Regelmatig zijn er van die dagen of weken dat ik het lastig vind om in actie te komen. Ik heb er deze maand een beetje last van. Ik schrijf minder blogs; ga ’s middags vaker even een tukkie doen op de bank, terwijl dat eigenlijk helemaal niet nodig is; beweeg weinig en kom weer kilo’s aan. Het vooruitzicht van de aankomende herfst mét corona en griep maakt de stemming niet beter. Als ik daar niet iets aan ga doen, blijf ik mij duf en lamlendig voelen. Gelukkig weet ik uit ervaring dat het beter gaat als ik bewust op zoek naar inspiratie en naar prikkels. En zoals altijd: wie zoekt zal vinden!

Ons chaletje in Friesland is een heerlijk vakantieplekje, zeker in deze coronatijd. Het voelt wel minder exotisch dan Spanje, Italië of Verweggiestan. Omdat veel vrienden en familie nog een korte vakantie naar dit type zonnige oorden boeken, krijgen mijn lief en ik daar ook zin in. Helaas lukt het ons niet op vakantie te gaan vanwege allerlei afspraken en verplichtingen. Omdat we het moeten doen met de kriebels, zijn we eens gaan kijken of we volgend jaar een vakantierondreis naar Georgië, Armenië en Azerbeidzjan kunnen maken. Deze reis staat op onze bucketlijst. De contacten met een reisbureau zijn snel gelegd. Het is echter de vraag of het een verstandige keuze is, niet alleen vanwege corona, maar ook vanwege de onrust in dit deel van de Kaukasus. Toch brengt dit perspectief een positief gevoel teweeg. Er wacht weer enig avontuur en verrassende contacten.

Hoe raar het ook is, deze simpele actie geeft mij persoonlijk energie om achter de computer te gaan zitten en dit blog Geluksvogel te schrijven. Wat ik mij namelijk realiseer als het om inspiratie en uitdagingen in mijn leven gaat, is dat ik mij ongelooflijk gelukkig mag prijzen dat ik er niet alleen voor sta. Mijn lief, zeven jaar jonger, speelt in dat proces van actief en gemotiveerd leven altijd al een zeer positieve rol. Zij gaat van nature sneller dan ik op zoek naar nieuwe uitdagingen. Mede dankzij haar maken we al vele jaren prachtige, avontuurlijke reizen. Zij is nieuwsgieriger en durft meer te experimenteren.

Zij wijst mij ook terecht als ik ga somberen. We kennen elkaar al ruim achtenveertig jaar, hebben lief en leed gedeeld en hebben hard gewerkt om er samen een mooi leven van te maken. Een leven waarin we elkaar positief versterken en er voor zorgen dat ieder aan zijn trekken komt. Nu wij samen ouder worden, gaat het leeftijdsverschil op een bepaalde manier tussen ons een grotere rol spelen. Met mijn vijfenzeventig jaar komt normaliter het einde voor mij sneller dan voor mijn lief. Dat is niet zo’n prettig perspectief. Ik moet daar niet over gaan tobben en zeker niet mijn leven gaan afbouwen achter de geraniums.

Nog nadrukkelijker dan tevoren spreken we af niet teveel te focussen op de toekomst, maar op het hier en nu. Hoewel het nog steeds lastig is vanwege corona, willen we ons richten op onze sociale omgeving, genieten van onze kinderen en kleinkinderen en vrienden. Ontmoetingen met andere mensen leveren verrassend veel energie op. We hebben het financieel en materieel goed en ook daar mogen en willen we van genieten.

Extra leuk en stimulerend is de opleiding theesommelier, die mijn lief dit jaar begonnen is. Altijd al drinkt zij dagelijks thee en nooit koffie. De opleiding is pittig en duurt afhankelijk wat je wilt, één, twee of drie jaar. In het groepje van zes deelnemers is zij de oudste en de enige die het als hobby doet. In de keuken wordt een proeftafel met diverse apparatuur en vele theesoorten opgetuigd. Binnenkort is er meer plek nodig en dat betekent dat de man cave waar ik mij regelmatig in terugtrek voor mijn blogs voortaan een man-women cave wordt. En als er studiereizen georganiseerd worden naar theelanden als China, Japan, Turkije, Kenia, zal ik geen moment aarzelen mee te gaan. Ik ben echt een geluksvogel!

Wij zoeken op onze reizen altijd contact met de lokale bevolking. In Israël is dat lastig op de een of andere manier. Daarentegen in Jordanië begint het bij de grens wat dat betreft goed. Het eerste dat onze chauffeur aanbiedt, is thee drinken bij vrienden in een restaurantje. Zo verwelkom je gasten! Hij brengt ons vervolgens naar Madaba. Deze stad is beroemd om zijn vloermozaïek in de St. Joriskerk, waarop de landkaart van het Heilige Land in de 6e eeuw na Christus is uitgebeeld. Vlakbij deze stad ligt Mount Nebo, waar Mozes ooit uitkeek over het Beloofde Land.

In Madaba sluit een goede vriend zich bij ons aan. We reizen de komende dertien dagen gedrieën door Jordanië. De natuur is overweldigend mooi met als toppers het woestijngebied Wadi Rum met zijn bizarre bergformaties en het natuurreservaat Dana. Qua oude cultuur zijn de goed bewaarde ruïnesteden Petra en Jerash hoogtepunten. Jordanië als vakantie bestemming is een feest qua natuur en cultuur, maar zeker ook wat betreft de mensen, zo merken we. We overnachten tijdens deze reis in een kampement dat gerund wordt door Bedoeinen. We krijgen een gastvrij onthaal en een heerlijke maaltijd. Het is een prachtige plek. We ontmoeten daar bij het kampvuur ook enkele jonge vakantiegangers uit andere landen. Het enige niet comfortabele voor mij als pensionado is de tent waar ik ’s nachts enkele keren op mijn knieën in en uit moet kruipen om in het pikkedonker naar de toilet te gaan.

Later in Wadi Rum overnachten we weer in een Bedoeientent, maar dit keer zo groot als een huisje. Hier raken we na het ontbijt in gesprek met een man die kamelen fokt voor hardloopwedstrijden. Hij is net terug van een groot toernooi in Saoedi Arabië. Zijn kameel heeft meegedaan met de race voor driejarigen. Je jaagt de kamelen op via een microfoontje dat zij in de oren gestopt krijgen. Je kunt aan het gebit aflezen hoe oud een kameel is. Het zijn allemaal vrouwtjes die meedoen, want mannetjes kunnen zeer agressief zijn, ook voor hun begeleiders. Een goede vriend van hem is onlangs doodgebeten door zijn eigen kameel. Het gesprek wordt snel beëindigd als we praten over de politiek en het vele geweld in de regio rond Saoedi Arabië. Zijn reactie is dat het niets met politiek of geloof te maken heeft. Er is geen specifieke reden dat moslims elkaar afslachten, anders dan te willen laten zien dat je wapens hebt en hoe sterk je bent….

Persoonlijke gesprekken hebben we met onze chauffeur in Amman. Hij nodigt ons uit in zijn appartement. Zijn familie lijkt in goede doen, want hij woont samen met zijn broers, zussen en ouders in een mooi appartementengebouw. Hij laat eerst mijn lief het appartement zien, want zijn vrouw is thuis en zit nog ongesluierd in de keuken. Zij is een zeer gelovige moslima, die de hele dag naar een enorm grote TV kijkt waarop alleen maar Mekka te zien is. Hij vindt dat wel een beetje teveel van het goede. Hij wil regelen dat zijn oudste zoon naar de universiteit in Turkije gaat. Daar is de opleiding goedkoper dan in Jordanië.

Op de laatste avond hebben mijn lief en ik een onverwachte ontmoeting. Op een stenen trap voor een gebouw zit een oude vrouw volledig in het zwart met hoofddoek. Naast haar staat een jongere man. De vrouw spreekt ons aan in het Duits. Wij zeggen dat we uit Nederland komen. Dan begint zij te vertellen ooit in Nederland te zijn geweest….voor een abortus. Haar man was chirurg en werkte in Duitsland. Hij wilde dat zij abortus pleegde, maar dat mocht niet in Duitsland. Zij leefde toen in luxe en was een mooie westers geklede vrouw. Al weer heel lang is zij terug in Jordanië. Zij is 73 jaar, even oud als ik. Haar zoon, die in Europa werkte is teruggekomen om voor zijn moeder te zorgen.

Met deze bijzondere ontmoeting, zo midden op straat, sluiten we de mooie vakantie in Jordanië af. 

 

Onze laatste stop in Israël is de oudste kibboets van het land, gelegen aan het meer van Tiberias. Tijdens de autorit vanuit Jeruzalem rijden we deels door bezet gebied. Aan weerszijden van de snelweg staan hoge hekwerken met veel prikkeldraad. Het voelt alsof dit land in een permanente staat van oorlog verkeerd. Zo is het feitelijk ook. Ik moet denken aan de muur van Berlijn, die in 1989 gesloopt is. Toen dacht ik dat er wereldwijd een besef was, dat muren tussen mensen totaal geen oplossing biedt, laat staan vrede. Helaas, we leren niet van de geschiedenis. Het bouwen van muren gaat niet alleen verder in dit gebied, ook de grootste vriend van Israël, Donald Trump heeft de smaak van muren bouwen ontdekt.

We verblijven twee dagen in de Kibboets Degania Bet, gesticht in 1909 door Joden uit Oost Europa. De idealen achter de kibboetsen zijn: zelfvoorziening en gelijkheid, waarbij iedereen zich inzet voor de gemeenschap. Jammer dat de politiek deze idealen niet kan toepassen om het conflict tussen de Israëliërs en de Palestijnen op te lossen. Overigens kunnen wij in onze geïndividualiseerde samenleving daar ook veel van leren. Het blijkt dat jonge Israëliërs met kleine kinderen graag naar een kibboets verhuizen, omdat het veel ruimte voor de kinderen en goede huisvesting biedt. Een autoritje door de Golanhoogten mag niet ontbreken. Deze prachtige en vruchtbare hoogvlakte is voor Israël van groot strategisch belang vanwege de ligging bij Syrië, Jordanië en Libanon.

Na zeven dagen eindigt hier onze Israël trip. We brengen de huurauto naar een ophaalpunt in Afula. Van daaruit is het een half uurtje met een taxi naar de grens. We steken over bij de Sheik Hussein Bridge, zo op het oog een grote grensovergang. Grenzen te voet oversteken vinden wij een van de meest avontuurlijke momenten op dit soort vakanties. Ook nu weer. We lopen eerst naar een gebouw waar een vrouwelijke grenswacht ons opwacht met de vraag: ‘Do you have a gun?’ We weten dat we niet moeten spotten of lachen, dus reageren we met een serieus ‘No, we don’t!’ Zonder verdere controle mogen we doorlopen. Na honderd meter komen we bij een gebouwtje waar we onze Shekels kunnen wisselen voor Jordaanse Dinars. Vervolgens lopen we langs de tweede Israëlische controle die niets voorstelt. We zien een groot leeg terrein met achteraan diverse gebouwen. Daar aangekomen, blijkt dat we moeten wachten op de bus, die ons naar het Jordaanse grensgedeelte brengt. Gelukkig is er een hal met airco, want het is 29 graden Celsius. Na een half uur mogen we de bus in stappen, nadat iemand onze papieren heeft gecontroleerd. We zijn de enige passagiers. Bij de Jordaanse grens lopen we op goed geluk naar een van de gebouwen. Bij de deur staat een bordje met de tekst ‘No luggage allowed’. Enigszins ongemakkelijk laten we onze bagage onbeheerd buiten staan, want wat moet je anders? Kennelijk zijn ze bang voor bommen?? In het gebouw treffen we Jordaanse douaniers, die al sigaretten rokend achter de balie ons op joviale toon te woord staan. Er moet een irisscan gemaakt worden van onze ogen. Die van mij lukt niet. Kennelijk is dat geen probleem. De visa worden in onze paspoorten gezet. We zijn inmiddels anderhalf uur verder en mogen nu langs de Jordaanse douane. Wederom nauwelijks of geen controle van onze bagage. Nog steeds is het douanegebied. Er blijken speciale taxi’s te staan, waar we een kaartje voor moeten kopen. Deze taxi brengt ons twee kilometer verder ‘outside the border’. Daar staat onze Jordaanse chauffeur en gids op ons te wachten. Zijn naam is Osama…

We zijn in Jordanië en hebben een rit van ruim twee uur voor de boeg naar Madaba. Maar eerst krijgen we een kop thee aangeboden in een soort wegrestaurant. We worden daar welkom geheten door de hele familie. Dit voelt anders dan Israël. Het voelt als een warm bad.

Wordt vervolgd…