Vrienden die ooit naar Israël zijn geweest waarschuwen ons voor de extreme veiligheidsmaatregelen. Mijn lief en ik zijn er een beetje zenuwachtig van geworden en zorgen er voor ruim drie uur voor vertrek op Schiphol te zijn. Het blijkt niet nodig. Er zijn geen (zichtbare) extra controles en we hoeven geen vragenlijsten in te vullen. Viereneenhalf uur later in Israël van hetzelfde laken een pak: geen bijzondere bewaking en controle. De eerste zweetdruppeltjes (het is 12 uur en erg warm) krijg ik pas als het niet lukt de huurauto te starten. Ergens moet ik eerst een code invoeren en dan pas op de startknop drukken. Na een hoop geklungel vragen we een taxichauffeur ons te helpen. Echt spannend wordt het als we een uurtje later dwars door het zeer drukke Tel Aviv rijden op zoek naar ons hotel vlak bij het strand. Dankzij de moderne technologie – Google Me – gaat dat aanvankelijk goed, totdat de telefoonbatterij leeg blijkt te zijn. Na lang zoeken en vooral rustig blijven als er boze, toeterende Israëliërs achter je rijden, bereiken we laat in de middag ons hotel. We laten het uitpakken van de koffers even wachten. We gaan eerst in de lobby genieten van een heerlijk koud biertje. 

In de loop der jaren heb ik mijzelf aangeleerd zo rustig mogelijk te blijven. Dat is moeilijk als je in de stress schiet. Ik weet dat stresshormonen bij het ouder worden meer gaan opspelen. Het is een onontkoombaar fysiek proces. Maar uit ervaring weet ik ook, dat je pas kunt genieten als je je stress goed weet te ‘managen’.  Ik probeer me er van bewust te zijn op het moment dat er stress dreigt: ‘Hoe moet ik deze huurauto starten?’ of ‘Oh jé, hoe vind ik nu ons hotel?’ of ‘Wat is de pincode ook alweer?’ Ik probeer dan rustig adem te halen, mijzelf in de hand te houden en te vertrouwen op de goede afloop. Achteraf valt het meestal mee. Zo, zie ik ieder jaar meer op tegen vliegen. Toch ben ik iedere keer blij dat ik gegaan ben. Erg onrustig word ik de laatste maanden van de afweging of we wel of niet verhuizen naar een appartement. Die onrust en angst geldt voor heel veel situaties bij het ouder worden. Je wordt niet alleen fysiek minder soepel, ook in je hoofd gaat het lastiger.

Tel Aviv is een mondaine stad met een prachtig zandstrand. We hebben deze eerste twee dagen geen speciale plannen. We beginnen met een middagje luieren op een ligbed onder een parasol. Het valt mij op dat er veel fitness plekken zijn, waar jonge mannen en vrouwen allerlei fysieke kunststukjes laten zien. Ik denk dat de verplichting om drie jaar in het leger te moeten gaan, er in ieder geval voor zorgt dat jonge mensen een goede en gezonde conditie opbouwen. Verder is het heerlijk om in deze voor ons onbekende stad rond te dwalen en de sfeer op te snuiven. We zitten dichtbij het Oude Jaffa met heel veel kunstwinkeltjes. Ooit hebben de Egyptenaren in deze oude haven geheerst. Er rijden verbazingwekkend veel elektrische fietsen en steps in de zeer heuvelachtige stad. Wij gebruiken een gewone fiets van het hotel om ons te verplaatsen. Het is even schrikken – vooral voor mijn lief – als ik door een auto van mijn fiets gereden wordt. Hij geeft mij geen voorrang, omdat hij er van uitgaat dat ik wel stop. Gelukkig loopt het goed af omdat ik vrij snel reageer en van mijn fiets af spring. 

Het kost altijd even tijd om te schakelen in de vakantiemodus. Het prachtige, warme weer helpt daar zeker bij. We zijn na twee dagen Tel Aviv helemaal klaar voor de rest van onze trip door Israël. Eerst naar Jeruzalem en het meer van Tiberias om vervolgens bij de Sheik Hussein Bridge te voet de grens over te steken naar een nieuw avontuur in Jordanië.

Wordt vervolgd…..