Hoe raar het ook klinkt vanaf de eerste dag van mijn pensioen in 2014 neem ik mij voor om zes uur op te staan. Het lijkt wel alsof ik in mijn laatste levensfase elke minuut van de dag volop wil benutten. Ik wil niet lui in mijn bed blijven liggen, sterker nog, ik wil bewijzen dat ik vroeger op kan staan dan ik ooit in mijn leven heb gedaan. Ik heb het twee jaar volgehouden. Nu zeven jaar later is dat half negen geworden en begin ik de dag lekker relaxed.

De eerste, echte veranderingen vinden plaats na drie jaar (2017/2018). Mijn lief en ik worden oma en opa. Kort daarna gaat ook mijn lief met pensioen. In diezelfde periode vallen onze oude werkkontakten zo goed als helemaal weg. Er ontstaat ruimte om op een andere manier en met andere accenten het dagelijkse leven als pensionado in te vullen. De ultieme uitdaging is, hoe je samen, maar tegelijk ieder voor zich, invulling geeft aan ‘elke dag een nieuwe dag’. Oma en opa zijn is een nieuwe ervaring en die rol pakken we enthousiast en vanzelfsprekend met liefde op. Samen steken we meer energie in diverse wijkactiviteiten. En mijn lief gaat tijd aan haar hobby tuinieren besteden in ons volkstuintje. Ikzelf verleen daar wat hand- en spandiensten.

Een tweede kantelmoment is de start van de coronapandemie en de verhuizing naar een appartement in onze eigen wijk (2020). De beslommeringen van het onderhouden van een mooi, maar oud huis, hebben we ingeruild voor een appartement, waar we minder onderhoud aan hoeven te (laten) verrichten. Al vrij snel worden wij actief in ons appartementencomplex. Samen met de andere wijkactiviteiten is vrijwilligerswerk een belangrijke dagbesteding geworden. De aandacht voor onze directe leefomgeving voelt goed. De coronapandemie trekt een zware wissel op onze behoefte aan warme, sociale contacten. Het is moeilijk om juist dit meest essentiële levensgebied goed te onderhouden. Minder erg is dat we door corona onze verre reizen voorlopig wel kunnen vergeten.

Wat mijn lief en ik merken, is dat we steeds meer de behoefte voelen aan kontakt met broers, zwagers en (schoon)zussen. Nadat ieder gedurende de tweede levensfase vooral zijn of haar eigen leven heeft geleid, willen we hen graag meer ontmoeten. Op die momenten voelt het leven als een cirkel.

Het meest bijzondere in deze levensfase is het oma en opa zijn. Onze kleinkinderen voelen als heel eigen en het zijn vanzelfsprekend de leukste, slimste en liefste kinderen op de wereld. Wij vullen onze rol niet al te opvoedkundig verantwoord in, dat moeten de ouders maar doen. Mijn lief en ik willen vooral van onze kleinkinderen genieten en een liefdevolle band met hen opbouwen. Oppassen hoort daar af en toe bij en dat is leuk en tegelijk vermoeiend. Maar we zouden het niet willen missen.

De tijd van leven die ik nog heb, gaat wel meer opspelen in mijn hoofd, vooral in relatie met de kleinkinderen. Ik leg tijdstippen aan horizon bewust dichterbij dan vroeger, De oudste Isha is vier en gaat nu naar school, over twee en een half jaar gaat haar zusje Nila naar de basisschool en over vier jaar is onze pasgeboren kleinzoon Lio aan de beurt. Veel verder durf ik niet te kijken….

Op mijn vijfenzeventigste verjaardag heb ik mijzelf opgedragen zo onbezorgd mogelijk te genieten van al die lieve mensen om mij heen en van alle goeds in het leven. Zo hebben we, door alle gedoe rond corona en het niet kunnen maken van verre reizen, een chaletje gekocht in Friesland inclusief een stukje grond. Op onze oude dag zijn we onverwacht ‘grootgrondbezitters’ geworden. Mijn broer en schoonzus verblijven daar al heel veel jaren, evenals enkele vrienden. Een ideale plek om te fietsen, te wandelen, te lezen en te genieten van warme, sociale contacten. Komende lente en zomer pendelen we weer met veel plezier op en neer tussen Rotterdam en Langweer.

Een heerlijk vooruitzicht!