteking. Deze geldt voor mensen tussen de 73 en 79 jaar. De tweede brief is een uitnodiging voor de griepprik voor mensen vanaf 60 jaar. Dit alles op zaterdag 7 november. Eerlijk gezegd kan ik haast niet wachten.

Bijzonder is dat de komende inentingen een positieve boost geven aan mijn depri stemming. Tegelijk realiseer ik mij dat ik dankbaar mag zijn. Ik moet niet zeuren. Ik voel me gezond en ben heel gelukkig samen met mijn lief. Om een beetje energie te krijgen nu we veel binnen zitten, zijn we plannen aan het maken voor volgend jaar. Verre reizen vakanties met veel genieten vooraf, tijdens en na de reis kunnen we voorlopig wel vergeten. Hoe gaat ons pensionado leven er überhaupt de eerstkomende jaren uitzien, nu niet meer alles kan en mag?

Ik merk de laatste tijd, dat ik bij het plannen maken, af en toe bepaalde principes aan de kant schuif. Zo heb ik altijd onder het motto ‘rust roest’ gezegd: blijf fietsen op een gewone fiets, blijf trappen lopen, zoek uitdagingen op, ga niet op in de grijze massa. Sinds vorig jaar heb ik een e-bike en dit jaar zijn we verhuisd naar een appartement. Ik heb zelfs een trekhaak onder mijn Alfa laten zeten, zodat we de fietsen mee kunnen nemen. En afgelopen week hebben we zowaar een chaletje/stacaravan besteld, dat in Langweer komt te staan…..

Stereotieper pensionado zijn kan haast niet: appartement, volkstuintje, camping. Het kan me weinig schelen. Ik ben blij met mijn 74 jaar en ik hoop samen met mijn lief nog lang gezond pensionado te zijn!

Er valt erg veel te zeggen over het coronavirus zelf en de maatregelen die genomen worden om het beheersbaar te houden en onder controle te krijgen. In dit blog wil ik inzoomen op de situatie in veel verpleeg- en verzorgingshuizen.

De laatste dagen verschijnen er steeds meer berichten dat het aantal coronadoden en coronabesmette personen in onze zorginstellingen enorm stijgt. Overigens, zo lees ik in de krant, doet deze situatie in zorginstellingen zich voor in heel Europa. Door de maatregel dat er geen bezoek meer mag komen, tenzij iemand terminaal is, zijn deze plekken al enkele weken geheel van de buitenwereld afgesloten. De aldaar verblijvende kwetsbare ouderen, de meesten op hoge leeftijd, moeten het wat betreft hun contact met partner, kinderen en vrienden doen met skypen, zoomen, appen of op een gehuurde hoogwerker voor het raam verschijnen. De maatregel als zodanig is rationeel goed te verklaren, wetende dat het virus juist dodelijk toe lijkt te slaan bij kwetsbare ouderen. Daarbij komt dat in dergelijke instellingen de medewerkers eveneens een gemakkelijk doelwit voor dit gemene virus vormen. Dus alle hens aan dek!

Wat we echter al lang weten is dat er in veel zorginstellingen regelmatig personeelskrapte bestaat. Wat we ook al lang weten is dat zorgmedewerkers hun stinkende best doen en echt met hun hart zorg verlenen. De werkdruk is al jaren enorm hoog. Daar komt nu nog eens deze bizarre coronacrisis boven op. Op veel plekken worden niet alleen ouderen ziek, maar ook medewerkers. Zij moeten bij koorts en verkoudheid afhaken en vervolgens komen er invalkrachten. Ga er maar aan staan!

Los van deze problemen, denk ik dat we ons onvoldoende hebben gerealiseerd dat veel instellingen absoluut niet zijn toegerust om zoiets als de coronacrisis te managen. Men heeft zich aanvankelijk vooral gefocussed op maatregelen in het  sociale domein. Overigens is dat domein van groot belang, zeker bij deze kwetsbare ouderen. Maar al die specialistische zorg rond corona vraagt om expliciete verpleegkundige deskundigheid. Er lopen over het algemeen weinig verpleegkundigen rond in de zorginstellingen. De meeste medewerkers zijn opgeleid tot helpende of verzorgende, en gericht op ondersteuning van een zeer diverse groep kwetsbare ouderen. Ik vraag mij ook af of er veel managers zijn met een verpleegkundige achtergrond. Deze kerndiscipline kent bijvoorbeeld wel de thuiszorgorganisatie Buurtzorg. Zij werkt met kleine teams, bestaande uit (wijk)verpleegkundigen en wijkziekenverzorgenden. 

Ik wil niemand iets verwijten. Veel belangrijker is snelle actie richting verpleeg- en zorginstellingen, die hulp nodig hebben. We moeten er voor zorgen dat er met grote spoed extra deskundigheid in die zorginstellingen komt. En natuurlijk moeten we zorgen voor de juiste beschermde kleding, mondmaskers en dergelijke meer. Extra aandacht vraagt ook de communicatie, zowel over de genomen maatregelen in de instelling als over de leefsituatie van iedere bewoner afzonderlijk. Voor de bewoners en hun geliefden vraagt de huidige extreme vorm van social distance heel, heel veel. Daarom is het extra belangrijk om er op te kunnen vertrouwen dat er alles voor je geliefde gedaan wordt wat mogelijk is.

Laten we nu de energie in deze maatregelen stoppen en pas later, als we het virus onder controle hebben, rustig evalueren wat er allemaal is gebeurd. 

 

 

 

In deze coronatijd dwalen mijn gedachten alle kanten op. Het kan niet anders dan dat deze gedachten te maken hebben met oudere zijn en daardoor extra risico lopen bij het coronavirus. Het voelt als een scheidslijn. Aan de ene kant het pensionado leven van mijn lief en mij, en aan de andere kant het jonge leven van onze (schoon)kinderen, het prille leven van onze kleindochter en het nieuwe leven dat zich aandient in september.

Ik probeer sombere gedachten zoveel mogelijk te vermijden. Ik denk dan dat ik een mooi leven heb gehad tot nu toe. Een leven vol groei, geen oorlog zoals mijn ouders en veel persoonlijk geluk.  Met mijn drieënzeventig jaar heb ik het nog steeds enorm naar mijn zin en er is nog genoeg te doen en te genieten van jong en oud. Dus niet somberen, gaan met die banaan!

Wat ik na drie weken social distance begin te missen is onze kleindochter. In normale tijden haal ik haar op donderdagmorgen op voor een speeldagje met oma en opa. In de auto zing ik dan uit volle borst kinderliedjes voor haar. Oude kinderliedjes uit mijn eigen kindertijd en periode dat ik als leerkracht voor de klas sta. Zij kent de liedjes inmiddels en probeert achter in de auto mee te zingen. Deze momenten maken dat ik mij dan heerlijk kind onder de kinderen voel, een leventje zonder zorgen en veel toekomst.

Het is grappig om te weten dat veel van deze oude kinderliedjes helemaal niet zo onschuldig zijn als ze lijken. In de Middeleeuwen bevatten liedjes vaak dubbelzinnige teksten bedoelt voor volwassenen. Twee Emmertjes Water Halen… is een liedje dat gaat over een bezoek aan een bordeel. Het hoogtepunt wordt bezongen in de regels ‘Van Je Ras, Ras Ras Rijdt de Koning door De Plas…..eindigend in Rijdt de Koning Door De Kerk, Van Je ….Een…Twee…Drie!!! Ook het liedje Daar Was Laatst Een Meisje Loos…., dat moet Klimmen In De Mast, Maken De Zeilen….loopt ondeugend af in het couplet ‘Ach Kapiteintje Sla Me Niet, Ik Ben Uw liefje, Ik Ben Uw liefje…..En wat te denken van het liedje Zeg Moeder Waar is Jan, Bij Tante…Op het Feest… In de Middeleeuwen was Tante de benaming voor een prostitué.

Ik weet niet zo goed waarom ik deze weken in mijn coronablog ineens kinderliedjes gebruik. Zou je bij het ouder worden meer en meer terugdenken aan je kindertijd? Of is het het ultieme verlangen om juist in deze moeilijke tijd weer even onbezorgd in de wereld te staan, zoals een kind?

Zeker is dat de coronacrisis bij mij het besef versterkt dat ik echt tot de groep ouderen behoor. Afgelopen week heb ik zowaar op een ochtend tussen zeven en acht uur boodschappen gedaan bij de supermarkt. Hoewel ik dik bij de doelgroep hoor die een uurtje apart mag winkelen, voelde ik toch enige gêne. Ik ben gezond en geen kwetsbare oudere. Sterker nog ik voel mij – om toch in die terminologie te blijven – een jonge oudere. Ook word ik tot mijn eigen verbazing steeds voorzichtiger naarmate het thuisblijven langer duurt. De bogen waarmee ik om andere mensen heen loop worden groter. Daar is voor nu even niks mis mee. Ik waak er voor geen angstige oudere te worden straks als de crisis voorbij is.

Nog even terugkomend op de kinderliedjes. Als ik op de donderdagmorgen met mijn kleindochter onze straat inrij, zing ik standaard: ‘We Zijn Er Bijna, We Zijn Er Bijna, Maar Nog Niet Helemaal…..

Ik zing dit liedje – vol hoop – nu in mijn gedachten, telkens weer, voorlopig tot 28 april en waarschijnlijk nog daarna.