Na Tel Aviv rijden we naar Jeruzalem, waar we twee dagen zullen verblijven. Vlakbij de Oude Stad hebben we een mooi hotel. Al langer is er de wens om Israël eens te bezoeken. In mijn jeugd en die van mijn lief is dit het Heilige Land. Wij zijn katholiek opgevoed. Weliswaar hebben we het geloof als zodanig niet meer, toch blijft het ergens in je gevoel aanwezig.

We bezoeken de eerste dag de Heilig Grafkerk en staan lang in de rij voor het Graf van Christus. We zeggen tegen onszelf: ‘Als we voor Lenin’s graf in Moskou en dat van Ho Tsji Minh in Hanoi in de rij hebben gestaan, moeten we dat hier ook doen. In de rij staan zingende en biddende groepen mensen. Het is fascinerend om te zien hoe intens men deze plek beleefd. In de smalle straatjes van de Oude Stad wemelt het van de souvenir winkeltjes. Al wandelend zien we op de Via Dolorosa een grote groep biddende mensen met voorop een oudere vrouw die een levensgroot houten kruis meesleept. Het geeft mij een vreemd gevoel. Waarschijnlijk kun je zo’n houten kruis huren? Een paar dagen later als we bij het meer van Tiberias zijn, zien we hoe mensen in witte gewaden zich onderdompelen op de plek in de rivier de Jordaan waar Johannes de Doper ooit Jezus zou hebben gedoopt. Bussen vol gelovigen rijden af en aan. De enorm grote souvenirwinkel ligt vol flesjes water uit de Jordaan.

De flesjes water en de sfeer doen mij terugdenken aan mijn gelovige vader, die vanwege een ernstige longziekte opgelopen in de oorlog, hoopt op een wonderbaarlijke genezing met het heilige water uit Lourdes. Het flesje met Lourdeswater staat jaren in de kast van de woonkamer. We mogen er alleen maar naar kijken. Veel later, ongeveer tien jaar geleden, krijgt mijn broer ineens via-via een krantenknipseltje uit de Arnhemsche Courant van 1953. Tot onze grote verbazing lezen wij daarin dat de heer J.P Beke, vader van zes kinderen, door de artsen genezen is verklaard van TBC. Het zou een wonderbaarlijke genezing zijn, die plaats heeft gevonden tijdens zijn verblijf in het sanatorium te Davos. Samen met de katholieke zusters aldaar was mijn vader een novenen gestart ter ere van de tranen van een Mariabeeld ergens uit Italië. Helaas……de harde realiteit is  dat mijn vader in 1961 overlijdt.

De tweede dag in Jeruzalem is een vrijdag. We mogen helaas niet de Islamitische wijk in. Duizenden moslims gaan naar de grote moskee voor het vrijdaggebed. Bij alle toegangen in de smalle straatjes van de Oude Stad staan zwaarbewapende militairen. Het is een van de weinige keren dat we in Israël duidelijk zichtbare beveiliging zien. We besluiten over de stadsmuur te lopen naar de Klaagmuur, het Joodse bedevaartsoord. Bij de klaagmuur word ik tegengehouden omdat ik op het vrouwelijke deel blijk te lopen. Ik kan natuurlijk de bordjes niet lezen.

Weer terug in ons hotel hebben we tijdens het happy hour voor de tweede keer een leuk en interessant gesprek met een sympathiek Amerikaans echtpaar uit Indianapolis. Het stereotype beeld dat veel Amerikanen alleen lokale kranten lezen en weinig van de wereld weten, blijkt uit dit contact. Hij werkzaam in de banking, zij accountant zijn voor het eerst in hun leven op vakantie, drie weken in Europa. Ze zijn belijdend katholiek en bezoeken daarom Rome en Israël. Ze kijken hun ogen uit en zeggen zelf dat zij dachten dat Amerika de wereld was. Nu blijkt de wereld zoveel groter met zoveel andere mensen, die ook aardig zijn, maar tegelijkertijd anders in de wereld staan. Zij schamen zich er zelfs een beetje voor. We discussiëren natuurlijk over Trump. Ze hebben niet op hem gestemd, maar willen hem als republikeinen niet afvallen.

Na de nodige wijntjes nemen we afscheid van elkaar met ….een selfie! Onze reis gaat verder naar het meer van Tiberias en Jordanië.

Wordt vervolgd….

Vrienden die ooit naar Israël zijn geweest waarschuwen ons voor de extreme veiligheidsmaatregelen. Mijn lief en ik zijn er een beetje zenuwachtig van geworden en zorgen er voor ruim drie uur voor vertrek op Schiphol te zijn. Het blijkt niet nodig. Er zijn geen (zichtbare) extra controles en we hoeven geen vragenlijsten in te vullen. Viereneenhalf uur later in Israël van hetzelfde laken een pak: geen bijzondere bewaking en controle. De eerste zweetdruppeltjes (het is 12 uur en erg warm) krijg ik pas als het niet lukt de huurauto te starten. Ergens moet ik eerst een code invoeren en dan pas op de startknop drukken. Na een hoop geklungel vragen we een taxichauffeur ons te helpen. Echt spannend wordt het als we een uurtje later dwars door het zeer drukke Tel Aviv rijden op zoek naar ons hotel vlak bij het strand. Dankzij de moderne technologie – Google Me – gaat dat aanvankelijk goed, totdat de telefoonbatterij leeg blijkt te zijn. Na lang zoeken en vooral rustig blijven als er boze, toeterende Israëliërs achter je rijden, bereiken we laat in de middag ons hotel. We laten het uitpakken van de koffers even wachten. We gaan eerst in de lobby genieten van een heerlijk koud biertje. 

In de loop der jaren heb ik mijzelf aangeleerd zo rustig mogelijk te blijven. Dat is moeilijk als je in de stress schiet. Ik weet dat stresshormonen bij het ouder worden meer gaan opspelen. Het is een onontkoombaar fysiek proces. Maar uit ervaring weet ik ook, dat je pas kunt genieten als je je stress goed weet te ‘managen’.  Ik probeer me er van bewust te zijn op het moment dat er stress dreigt: ‘Hoe moet ik deze huurauto starten?’ of ‘Oh jé, hoe vind ik nu ons hotel?’ of ‘Wat is de pincode ook alweer?’ Ik probeer dan rustig adem te halen, mijzelf in de hand te houden en te vertrouwen op de goede afloop. Achteraf valt het meestal mee. Zo, zie ik ieder jaar meer op tegen vliegen. Toch ben ik iedere keer blij dat ik gegaan ben. Erg onrustig word ik de laatste maanden van de afweging of we wel of niet verhuizen naar een appartement. Die onrust en angst geldt voor heel veel situaties bij het ouder worden. Je wordt niet alleen fysiek minder soepel, ook in je hoofd gaat het lastiger.

Tel Aviv is een mondaine stad met een prachtig zandstrand. We hebben deze eerste twee dagen geen speciale plannen. We beginnen met een middagje luieren op een ligbed onder een parasol. Het valt mij op dat er veel fitness plekken zijn, waar jonge mannen en vrouwen allerlei fysieke kunststukjes laten zien. Ik denk dat de verplichting om drie jaar in het leger te moeten gaan, er in ieder geval voor zorgt dat jonge mensen een goede en gezonde conditie opbouwen. Verder is het heerlijk om in deze voor ons onbekende stad rond te dwalen en de sfeer op te snuiven. We zitten dichtbij het Oude Jaffa met heel veel kunstwinkeltjes. Ooit hebben de Egyptenaren in deze oude haven geheerst. Er rijden verbazingwekkend veel elektrische fietsen en steps in de zeer heuvelachtige stad. Wij gebruiken een gewone fiets van het hotel om ons te verplaatsen. Het is even schrikken – vooral voor mijn lief – als ik door een auto van mijn fiets gereden wordt. Hij geeft mij geen voorrang, omdat hij er van uitgaat dat ik wel stop. Gelukkig loopt het goed af omdat ik vrij snel reageer en van mijn fiets af spring. 

Het kost altijd even tijd om te schakelen in de vakantiemodus. Het prachtige, warme weer helpt daar zeker bij. We zijn na twee dagen Tel Aviv helemaal klaar voor de rest van onze trip door Israël. Eerst naar Jeruzalem en het meer van Tiberias om vervolgens bij de Sheik Hussein Bridge te voet de grens over te steken naar een nieuw avontuur in Jordanië.

Wordt vervolgd…..

Petra

Afgelopen week ben ik teruggekomen van een boeiende en enigszins avontuurlijke vakantie naar Israël en Jordanië. Wederom heb ik enorm veel indrukken opgedaan, leuke ontmoetingen en gesprekken gehad met mensen uit die landen en heel veel cultuur en natuur opgesnoven. Al die indrukken geven een enorme boost aan mijn dagelijkse leventje als fulltime pensionado!

Mijn lief en ik kiezen de laatste jaren voor verre vakantiereizen, liefst een beetje avontuurlijk en uitdagend. We hebben letterlijk en figuurlijk de tijd om eens goed om ons heen in de wereld te kijken naar ‘hoe andere mensen leven’.  Gelukkig kunnen we ons deze vakanties financieel (nog) veroorloven. Volgend jaar als ook mijn lief definitief met pensioen gaat zullen onze maandelijkse inkomsten behoorlijk dalen en dat betekent ‘de tering naar de nering’ zetten, ook wat vakanties betreft.

Jerash

De reizen die we maken, hebben meestal een link met bijzondere momenten uit onze levensloop.  Zo ging onze eerste verre reis zeven jaar geleden naar Indonesië. In de jaren vijftig kwamen er in onze geboortestad Arnhem grote groepen gezinnen uit Ambon achter onze lagere school in noodbarakken te wonen. Dat maakte veel indruk, net als het Museum Bronbeek met haar KNIL militairen. Daarna zijn we naar Vietnam geweest. In onze jeugd hebben we fel gedemonstreerd tegen de Vietnam oorlog. Naar Rusland en Cuba zijn we gegaan omdat we nog verse herinneringen hebben aan de Koude Oorlog. Vorig jaar hebben we enkele landen,bekend van de oude Zijderoute bezocht: Iran, Turkmenistan, Oezbekistan en Kazachstan. Het liefst reizen we per trein, auto en bus. Het biedt de gelegenheid contact te hebben met mensen uit die landen.  

De klaagmuur

Dit jaar staat aanvankelijk Noord Korea hoog op mijn lijstje. Mijn lief heeft al lang de wens om naar Israël te gaan. Het is uiteindelijk de combinatie Israël en Jordanië geworden. De afgelopen drie weken hebben we deze landen in het beruchte Midden Oosten gebied bezocht. Jordanië, een vredig land met zeer aardige mensen, prachtige natuur en oude beschavingen. Israël, een land dat al gedurende ons hele leven een plek van grote onenigheid en geweld is. Het Heilige Land uit onze katholieke jeugd. De drang is groot om hier nog iets van te proeven, hoewel het voor ons voorbij is met het katholieke geloof.

Wadi Rum

Bij deze verre reizen willen wij ons niet teveel laten pamperen, het moet een beetje avontuurlijk zijn. Mijn lief en ik kiezen daarom niet voor groepsreizen, maar voor een individuele reis. Voor mijzelf sprekend wil ik actief mijn geest en lijf blijven uitdagen, want daar blijf je gezond en sterk bij. Populair gezegd kruip ik af en toe uit mijn comfortzone. Bij het ouder worden is dat extra lastig, omdat je stresshormonenhuishouding sneller in de war raakt. Een hoge stressfactor heeft het effect dat je niet meer kan genieten van het moment. Voor mij is stress de grote vijand van gelukkig ouder worden. Voor de uitdaging hebben we in Israël een huurauto gebruikt. Best spannend. Maar met hulp van de technologie – Google Me  – kunnen we redelijk makkelijk onze vooraf geplande reisdoelen vinden. Ook een kort verblijf in een Kibboets is enigszins avontuurlijk, evenals te voet de grens overgaan bij de Sheik Hussein Bridge. In Jordanië hebben we ons laten rijden op één keer na. Van Aqaba naar Amman, een rit van zo’n vijf uur, hebben we de bus gepakt. Het leuke is dat je dan meteen de enige buitenlander bent. Ons reisbureau – Your Planet Travel – zoekt altijd naar bijzondere plekken met prettige lokale hotels. Zij zorgen voor gidsen en chauffeurs waarmee je goed contact kan maken en leuke gesprekken kan voeren. In Jordanië hebben we twee nachten in een tent geslapen. In het natuurgebied Dana was het niet zo comfortabel in tegenstelling tot de grote Bedoeïentent in het ongelooflijk mooie gebied Wadi Rum. Het aardige is, dat je op deze plekken vaak de enige oudere bent tussen vooral jonge mensen.

Wordt vervolgd…..