Vrienden die ooit naar Israël zijn geweest waarschuwen ons voor de extreme veiligheidsmaatregelen. Mijn lief en ik zijn er een beetje zenuwachtig van geworden en zorgen er voor ruim drie uur voor vertrek op Schiphol te zijn. Het blijkt niet nodig. Er zijn geen (zichtbare) extra controles en we hoeven geen vragenlijsten in te vullen. Viereneenhalf uur later in Israël van hetzelfde laken een pak: geen bijzondere bewaking en controle. De eerste zweetdruppeltjes (het is 12 uur en erg warm) krijg ik pas als het niet lukt de huurauto te starten. Ergens moet ik eerst een code invoeren en dan pas op de startknop drukken. Na een hoop geklungel vragen we een taxichauffeur ons te helpen. Echt spannend wordt het als we een uurtje later dwars door het zeer drukke Tel Aviv rijden op zoek naar ons hotel vlak bij het strand. Dankzij de moderne technologie – Google Me – gaat dat aanvankelijk goed, totdat de telefoonbatterij leeg blijkt te zijn. Na lang zoeken en vooral rustig blijven als er boze, toeterende Israëliërs achter je rijden, bereiken we laat in de middag ons hotel. We laten het uitpakken van de koffers even wachten. We gaan eerst in de lobby genieten van een heerlijk koud biertje. 

In de loop der jaren heb ik mijzelf aangeleerd zo rustig mogelijk te blijven. Dat is moeilijk als je in de stress schiet. Ik weet dat stresshormonen bij het ouder worden meer gaan opspelen. Het is een onontkoombaar fysiek proces. Maar uit ervaring weet ik ook, dat je pas kunt genieten als je je stress goed weet te ‘managen’.  Ik probeer me er van bewust te zijn op het moment dat er stress dreigt: ‘Hoe moet ik deze huurauto starten?’ of ‘Oh jé, hoe vind ik nu ons hotel?’ of ‘Wat is de pincode ook alweer?’ Ik probeer dan rustig adem te halen, mijzelf in de hand te houden en te vertrouwen op de goede afloop. Achteraf valt het meestal mee. Zo, zie ik ieder jaar meer op tegen vliegen. Toch ben ik iedere keer blij dat ik gegaan ben. Erg onrustig word ik de laatste maanden van de afweging of we wel of niet verhuizen naar een appartement. Die onrust en angst geldt voor heel veel situaties bij het ouder worden. Je wordt niet alleen fysiek minder soepel, ook in je hoofd gaat het lastiger.

Tel Aviv is een mondaine stad met een prachtig zandstrand. We hebben deze eerste twee dagen geen speciale plannen. We beginnen met een middagje luieren op een ligbed onder een parasol. Het valt mij op dat er veel fitness plekken zijn, waar jonge mannen en vrouwen allerlei fysieke kunststukjes laten zien. Ik denk dat de verplichting om drie jaar in het leger te moeten gaan, er in ieder geval voor zorgt dat jonge mensen een goede en gezonde conditie opbouwen. Verder is het heerlijk om in deze voor ons onbekende stad rond te dwalen en de sfeer op te snuiven. We zitten dichtbij het Oude Jaffa met heel veel kunstwinkeltjes. Ooit hebben de Egyptenaren in deze oude haven geheerst. Er rijden verbazingwekkend veel elektrische fietsen en steps in de zeer heuvelachtige stad. Wij gebruiken een gewone fiets van het hotel om ons te verplaatsen. Het is even schrikken – vooral voor mijn lief – als ik door een auto van mijn fiets gereden wordt. Hij geeft mij geen voorrang, omdat hij er van uitgaat dat ik wel stop. Gelukkig loopt het goed af omdat ik vrij snel reageer en van mijn fiets af spring. 

Het kost altijd even tijd om te schakelen in de vakantiemodus. Het prachtige, warme weer helpt daar zeker bij. We zijn na twee dagen Tel Aviv helemaal klaar voor de rest van onze trip door Israël. Eerst naar Jeruzalem en het meer van Tiberias om vervolgens bij de Sheik Hussein Bridge te voet de grens over te steken naar een nieuw avontuur in Jordanië.

Wordt vervolgd…..

Petra

Afgelopen week ben ik teruggekomen van een boeiende en enigszins avontuurlijke vakantie naar Israël en Jordanië. Wederom heb ik enorm veel indrukken opgedaan, leuke ontmoetingen en gesprekken gehad met mensen uit die landen en heel veel cultuur en natuur opgesnoven. Al die indrukken geven een enorme boost aan mijn dagelijkse leventje als fulltime pensionado!

Mijn lief en ik kiezen de laatste jaren voor verre vakantiereizen, liefst een beetje avontuurlijk en uitdagend. We hebben letterlijk en figuurlijk de tijd om eens goed om ons heen in de wereld te kijken naar ‘hoe andere mensen leven’.  Gelukkig kunnen we ons deze vakanties financieel (nog) veroorloven. Volgend jaar als ook mijn lief definitief met pensioen gaat zullen onze maandelijkse inkomsten behoorlijk dalen en dat betekent ‘de tering naar de nering’ zetten, ook wat vakanties betreft.

Jerash

De reizen die we maken, hebben meestal een link met bijzondere momenten uit onze levensloop.  Zo ging onze eerste verre reis zeven jaar geleden naar Indonesië. In de jaren vijftig kwamen er in onze geboortestad Arnhem grote groepen gezinnen uit Ambon achter onze lagere school in noodbarakken te wonen. Dat maakte veel indruk, net als het Museum Bronbeek met haar KNIL militairen. Daarna zijn we naar Vietnam geweest. In onze jeugd hebben we fel gedemonstreerd tegen de Vietnam oorlog. Naar Rusland en Cuba zijn we gegaan omdat we nog verse herinneringen hebben aan de Koude Oorlog. Vorig jaar hebben we enkele landen,bekend van de oude Zijderoute bezocht: Iran, Turkmenistan, Oezbekistan en Kazachstan. Het liefst reizen we per trein, auto en bus. Het biedt de gelegenheid contact te hebben met mensen uit die landen.  

De klaagmuur

Dit jaar staat aanvankelijk Noord Korea hoog op mijn lijstje. Mijn lief heeft al lang de wens om naar Israël te gaan. Het is uiteindelijk de combinatie Israël en Jordanië geworden. De afgelopen drie weken hebben we deze landen in het beruchte Midden Oosten gebied bezocht. Jordanië, een vredig land met zeer aardige mensen, prachtige natuur en oude beschavingen. Israël, een land dat al gedurende ons hele leven een plek van grote onenigheid en geweld is. Het Heilige Land uit onze katholieke jeugd. De drang is groot om hier nog iets van te proeven, hoewel het voor ons voorbij is met het katholieke geloof.

Wadi Rum

Bij deze verre reizen willen wij ons niet teveel laten pamperen, het moet een beetje avontuurlijk zijn. Mijn lief en ik kiezen daarom niet voor groepsreizen, maar voor een individuele reis. Voor mijzelf sprekend wil ik actief mijn geest en lijf blijven uitdagen, want daar blijf je gezond en sterk bij. Populair gezegd kruip ik af en toe uit mijn comfortzone. Bij het ouder worden is dat extra lastig, omdat je stresshormonenhuishouding sneller in de war raakt. Een hoge stressfactor heeft het effect dat je niet meer kan genieten van het moment. Voor mij is stress de grote vijand van gelukkig ouder worden. Voor de uitdaging hebben we in Israël een huurauto gebruikt. Best spannend. Maar met hulp van de technologie – Google Me  – kunnen we redelijk makkelijk onze vooraf geplande reisdoelen vinden. Ook een kort verblijf in een Kibboets is enigszins avontuurlijk, evenals te voet de grens overgaan bij de Sheik Hussein Bridge. In Jordanië hebben we ons laten rijden op één keer na. Van Aqaba naar Amman, een rit van zo’n vijf uur, hebben we de bus gepakt. Het leuke is dat je dan meteen de enige buitenlander bent. Ons reisbureau – Your Planet Travel – zoekt altijd naar bijzondere plekken met prettige lokale hotels. Zij zorgen voor gidsen en chauffeurs waarmee je goed contact kan maken en leuke gesprekken kan voeren. In Jordanië hebben we twee nachten in een tent geslapen. In het natuurgebied Dana was het niet zo comfortabel in tegenstelling tot de grote Bedoeïentent in het ongelooflijk mooie gebied Wadi Rum. Het aardige is, dat je op deze plekken vaak de enige oudere bent tussen vooral jonge mensen.

Wordt vervolgd…..

Turkmenistan, gaskrater

Dit jaar hoef ik niet met vakantie in de periode dat er schoolvakanties zijn. Sinds mijn lief gestopt is met werken kunnen we gaan en staan, waar en wanneer we willen. Dat betekent dat we dit jaar de maanden juli en augustus gewoon thuis gaan doorbrengen. Dat is wennen. Het voelt ongemakkelijk want ik wil iets van een vakantiegevoel hebben, vrij van verplichtingen, een lege agenda, een totaal andere leefsfeer. Vreemd eigenlijk, want als pensionado heb je toch altijd vakantie?

Mijn leven als fulltime pensionado ervaar ik niet als ‘altijd maar vakantie’. Het vinden van een dagritme met allerlei zinnige activiteiten is voor mij min of meer gelijk aan werken. Natuurlijk heb ik minder druk en minder moeten dan toen ik een baan had. Maar even helemaal weg uit het reguliere dagelijkse leefritme blijft een terugkerende behoefte. Wat mijn lief en mij betreft maken we de laatste jaren verre, avontuurlijke vakantiereizen. We zijn nieuwsgierig hoe totaal andere culturen functioneren. Voor dit jaar hebben we weer een verre, avontuurlijke reis gepland, maar deze nog niet definitief geboekt. De reis die we samen willen maken gaat naar China en Noord Korea. We twijfelen omdat de reis behoorlijk wat geld kost en omdat we afwegen of we het wel kunnen maken om op vakantie te gaan naar zo’n arm land vol onderdrukking en geweld.

Teheran, stadsbus

Ons alternatief is Jordanië en Israël. Dat laatste land is voor ons lastig want in onze paspoorten staat een visum van Iran en dat is de aartsvijand van Israël. Als we dat willen moeten we eerst een tweede paspoort aanvragen, dat tweejarig geldig is. 

Mede door deze besluiteloosheid zitten we nog steeds thuis in deze maand juli en kan ik mijn dagelijkse draai niet goed vinden. Als ik daar afgelopen vrijdag met een oude kennis over praat, vertelt hij mij, dat hij eigenlijk nooit op vakantie gaat. Hij is directeur/eigenaar van een groot bedrijf en vindt zijn werk zo bevredigend en boeiend, dat hij geen enkele behoefte heeft aan vakantie. Hij ‘staat 24 uur per dag aan’ voor zijn bedrijf en hij zou niet anders willen. Zo kan het natuurlijk ook. Ik ben wel benieuwd wat vakantie gaat inhouden als hij stopt met werken….Ik denk dat hij op een andere manier in staat is (geestelijk) bij te tanken. Ook hij zal af en toe rust in zijn hoofd moeten vinden.  

Isfahan, lunch

Ik realiseer mij ook dat mijn vakantie gevoelens behoorlijke luxe zijn. Tot mijn verbazing lees ik in de krant dat ruim een kwart van de Nederlanders dit jaar niet met vakantie gaat. 64 Procent van hen vindt vakantie te duur. Uit deze cijfers van het NIBUD blijkt dat in onze welvaart maatschappij vakantie een duur consumptieartikel is geworden. Bij de pensionado’s is de tweedeling volgens mij behoorlijk groot. Er zijn er die alleen een AOW uitkering hebben en die niet zomaar met vakantie kunnen gaan. Tegelijkertijd zijn er veel die een redelijk pensioen hebben. Zij kiezen massaal voor vakantiereisjes buiten de schoolvakantie periode. Zij omzeilen dan de hoogseizoenprijzen. In deze doelgroep zijn de vakanties met cruiseschepen niet aan te slepen. Ik denk dat de dumpprijzen een belangrijke rol spelen, maar ook het idee dat het een totaal verzorgde reis is met alles erop en eraan. Dat geeft aanzienlijk minder vakantiestress dan andere vormen van reizen. Voor mij zijn dit type vakanties té passief. Ik krijg daar geen energie van.

Trans Siberië Express

Voor veel babyboomers is vakantie vieren pas vele jaren na de oorlog normaal geworden. Ik ben geboren in 1946 en pas op mijn vijftiende ga ik voor het eerst op vakantie naar Noordwijk aan Zee. Vanaf toen is voor mij jaarlijks vakantie vieren gewoon geworden. Mijn kinderen, inmiddels in de dertig, weten niet beter dan dat vakantie, liefst in het buitenland, er bij hoort.