Het zal niemand ontgaan dat er in Nederland een stevige discussie plaatsvindt over de zorg. Feitelijk zijn er twee partijen: zij die vinden dat de zorg wordt afgebroken en die de wetswijzigingen zien als een ordinaire bezuinigingsactie van ‘rechtse’ politiek en zij die vinden dat het tijd wordt het roer zodanig om te gooien dat verantwoordelijkheden waar mogelijk weer teruggelegd worden bij de mensen zelf. Ik behoor duidelijk tot de tweede groep, maar vind wel dat het roer omgooien vele malen zorgvuldiger dient plaats te vinden, dan nu het geval is. Omdat de zorg (en dan vooral voor ouderen) mij ook beroepsmatig bezig houdt, schrijf ik er regelmatig een blog over. Ik richt mij dan vooral op cultuurverandering, een omslag van denken in de samenleving. Mijn eigen ervaring in de ouderenzorg is dat concrete ideeën lang niet altijd opgepakt worden, soms vanwege geld, maar meestal omdat er onvoldoende draagvlak is.

Lees verder →

Het is 1997 en als directeur van een zorg- en verpleegcentrum laat ik af en toe mijn gezicht zien op de verpleegafdeling voor demente ouderen. Professionals zeggen: psychogeriatrische afdeling, maar in de volksmond raakt deze term niet in zwang. Dit zorgcentrum staat voor kleinschaligheid en eigentijds intramuraal wonen en is onderdeel van een grote regionale Stichting. De afdeling voor 24 demente ouderen is verdeeld in drie groepen. De zwaarte van de dementie bepaalt in welke van de drie groepen iemand komt te wonen. Elke groep van 8 heeft een eigen huiskamer. De omvang en de niveaus van het zorgteam zijn volgens de normen. Verder is zo goed als alles vastgelegd in protocollen. Maar belangrijker nog is de inzet en motivatie van het zorgteam en die is groot. Familie kan altijd binnenvallen en een aantal van hen helpt graag als vrijwilliger mee in de huiskamers. Eerlijk gezegd moet ik mij voor het bezoeken van deze afdeling altijd extra geestelijk voorbereiden. De indrukken die ik daar opdoe, komen nogal erg heftig bij mij binnen. Ik raak daar in al die jaren niet aan gewend.  Lees verder →

Ik ben blij met de decentralisatie van zorg en welzijn naar gemeenten. Tegelijkertijd echter maak ik mij samen met veel andere Nederlanders hier wel enige zorgen over. Mijn grootste zorg is dat er een transitie plaatsvindt vanuit het bestaande centrale denk- en doekader, dat in al haar geledingen zwaar verburocratiseerd is. Er is sprake van vastgeroest denken en handelen dat na meer dan vijftig jaar in de genen van onze democratische geledingen is terechtgekomen: van de politicus, van de ambtenaar en van de burger. We kunnen niet anders dan constateren dat het huidige stelsel grondig op de schop moet. De kosten groeien en groeien, de versnippering is gigantisch, en veel mensen krijgen nog niet de zorg die ze nodig hebben. De komende decentralisatie moet het mogelijk maken dat straks niemand buiten de boot zal vallen en dat alle mensen die werken in deze sectoren dat met grote passie en toewijding kunnen blijven doen.  Lees verder →