‘Van je hele hola Houd Er De Moed Maar In’….Dit liedje zit in mijn geheugen opgeslagen vanaf mijn lagere school. Eindeloos zongen we dat uit volle borst in de schoolreisjes bus. ‘En Als De Moed Er Uit Is Pomp Hem Er Dan Weer In….’

Als pensionado van ruim drieënzeventig jaar behoor ik tot de risicogroep. Nog geen twee maanden geleden is het totaal onbekende coronavirus in China een ver van ons bed gebeuren. In januari waarschuwt de directeur-generaal van de Wereldgezondheidsorganisatie, de Ethiopiër Tedros Adhanon Ghebreyesus de wereld voor dit dodelijke virus, waar geen vaccin voor is. Iedereen denkt dat het niet zo’n vaart zal lopen. Maar sinds twee weken staat de hele wereld in een nooit eerder vertoonde alarmstand. Jong, maar vooral oud vraagt zich af: ‘Krijg ik het virus, ga ik er aan dood?’ Hoe geef je dit angstig gegeven in je hoofd een plaats. Hoe Houd Je De Moed Er Maar In….

Sinds het weekend hebben we de regie over ons dagelijkse leven praktisch helemaal uit handen moeten geven. Ons kabinet kiest voor de ‘social distance’ strategie. Scholen, horeca, theaters, vliegvelden en veel winkels gaan dicht. Alle bijeenkomsten worden afgelast, evenals alle sportactiviteiten. Bijna alles staat stil en niet alleen in Nederland, maar in de hele wereld. Een uniek gebeuren in de geschiedenis van de mensheid. Het voel onwezenlijk. We mogen nog wel naar buiten. Gelukkig hebben mijn lief en ik een volkstuintje! Wij hopen dus dat het mooi weer blijft de komende weken, zodat we daar onze dagen enigszins prettig kunnen doorbrengen. 

Feitelijk kun je nergens anders meer aan denken. Het beheerst je gedachten volkomen. We worden overspoeld met informatie en adviezen. Hoe ga je daar mee om? Ik probeer vooral zo rationeel mogelijk te luisteren naar wat wetenschappers zeggen hoe mij te gedragen om risico’s te vermijden. Lastig is wel dat experts niet eenduidige ideeën en oplossingen aandragen. Ik vind met name het letterlijk afstand houden tot anderen heel lastig en onnatuurlijk. Het is heel emotioneel als je lieve kleindochter enthousiast op je afrent en je kunt haar niet oppakken en even lekker knuffelen. 

Mijn persoonlijke strategie is te trachten deze ongekende wereldwijde crisis in gedachten kleiner te maken, behapbaar. Ik schat natuurlijk mijn eigen gezondheid in: geen specifieke klachten. Hoewel ik niets met zekerheid weet, stelt het mij een beetje gerust. Als ik het krijg, is het misschien een lichte variant? Vertrouwen hebben in het crisisteam is voor mij zeer belangrijk. Zo is mijn houding in principe ook als ik voor een of ander kwaaltje naar de dokter ga. Ik wil niet teveel negatieve berichten of verhalen horen. Stort de economie langdurig in? Houden de pensioenen stand in deze barre economische tijden? Hoe gaat het straks met onze renovatie- en verhuisplannen in mei en in juli? 

Ik realiseer me dat voor heel veel mensen de nabije toekomst er op dit moment zeer, zeer somber uitziet. Gelukkig proberen mensen elkaar moed in te praten en sturen in grote getale maffe en hilarische filmpjes rond via de vrienden- en familieapp. Iedereen heeft deze dagen behoefte aan positieve energie, want dit kan nog wel eens lang gaan duren.

Om bij elkaar ‘De Moed Er In Te Pompen’, denken mijn lief en ik ’s avonds op de bank aan al de mensen die hun stinkende best doen in de zorg, in de supermarkten en op dié plekken waar we het dagelijks leven zo gewoon mogelijk door willen laten gaan. We denken aan al die initiatieven in buurten en wijken om naar elkaar om te kijken. We denken aan al die wetenschappers die naarstig op zoek zijn naar een vaccin.

En….. we hebben iets heel moois om naar uit te kijken: in september worden we voor de tweede keer oma en opa! 

Ik heb al eens eerder gezegd dat het belangrijk voor mij is de wereld om mij heen te kunnen blijven volgen. Er komt veel informatie op mij af en de wereld neemt in complexiteit toe. Wil ik er contact mee houden, dan zal ik mijn mening over allerlei zaken en gebeurtenissen moeten kunnen vormen. Als ik dat niet kan, dan word ik onrustig en dat geeft extra stress. En als ik dat wel kan geeft het mij gemoedsrust. Uit onderzoek aangaande welbevinden van ouderen weten we dat juist de levensfase van de ouderdom heel veel risicofactoren van beperkingen kent. Het betreft dan verlies van zintuigen, ziekte van het bewegingsapparaat, beroerte, dementie, hart- en vaatziekten en lichamelijke beperkingen. Daarnaast hebben ouderen een groot risico op depressie- en angststoornissen. Allemaal beperkingen waar geen mens op zit te wachten, maar waarvan iedereen weet dat het kan gebeuren. Zeker zo belangrijk zijn de risicofactoren van beperkingen op persoonskenmerken. En dan denk ik aan minder veerkracht en grotere kwetsbaarheid omdat je niet in staat bent angst en verdriet te verwerken of omdat je inadequaat hulpgedrag vertoont. Opvallende risicofactoren mede bepaald door de sociale omgeving zijn het hebben van een heel klein sociaal netwerk of het hebben van een leefstijl sterk bepaald door bijvoorbeeld te veel roken en drinken.  Lees verder →

‘Er was eens een koning, die samen met zijn mooie koningin, vriendelijk zwaaiend in de Gouden Koets naar het Binnenhof reed. Het was niet zomaar een dag, nee het was de derde dinsdag van september. De koning had het volk iets te vertellen. Gezeten op de troon in de Ridderzaal vertelde de koning met een ernstig gezicht dat de oudere onderdanen in zijn koninkrijk er de komende tijd financieel flink op achteruit zouden gaan. Zij hadden het jaren goed gehad en nu was het hun beurt. Het was binnen heel stil toen hij dat zei. Buiten stond een groep ouderen met spandoeken. Ze vonden het vervelend om daar te staan, want zij hielden veel van de koning en vooral van de koningin. Maar ja de koning moest datgene zeggen wat de regering wilde, dat hij zei. Dus waren ze boos op de regering of eigenlijk op de hele wereld, want goed voor ouderen zorgen was een kwestie van beschaving, toch?’ Lees verder →