Vanaf 26 januari mogen we weer, wel onder bepaalde restricties. Nederland, de stad, de wijk ontwaakt en dat is zichtbaar.

Zo openen we op woensdagmorgen direct onze Huiskamer van de wijk en het is meteen volle bak. Heerlijk om gewoon gezellig elkaar te ontmoeten, te praten, te lachen en wat te mopperen. Altijd leuk als je andere mensen ziet en spreekt.

Veel wandelen is de afgelopen coronaperiode een dagelijkse must geworden. Lichamelijke beweging in de buitenlucht kun je als pensionado niet genoeg hebben. Nu het weer mag en kan, gaan mijn lief en ik golflessen nemen. Jaren geleden hebben we al eens een poging gewaagd, maar niet doorgezet. Het lijkt ons een leuke activiteit om samen te doen. Als we de komende zomer naar onze camping in Langweer gaan, kunnen we niet alleen fietsen en wandelen, maar ook golfen.

Waar we eveneens hard aan toe zijn, is het het bruisende leven in de grote stad. We willen cultuur snuiven en de kroeg in. Precies twee dagen na het opheffen van de lockdown gaan we naar het prachtige, nieuwe Boymans van Beuningen depot. Het gebouw is spectaculair en de wijze waarop het depot is ingericht idem dito. Naast kunst in opslag, kun je conservatoren bezig zien met hun indrukwekkende, dagelijkse restauratiewerk.

Na afloop van dit museumbezoek lonkt natuurlijk een lunch in het nabijgelegen bruisende café Westerpaviljoen, want dat mag ook weer.

Daar zo zittend en reflecterend op deze zonnige dag voel ik mij even helemaal gelukkig. Vanuit onze geboortestad Arnhem zijn mijn lief en ik naar Rotterdam verhuisd. Onze kinderen en kleinkinderen zijn hier geboren. We hebben mee mogen maken hoe de gebomdardeerde stadsharten van deze steden langzamerhand helemaal opnieuw en krachtig zijn gaan kloppen.

Ik voel me een trotse Arnhemmer en Rotterdammer tegelijk, die ook na twee jaar corona nog steeds overtuigd is van het feit dat echte vrijheid onmogelijk is zonder even echte gebondenheid.