Ruim twee maanden geleden viert een van onze goede vrienden zijn 80ste verjaardag met een lunch in een restaurant. Het is mooi om te zien en te ervaren hoe ruim vijftig familieleden, vrienden en andere dierbaren samen met hem en zijn vrouw deze verjaardag vieren: ‘Samen wordt het leven gevierd!’

Hoewel zijn fysieke situatie al jaren erg slecht is, hoor ik hem nooit daarover klagen. Altijd weet hij de positieve kant van zijn leven te benadrukken en daar leeft hij ook naar. Dan ineens afgelopen week krijgt hij een hartstilstand. Hij wordt gereanimeerd en komt op de IC van het ziekenhuis terecht. Na vier dagen in coma aan allerlei beademingsapparatuur lijkt er geen perspectief meer te zijn voor verbetering. In goed overleg met zijn vrouw wordt besloten de behandeling te stoppen…..

Daar sta je dan met enkele dierbaren aan het bed om afscheid te nemen. Hoe moeilijk ook, het voelt goed, heel goed om afscheid te nemen, hoewel hij er zelf waarschijnlijk geen weet van heeft. Het is een emotioneel en heel mooi moment. Hoe onbeholpen je ook aan het bed staat, het is een eerbetoon aan een dierbaar medemens. Het moment voelt als een ode aan het leven. Daar staand besef je tot in het diepste innerlijk, hoe wezenlijk het is om mensen om je heen te hebben, waar jij om geeft en die om jou geven: dat is het leven; dat is de zin van het leven.

Ik heb het al vaak in mijn blog genoemd: sociale relaties zijn de levensadem van de mens. Afscheid nemen van dierbaren hoort bij het leven, maar is vreselijk zwaar. Hoe ouder je wordt, des te meer besef je dat je in de levensfase zit, waarin dat afscheid nemen steeds frequenter zal plaatsvinden. Je intieme, persoonlijke netwerk wordt steeds kleiner. Bij elk afscheid lever je als het ware een stukje levensadem in.

Wat blijft zijn veel goede herinneringen, die op hun beurt weer helpen de zin van het leven te bijven zien.