Het voelt soms dubbel. We moeten het samen doen in deze coronacrisis. Tegelijkertijd zit ieder van ons er anders en heel persoonlijk in. Ik heb bijvoorbeeld geen astma, suikerziekte, hartproblemen en zo meer. Als ik voorzichtig ben, ben ik niet al te kwetsbaar. Ik hoef mij geen echte zorgen te maken over mijn inkomen. En als fulltimepensionado ben ik er aan gewend mijn eigen dagelijkse ritme te zoeken en te vinden. Dat is nu wel iets lastiger, maar haalt het niet bij al die mensen die of thuis moeten werken of thuis moeten zitten omdat er niet gewerkt mag worden. Hoewel er ten opzichte van het normale leventje deze en de komende periode veel niet kan en mag, heb ik niet echt een reden om te klagen, zeker niet vergeleken met veel andere mensen.

Wat mij deze intelligente lockdown bezighoudt is ‘de kunst in het omgaan met onszelf in relatie tot de ander’ om het maar even zo te zeggen. In onze welvaartsmaatschappij vluchten we vaak voorwaarts. Als er iets vervelends gebeurt, zoeken we meteen naar naar externe, positieve prikkels en dan maar hopen dat het vervelende voorbijgaat. Nu de coronacrisis er is, werkt dat mechanisme niet meer. Deze bizarre tijd van thuiszitten dwingt ons als het ware onszelf intrinsiek te motiveren. Bij intrinsieke motivatie komt de motivatie vanuit de persoon zelf.

Cultuur filosoof Arnold Cornelis: communicatieve zelfsturing in de 21ste eeuw

De cultuur filosoof Arnold Cornelis heeft de 21 eeuw al jaren geleden geduid als volgt: ‘Na de eeuw van wet- en regelgeving, komen we in de eeuw van communicatie en zelfsturing. Wij worden geacht zoveel mogelijk zelf in communicatie met anderen ons leven zin en richting te geven. Wij zijn de regisseur van ons eigen leven geworden. Wij moeten zelf bepalen wie we zijn en wat we belangrijk vinden. Deze nieuwe samenleving bestaat uit individuen die zichzelf (bij)sturen in contact met anderen. Het versterken van communicatieve zelfsturing leidt tot gezondheid en geluk en geeft een gevoel van erkenning, van zinvol bezig zijn.’

Het zijn de negatieve emoties onzekerheid, angst, verdriet, boosheid waar we deze tijd tegen moeten vechten. Gaat mijn bedrijf failliet? Verlies ik mijn baan? In dat perspectief is het anders boos zijn omdat je niet meer naar de kroeg kunt met je vrienden of omdat je vakantie niet doorgaat. Onzekerheid, angst en boosheid gaan hand in hand: hoe lang gaat dit allemaal nog duren? Dat maakt het extra moeilijk. Wat mijn emotie verdriet betreft, merk ik dat er sneller dan normaal tranen naar boven komen: bij het horen van het volkslied, bij het zien van een filmpje over de onmacht van mensen die hun moeder niet mogen bezoeken in het verpleeghuis, bij het horen van het overlijden van een vriend van je broer. Het zal zeker iets te maken hebben met ‘hoe ouder je wordt hoe gevoeliger je reageert’. Dit coronavirus maakt ons, of we willen of niet, nog bewuster van leven en dood dan tevoren. 

Nu we meer dan anders op onszelf en elkaar teruggeworpen zijn, zullen we boosheid, angst en onzekerheid moeten zien  om te buigen naar iets positiefs. Boos zijn op Rutte helpt niet. Wel helpt het te accepteren dat de coronaregelgeving van het kabinet noodzaak is en houvast biedt. Dat accepteren is waanzinnig moeilijk als je kapper of horecaondernemer bent en je beroep niet mag uitoefenen. Daarom zullen we onszelf intrinsiek moeten zien te motiveren in directe communicatie met anderen. Zo geef je elkaar als burgers moed. 

Ik mijn dagelijkse worsteling probeer ik mijn zegeningen te tellen, daar put ik kracht uit. Ik denk dat bijna iedereen die kracht heeft in meer of mindere mate. Laten we deze dagelijkse worsteling met onszelf delen met anderen. Samen blijft het leven meer dan de moeite waard.

Mijn micro leventje voelt de laatste weken als een sleur. Het maakt weinig uit welke dag het is, elke dag is hetzelfde: acht uur opstaan, pilatesoefeningen doen, ontbijten en de krant lezen. Daarna wat achter de computer zitten en tussendoor kleine klussen in en om het huis doen. In de middag naar het volkstuintje. Ook daar wat klusjes doen, boek lezen, glaasje drinken en weer naar huis om te eten. ’s Avonds boekje lezen, wat tv kijken en rond elf uur naar bed.

Eerlijk gezegd ben ik ontzettend dankbaar en blij dat we met z’n tweeën zijn en (al 46 jaar) heel gelukkig met elkaar. Hoeveel mensen zijn er niet alleen? Het lijkt mij dat je je met de social distance regels van dit moment extra eenzaam kunt voelen. Hoewel de berichtgeving over de ontwikkelingen rond het coronavirus in ons land positief zijn, blijft het besmettingsgevaar zonder vaccin groot. Ik vrees dat we nog lang zullen moeten zien te leven met anderhalve meter afstand. Daar word ik wel een beetje moedeloos van. Tegelijk realiseer ik mij dat mijn moedeloosheid lang niet zo erg is als de enorme zorgen van al die mensen die hun werk niet kunnen/mogen doen. Zij zijn gedwongen lijdzaam af te wachten op versoepelende maatregelen voor hun werksector. 

De sleur in mijn microleventje en dat van mijn lief wordt binnenkort doorbroken. Op 1 mei krijgen wij de sleutel van ons nieuwe appartement. De aannemer die dit appartement gaat opknappen voor ons, kennen we goed en is erg vertrouwd. We zijn blij dat hij dit weer wil doen. Het zal een van zijn laatste klussen zijn, want hij zit tegen zijn pensioen aan. Qua corona veiligheidsmaatregelen zullen er telkens maar één of twee mensen tegelijk werken. Naast hemzelf een sloper, een loodgieter en een electriciën. Voor de coronacrisis hebben mijn lief en ik al gekeken naar vloerbedekking, keuken- en badkamerinrichting e.d.m.. Het is nog wel spannend wat betreft de levering van allerlei bouwbenodigdheden. Veel bouwmateriaal en apparatuur komt uit het buitenland….. en daar is eveneens de coronacrisis. 

Onze lieve schoondochter, die interieuradviseur is, heeft aangeboden om een inrichting-  en lichtplan te maken. Dat blijkt dit keer niet alleen inhoudelijk een klus, maar praktisch ook. Zoals bij heel veel ouders op dit moment speelt het dagelijkse leven zich alleen maar af in huis, in de tuin en bij de voordeur. Onze kleindochter is al vijf weken thuis, want het kinderdagverblijf is gesloten. Onze zoon werkt vanuit huis en zit van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat op de zolderverdieping te bellen en te videovergaderen. Onze schoondochter kan alleen ’s avonds iets voor haarzelf doen.

Alles bij elkaar is het een prettig vooruitzicht dat wij de komende twee maanden bezig zijn met deze praktische klus van opknappen appartement en verhuizen. Daarna zullen we de nodige energie gaan stoppen in het thuisraken op deze nieuwe woonplek. Voorlopig even geen sleur meer. Hopelijk is tegen die tijd de anderhalve meter afstandsregel iets versoepeld, zodat we echt contact kunnen maken met de nieuwe buren. Tja, en dan nog op vakantie? Ik denk dat er van een vakantie dit jaar niet zo veel zal komen. Mocht het wel mogelijk zijn dan wordt het waarschijnlijk een fietsvakantie in eigen land, zodat we de economie steunen.

Zo wordt het leven in Nederland en in de hele wereld in 2020 helemaal bepaald door het virus. In deze tijd van individualisering zal het voor iedereen klip en klaar moeten zijn dat we onlosmakelijk verbonden zijn met de andere mensen, in onze buurt, in onze stad, in Nederland, in Italië en Spanje…..overal op de wereld. Veraf-gistan bestaat niet meer, nooit meer. Iedereen staat dichtbij, minimaal anderhalve meter. We zijn voortaan wereldburgers, die voor elkaar moeten zorgen…… 

Blijf Zitten Waar Je Zit….En Verroer Je Niet…  nog zo’n liedje uit de oude doos, waar ik aan moet denken in deze tijd. Als kind speelde ik een paar keer per week verstoppertje. Wanneer je ontdekt was, zong je luidkeels dit liedje, zodat het zoeken naar de anderen nog spannender werd. Houd Je Adem In, Maar Stik Niet…… Dat laatste klinkt wat cynisch op dit moment.

Dat Blijf Zitten Waar Je Zit is nu een opdracht vanuit de overheid voor alle burgers. Iedereen wordt gevraagd zo min mogelijk contact te hebben met andere mensen. En als je contact moet hebben, houdt dan anderhalve meter afstand. Het is lastig in onze geïndividualiseerde Nederlandse samenleving op vrijwillige basis spelregels hierover af te spreken, zo blijkt dit zonnige weekend. Maar het leefgebied wordt klein als je thuis moet blijven. Zijn er ook kinderen die niet naar school kunnen, dan is de verleiding groot om het buiten zonnetje op te zoeken.

Het is sowieso lastig om kinderen binnen te houden. Tegelijkertijd wil je ze niet angstig maken en teveel confronteren met het coronavirus. Dat vraagt om extra energie en creativiteit van ouders. Via sociale media worden er allerlei spelletjes doorgestuurd die ouders kunnen spelen met hun kinderen. Met weinig middelen toch iets leuks doen, wordt herontdekt. Het ouderwetse verstoppertje spelen kun je overal doen. Je kunt het binnen en buiten spelen, met drie of meer kinderen, met eindeloze variaties van aftellen, met ontelbare mogelijkheden om je te verstoppen en nog heel veel meer.

We moeten er met z’n allen voor zorgen De Moed Er In te Houden. Dat kan alleen als we in staat zijn de angst voor het oplopen van het virus in ons hoofd een plekje te geven. Voor mijn lief en mij is het ultieme gedrag om die angst te reguleren de adviezen van de overheid op te volgen. Dus blijven wij in principe in huis of we zitten in ons volkstuintje. Het is dichtbij en er is veel ruimte. Onze kinderen en onze kleindochter zien en spreken we via de app en verder telefoneren we met familie en vrienden. Boodschappen doe ik alleen en meestal in de loop van de ochtend.

Niet alleen de angst reguleren is belangrijk, maar een dagritme hebben ook. Het is goed om je gedachten af en toe op andere zaken te richten. Tot mijn eigen verbazing slaap ik net zo goed als altijd. Ik sta op mijn gewone pensionadotijd op, rond acht uur. Ik doe meteen mijn dagelijkse Pilatesoefeningen. Een goede fysieke conditie is nu extra gewenst! Daarna lees ik uitgebreid de krant onderwijl een kwarkontbijtje verorberend. Dan wordt het even lastig. De krant lezend kom je weer helemaal in de coronasfeer vol angst en onzekerheid. Elke dag opnieuw neem ik mij voor door de dag heen zoveel mogelijk berichtgeving te vermijden. Eerlijk gezegd lukt dat vaak niet. Daarom is het des te prettiger dat we overdag genoeg te klussen en tuinieren hebben in ons volkstuintje. De eerste dagen van de week werk ik nog een aantal uren aan mijn blog. Min of meer vanzelf besteden we aan het eind van de dag veel aandacht aan het eten. We nemen de tijd iets bijzonders klaar te maken, een beetje te experimenteren qua gerechten en kruiden. Het samen eten en daar van genieten is een fijn relaxed moment van de dag. Gek genoeg kijken we ’s avonds minder televisie dan voorheen.

Bij het verstoppertje spelen als kind, herinner ik mij dat ik soms bang was niet gevonden te worden. Dat was helemaal niet leuk. Het Blijf Zitten Waar Je Zit in deze coronacrisis voelt ook een beetje zo. Niemand weet wanneer we veilig uit onze schuilplaatsen mogen komen. Laten we de Moed Er Maar In Houden door af en toe samen te zingen en te klappen vanachter onze ramen of op onze balkons………….