Na Tel Aviv rijden we naar Jeruzalem, waar we twee dagen zullen verblijven. Vlakbij de Oude Stad hebben we een mooi hotel. Al langer is er de wens om Israël eens te bezoeken. In mijn jeugd en die van mijn lief is dit het Heilige Land. Wij zijn katholiek opgevoed. Weliswaar hebben we het geloof als zodanig niet meer, toch blijft het ergens in je gevoel aanwezig.

We bezoeken de eerste dag de Heilig Grafkerk en staan lang in de rij voor het Graf van Christus. We zeggen tegen onszelf: ‘Als we voor Lenin’s graf in Moskou en dat van Ho Tsji Minh in Hanoi in de rij hebben gestaan, moeten we dat hier ook doen. In de rij staan zingende en biddende groepen mensen. Het is fascinerend om te zien hoe intens men deze plek beleefd. In de smalle straatjes van de Oude Stad wemelt het van de souvenir winkeltjes. Al wandelend zien we op de Via Dolorosa een grote groep biddende mensen met voorop een oudere vrouw die een levensgroot houten kruis meesleept. Het geeft mij een vreemd gevoel. Waarschijnlijk kun je zo’n houten kruis huren? Een paar dagen later als we bij het meer van Tiberias zijn, zien we hoe mensen in witte gewaden zich onderdompelen op de plek in de rivier de Jordaan waar Johannes de Doper ooit Jezus zou hebben gedoopt. Bussen vol gelovigen rijden af en aan. De enorm grote souvenirwinkel ligt vol flesjes water uit de Jordaan.

De flesjes water en de sfeer doen mij terugdenken aan mijn gelovige vader, die vanwege een ernstige longziekte opgelopen in de oorlog, hoopt op een wonderbaarlijke genezing met het heilige water uit Lourdes. Het flesje met Lourdeswater staat jaren in de kast van de woonkamer. We mogen er alleen maar naar kijken. Veel later, ongeveer tien jaar geleden, krijgt mijn broer ineens via-via een krantenknipseltje uit de Arnhemsche Courant van 1953. Tot onze grote verbazing lezen wij daarin dat de heer J.P Beke, vader van zes kinderen, door de artsen genezen is verklaard van TBC. Het zou een wonderbaarlijke genezing zijn, die plaats heeft gevonden tijdens zijn verblijf in het sanatorium te Davos. Samen met de katholieke zusters aldaar was mijn vader een novenen gestart ter ere van de tranen van een Mariabeeld ergens uit Italië. Helaas……de harde realiteit is  dat mijn vader in 1961 overlijdt.

De tweede dag in Jeruzalem is een vrijdag. We mogen helaas niet de Islamitische wijk in. Duizenden moslims gaan naar de grote moskee voor het vrijdaggebed. Bij alle toegangen in de smalle straatjes van de Oude Stad staan zwaarbewapende militairen. Het is een van de weinige keren dat we in Israël duidelijk zichtbare beveiliging zien. We besluiten over de stadsmuur te lopen naar de Klaagmuur, het Joodse bedevaartsoord. Bij de klaagmuur word ik tegengehouden omdat ik op het vrouwelijke deel blijk te lopen. Ik kan natuurlijk de bordjes niet lezen.

Weer terug in ons hotel hebben we tijdens het happy hour voor de tweede keer een leuk en interessant gesprek met een sympathiek Amerikaans echtpaar uit Indianapolis. Het stereotype beeld dat veel Amerikanen alleen lokale kranten lezen en weinig van de wereld weten, blijkt uit dit contact. Hij werkzaam in de banking, zij accountant zijn voor het eerst in hun leven op vakantie, drie weken in Europa. Ze zijn belijdend katholiek en bezoeken daarom Rome en Israël. Ze kijken hun ogen uit en zeggen zelf dat zij dachten dat Amerika de wereld was. Nu blijkt de wereld zoveel groter met zoveel andere mensen, die ook aardig zijn, maar tegelijkertijd anders in de wereld staan. Zij schamen zich er zelfs een beetje voor. We discussiëren natuurlijk over Trump. Ze hebben niet op hem gestemd, maar willen hem als republikeinen niet afvallen.

Na de nodige wijntjes nemen we afscheid van elkaar met ….een selfie! Onze reis gaat verder naar het meer van Tiberias en Jordanië.

Wordt vervolgd….