Regelmatig zijn er van die dagen of weken dat ik het lastig vind om in actie te komen. Ik heb er deze maand een beetje last van. Ik schrijf minder blogs; ga ’s middags vaker even een tukkie doen op de bank, terwijl dat eigenlijk helemaal niet nodig is; beweeg weinig en kom weer kilo’s aan. Het vooruitzicht van de aankomende herfst mét corona en griep maakt de stemming niet beter. Als ik daar niet iets aan ga doen, blijf ik mij duf en lamlendig voelen. Gelukkig weet ik uit ervaring dat het beter gaat als ik bewust op zoek naar inspiratie en naar prikkels. En zoals altijd: wie zoekt zal vinden!

Ons chaletje in Friesland is een heerlijk vakantieplekje, zeker in deze coronatijd. Het voelt wel minder exotisch dan Spanje, Italië of Verweggiestan. Omdat veel vrienden en familie nog een korte vakantie naar dit type zonnige oorden boeken, krijgen mijn lief en ik daar ook zin in. Helaas lukt het ons niet op vakantie te gaan vanwege allerlei afspraken en verplichtingen. Omdat we het moeten doen met de kriebels, zijn we eens gaan kijken of we volgend jaar een vakantierondreis naar Georgië, Armenië en Azerbeidzjan kunnen maken. Deze reis staat op onze bucketlijst. De contacten met een reisbureau zijn snel gelegd. Het is echter de vraag of het een verstandige keuze is, niet alleen vanwege corona, maar ook vanwege de onrust in dit deel van de Kaukasus. Toch brengt dit perspectief een positief gevoel teweeg. Er wacht weer enig avontuur en verrassende contacten.

Hoe raar het ook is, deze simpele actie geeft mij persoonlijk energie om achter de computer te gaan zitten en dit blog Geluksvogel te schrijven. Wat ik mij namelijk realiseer als het om inspiratie en uitdagingen in mijn leven gaat, is dat ik mij ongelooflijk gelukkig mag prijzen dat ik er niet alleen voor sta. Mijn lief, zeven jaar jonger, speelt in dat proces van actief en gemotiveerd leven altijd al een zeer positieve rol. Zij gaat van nature sneller dan ik op zoek naar nieuwe uitdagingen. Mede dankzij haar maken we al vele jaren prachtige, avontuurlijke reizen. Zij is nieuwsgieriger en durft meer te experimenteren.

Zij wijst mij ook terecht als ik ga somberen. We kennen elkaar al ruim achtenveertig jaar, hebben lief en leed gedeeld en hebben hard gewerkt om er samen een mooi leven van te maken. Een leven waarin we elkaar positief versterken en er voor zorgen dat ieder aan zijn trekken komt. Nu wij samen ouder worden, gaat het leeftijdsverschil op een bepaalde manier tussen ons een grotere rol spelen. Met mijn vijfenzeventig jaar komt normaliter het einde voor mij sneller dan voor mijn lief. Dat is niet zo’n prettig perspectief. Ik moet daar niet over gaan tobben en zeker niet mijn leven gaan afbouwen achter de geraniums.

Nog nadrukkelijker dan tevoren spreken we af niet teveel te focussen op de toekomst, maar op het hier en nu. Hoewel het nog steeds lastig is vanwege corona, willen we ons richten op onze sociale omgeving, genieten van onze kinderen en kleinkinderen en vrienden. Ontmoetingen met andere mensen leveren verrassend veel energie op. We hebben het financieel en materieel goed en ook daar mogen en willen we van genieten.

Extra leuk en stimulerend is de opleiding theesommelier, die mijn lief dit jaar begonnen is. Altijd al drinkt zij dagelijks thee en nooit koffie. De opleiding is pittig en duurt afhankelijk wat je wilt, één, twee of drie jaar. In het groepje van zes deelnemers is zij de oudste en de enige die het als hobby doet. In de keuken wordt een proeftafel met diverse apparatuur en vele theesoorten opgetuigd. Binnenkort is er meer plek nodig en dat betekent dat de man cave waar ik mij regelmatig in terugtrek voor mijn blogs voortaan een man-women cave wordt. En als er studiereizen georganiseerd worden naar theelanden als China, Japan, Turkije, Kenia, zal ik geen moment aarzelen mee te gaan. Ik ben echt een geluksvogel!