‘Ik Heb Geen Zin Om Op Te Staan…..Ik Heb Geen Zin Om Naar Mijn Werk Te Gaan…Met Mijn Grote Blote Voeten Op Het Koude Zeil….. ‘

Dit melige popliedje van HET zit in mijn geheugen gegrift. Het zijn de ontstuimige jaren zeventig. Ik ben hardstikke druk met van alles: een opleiding volgen, stappen met vrienden, vrijwilligerswerk doen in buurt- en clubhuizen en het organiseren van simpele life popconcerten in het katholieke noodkerkje in onze wijk. Ik heb geen tijd om de hele dag in bed te blijven liggen!

Bijna vanzelfsprekend doe ik al op jonge leeftijd vrijwilligerswerk, gewoon omdat ik het leuk vind. Ik denk wel dat er vooral vanuit mijn vaderskant het verwachtingspatroon is, dat je – plechtig gezegd – de talenten die je hebt meegekregen inzet in de samenleving.

Het leven wordt iets serieuzer en op een andere manier dynamischer als ik ga werken, eerst in het onderwijs in Nederland en Kenya, dan als coördinator van een aantal multiculturele oganisaties in Rotterdam en daarna tot aan mijn pensioen in de ouderenzorg/levensloopbeleid. Alleen maar druk zijn met het werk, is mij nooit gegeven. Altijd wil ik er iets leuks of interessants naast doen, waarbij de medemens, die extra aandacht en ondersteuning nodig heeft, centraal staat.

Het meest bijzondere vrijwilligerswerk heb ik tussen 1986 en 2018 gedaan in de Rotterdamse Pauluskerk. Burgemeester Aboutaleb noemt deze plek DE HUISKAMER van Rotterdam. Hier zijn mensen welkom die in de marge van de samenleving vertoeven, daklozen, drugsverslaafden, ongedocumenteerde buitenlanders en mensen die psychisch zwaar in de knoop zitten. Ik ben daar één van de 250 vrijwilligers. Beretrots mag ik namens al die vrijwilligers in 2013 de Laurenspenning Rotterdam in ontvangst nemen als blijk van waardering voor onze inzet voor het culturele en maatschappelijke leven in Rotterdam. 

Ik heb mij wel eens ‘beklaagd’ geen echte hobby’s te hebben. Ik realiseer mij nu dat vrijwilligerswerk doen een hobby is. Sinds mijn pensioen heb ik daar nog meer tijd voor. Wel is het zo dat ik deze hobby voornamelijk in mijn eigen wijkje uitoefen: woensdagochtend Huiskamer van de wijk, vuilprikken met wijkbewoners, meedenken en praten in BuurtBestuurt met gemeenteambtenaren en actief betrokken zijn bij het wel en wee in ons appartementencomplex.

Zo bezig zijnde stapt deze hobbyende pensionado elke ochtend meestal met plezier Met Zijn Grote Blote Voeten Op Het Koude Zeil…..

Vanaf 26 januari mogen we weer, wel onder bepaalde restricties. Nederland, de stad, de wijk ontwaakt en dat is zichtbaar.

Zo openen we op woensdagmorgen direct onze Huiskamer van de wijk en het is meteen volle bak. Heerlijk om gewoon gezellig elkaar te ontmoeten, te praten, te lachen en wat te mopperen. Altijd leuk als je andere mensen ziet en spreekt.

Veel wandelen is de afgelopen coronaperiode een dagelijkse must geworden. Lichamelijke beweging in de buitenlucht kun je als pensionado niet genoeg hebben. Nu het weer mag en kan, gaan mijn lief en ik golflessen nemen. Jaren geleden hebben we al eens een poging gewaagd, maar niet doorgezet. Het lijkt ons een leuke activiteit om samen te doen. Als we de komende zomer naar onze camping in Langweer gaan, kunnen we niet alleen fietsen en wandelen, maar ook golfen.

Waar we eveneens hard aan toe zijn, is het het bruisende leven in de grote stad. We willen cultuur snuiven en de kroeg in. Precies twee dagen na het opheffen van de lockdown gaan we naar het prachtige, nieuwe Boymans van Beuningen depot. Het gebouw is spectaculair en de wijze waarop het depot is ingericht idem dito. Naast kunst in opslag, kun je conservatoren bezig zien met hun indrukwekkende, dagelijkse restauratiewerk.

Na afloop van dit museumbezoek lonkt natuurlijk een lunch in het nabijgelegen bruisende café Westerpaviljoen, want dat mag ook weer.

Daar zo zittend en reflecterend op deze zonnige dag voel ik mij even helemaal gelukkig. Vanuit onze geboortestad Arnhem zijn mijn lief en ik naar Rotterdam verhuisd. Onze kinderen en kleinkinderen zijn hier geboren. We hebben mee mogen maken hoe de gebomdardeerde stadsharten van deze steden langzamerhand helemaal opnieuw en krachtig zijn gaan kloppen.

Ik voel me een trotse Arnhemmer en Rotterdammer tegelijk, die ook na twee jaar corona nog steeds overtuigd is van het feit dat echte vrijheid onmogelijk is zonder even echte gebondenheid.

In Utrecht wordt een stadswijk gebouwd, die een gezonde levenswijze moet bevorderen, zodat mensen een grotere kans op geluk en gezondheid krijgen. DeVastgoedontwikkelaars bouwen de stadswijk Cartesius gebaseerd op het zg. blue zones-concept, dat bedacht is op basis van zeven gebieden in de wereld waar de levensverwachting gemiddeld het hoogst is. Grootste gemene delers in deze zeven gebieden zijn de sterke binding met de gemeenschap, het ervaren van zingeving, het eten van veel plantaardig voedsel en veel wandelen, bewegen. Concreet komen in deze nieuwe wijk verschillende huiskamers voor ontmoeting, een gemeenschappelijke moestuin, veel uitzicht op groen in tuinen en aan gevels. Auto’s krijgen een plek op de omliggende autoring en nauurlijk is de wijk zo duurzaam mogelijk.

Als ik dit lees in de krant Trouw, moet ik denken aan de buurt waar ik nu woon en de buurt waar ik als kind ben opgegroeid.

De wijk Alteveer in Arnhem waar ik na de 2e W.O. opgroei heeft grote lege straten en heel veel groen. Centraal in de wijk ligt het Pleintje met buurtwinkels als een bakker, een groentenboer, een slager, een drogist en natuurlijk een kruidenierszaak. Met een briefje in de hand doe ik daar als zesjarige boodschappen voor mijn moeder. De winkel schrijft de boodschappen in een boekje en betalen doet mijn moeder eind van elke maand. Iedereen kent (bijna) iedereen en ontmoet elkaar regelmatig op het Pleintje. Er heerst een gevoel van saamhorigheid.

Sociaal gezien moet ik als kind mij zien te ontwikkelen en handhaven in een gezin van zes kinderen, die qua leeftijd dicht op elkaar zitten. Hoewel we in een redelijk groot huis wonen, is het binnen al snel druk en onrustig. Het is logisch dat mijn moeder ons vaak naar buiten stuurt om daar met andere kinderen te gaan spelen. Er zijn geen speciale speelplaatsen, die maken we zelf: we spelen verstoppertje en vader en moedertje in de steegjes en struiken achter de huizen; we hebben onze zelf ontdekte klimbomen en met een bal spelen we gewoon op straat voor de deur. Als ik wat groter ben lopen of fietsen we wekelijks naar onze beide oma’s, die in het centrum van Arnhem wonen.

Zestig jaar later woon ik in de wijk Struisenburg, Rotterdam. De wijk ligt aan de rivier en de zeer drukke Maasboulevard. De straten staan vol met geparkeerde auto’s, de stoepen met fietsen en scooters. Op sommige plekken zijn tussen huizenblokken speelplekken gemaakt voor kinderen. Er is geen Pleintje en er zijn geen algemene voorziengen, waar bewoners elkaar gemakkelijk kunnen ontmoeten. We leven in een tijd van individualisering en zijn vooral druk met onszelf.

Op zoek naar een nieuwe zinvolle dagbesteding na mijn pensionering, word ik al snel actief in mijn buurtje. Ik woon in een stad waar de gemeente via OpzoomerMee al heel veel jaren bewonersactiviteiten op buurtniveau stimuleert en ondersteunt, zowel financieel als qua ideeën. Samen met andere wijkbewoners ga ik met die steun op zoek naar een plekje voor een Huiskamer en we vinden dat. Sindsdien komen elke week zo’n tien tot twaalf wijkbewoners daar gezellig met elkaar kletsen. Op dezefde plek hebben we ook drie jaar achter elkaar – tot corona – een grote BuurtKerstBorrel georganiseerd. Zwaan kleef aan, want vrij snel daarna wordt een groepje wijkbewoners actief met vuilprikken. Andere bewoners, die dat zien, sluiten zich aan en de groep groeit flink. In sommige straten worden groene geveltuintjes aangelegd. Zo komen steeds meer wijkbewoners met elkaar in contact. Zelfs is er vorige week spontaan een Halloweenfeestje voor kinderen georganiseerd en worden de komende kerstperiode enkele grote kerstbomen in de wijk geplaatst met een Keetje erbij om samen glühwein en limonade te drinken. Het is allemaal niet zo spectaculair, maar deze saamhorigheid levert zichtbaar geluk op.

Kijkend naar het blue zone-concept zijn er nog veel wensen voor onze wijk. Om voor mijzelf te spreken wens ik in ieder geval nog een Huiskamer erbij elders in de wijk én een gemeenschappelijke moestuin…. Lang leve Struisenburg!