Wat kan er toch veel gebeuren in enkele weken. Afgelopen oktober onderga ik bij mijn huisarts zoiets als een APK keuring met als resutaat dat ik naar de oogarts, longarts en orthopeed verwezen wordt. Eerst een staaroperatie linkeroog. Het resultaat is verrassend. Ik zie de wereld weer helder en grotendeels zonder bril. Wel is een leesbril nodig. Dan een apneu onderzoek, dat resulteert in het gebruiken van een apneu apparaat in de nacht. Overdag voel ik mij veel fitter dan voorheen. Tenslotte krijg ik eind november een nieuwe linkerheup.

Iedereen weet dat je bij het ouder worden in een levensfase geraakt, waar slijtage, fysieke en psychische achteruitgang en kans op ziekten groter worden. Statistisch gezien is dit zeker het geval na vijfenzeventig jaar. Bij mij is op mijn zesenzeventigste duidelijk dat er enige revisie c.q. vervanging van lichamelijke onderdelen nodig is. Natuurlijk zie ik op tegen al deze bezoeken aan het ziekenhuis. Maar ik focus mij op het gegeven dat deze klachten medisch goed aan te pakken zijn. Mijn dagelijkse leven zal in kwaliteit toenemen. Daar mag ik hardstikke blij mee zijn, zeker in het licht van allerlei ziekten met een veel malen slechter perspectief, zoals kanker, ernstige hart- en vaatziekten of dementie.

Controle kunnen hebben en uitoefenen op je dagelijkse leven, is juist in deze fase van hoge ouderdom van het grootste belang. Volgens mij kun je daar niet vroeg genoeg op gaan voorbereiden. Al heel veel jaren ben ik bewust bezig mij op die fase voor te bereiden. Ik wil voorkomen dat ik fysiek en psychisch in een neerwaartse spiraal terecht kom.

Nu ik in zo’n APK moment zit, merk ik dat het lastig is om er positief in te blijven staan. Ik zie vooral op tegen de heupoperatie. Daarom praat ik mijzelf moed in en zoek ik steun bij anderen. Mijn lief heeft er baat bij als ik mij niet deprie opstel en gedraag. Mijn kleinkinderen willen graag met opa blijven spelen. Ik vraag familie en vrienden, die een heupoperatie hebben gehad, hoe zij die ervaren hebben. Horror verhalen wil ik niet horen. Bijna al deze lotgenoten steken mij een hart onder de riem: ‘Je gaat straks weer lopen als een kieviet.’ en ‘Als het moet, doe het nu en wacht niet tot je nog ouder bent!

Kijk, dat helpt!