De vraag ‘heb je ook hobby’s?’ komt onverwacht. De pensionado die mij dat vraagt is een medebewoner van ons vakantieplekje in Langweer en een enthousiast visser. Het is bloedheet en we zitten met een aantal mensen in de schaduw aan het Langweerderdiep.

Hobby’s?…..ik weet niet zo gauw iets op te noemen. Mijn lief is een enthousiast theeliefhebber en doet de opleiding tot theesommelier. Zij daagt mij enkele weken geleden uit om eens na te denken over een ‘echte’ hobby. Zij ziet dat ik mij af en toe verveel. Eerlijk gezegd klopt dat. Mijn dagen zitten best redelijk gevuld met allerlei bezigheden, maar de meesten ervaar ik niet als een hobby. Zo heb ik de Huiskamerochtend in de wijk, schrijf een blog, doe wat dingen in ons appartementencomplex, help mijn lief in ons volkstuintje, ben oppas van de kleinkinderen, spreek af met vrienden, lees een boek en doe allerlei huishoudelijke klusjes.

Het schrijven van een blog voelt wel als een ‘echte’ hobby. Ook de cursus ‘korte verhalen schrijven’ die ik ga volgen in het najaar en de theeopleiding van mijn lief zijn echte hobby’s. Voor de tweede keer in tien jaar probeer ik te golfen, maar ik ben niet zó gemotiveerd dat ik er met plezier naar uitkijk. Daar komt bij dat mijn linkerheup niet meewerkt als ik ver moet lopen.

Op internet lees ik: ‘Een hobby (liefhebberij) is in het algemeen een ontspannende activiteit die men met enige regelmaat in de vrije tijd uitoefent. Een gevoel van persoonlijke voldoening is daarbij een belangrijke motivatie….’

Deze definitie helpt mij, mijzelf de spreekwoordelijke schop onder de kont te geven en niet zo ingewikkeld te denken en te doen. Eenmaal pensionado heb je alleen maar vrije tijd, niets hoeft meer, alles mag. Ik voel mij gezond en heb lieve mensen om mij heen.

Ik daag daarom mijzelf uit iedere dag op te staan met de gedachte: ‘Daar ga ik vandaag lekker mee bezig, maakt niet uit waarmee en…… zelfs mag ik mij af en toe vervelen.’

Het is lang geleden dat ik in mijn hoofd zo intens bezig ben met een boek. De roman ‘Het lied van ooievaar en dromedaris’ heeft een behoorlijk zware inhoud en een ingewikkelde verhaalstructuur. Het leest niet makkelijk vanwege lange zinnen met veel komma’s. Eigenlijk wil ik al na het eerste hoofdstuk stoppen met lezen. Het zonnetje schijnt en ik heb totaal geen zin om neerslachtig te worden. Toch lees ik uit nieuwsgierigheid door en na 100 bladzijden kan ik niet meer stoppen. En nog gekker…..ik lees het meteen voor de tweede keer.

Deze fictieve roman gaat over het gewone, maar heftige, leven (en dood) van verschillende mensen. Het zijn elf verhalen/hoofstukken verspreid over drie eeuwen, van 1847 tot heden. De verhalen hebben allemaal iets met de schrijfster van een bestseller uit 1847 te maken. Elk hoofdstuk begint met citaten uit verschillende (fictieve) biografieën. Diepgaand en indringend wordt de worsteling met het leven in de hoofden van de hoofdpersonen beschreven. In elke leven liggen ziekte, eenzaamheid, onmacht en ellende altijd op de loer. Het leven is een mysterie, een worsteling, vaak niet te begrijpen, net zomin als de dood en wat er daarna is of niet is.

Als fulltimepensionado denk ik natuurlijk af en toe na over het leven, maar dan liever niet over de dood. Ik mag mijzelf gerust een spekkoper noemen. Al zesenzeventig jaar leid ik een goed en gelukkig leven. Daar ben ik dankbaar voor. Vooralsnog voel ik voldoende levenslust en mogen er nog vele jaartjes bij. Wel benauwt mij de gedachten dat in deze derde levensfase de tijd steeds sneller gaat.

Het is verrassend dat deze roman mij enigszins nuchter aan het denken zet over de dood. Sterker nog het geeft ‘voor de time being’ zelfs enige rust in mijn hoofd.

Komende weken hebben we vakantie en zitten we in ons chaletje in Friesland. Een heerlijke plek om een boek te lezen, je over te geven aan spannende, romantische of heftige verhalen. Ik hoop dan dat de tijd heel langzaam gaat!

Hoe raar het ook klinkt vanaf de eerste dag van mijn pensioen in 2014 neem ik mij voor om zes uur op te staan. Het lijkt wel alsof ik in mijn laatste levensfase elke minuut van de dag volop wil benutten. Ik wil niet lui in mijn bed blijven liggen, sterker nog, ik wil bewijzen dat ik vroeger op kan staan dan ik ooit in mijn leven heb gedaan. Ik heb het twee jaar volgehouden. Nu zeven jaar later is dat half negen geworden en begin ik de dag lekker relaxed.

De eerste, echte veranderingen vinden plaats na drie jaar (2017/2018). Mijn lief en ik worden oma en opa. Kort daarna gaat ook mijn lief met pensioen. In diezelfde periode vallen onze oude werkkontakten zo goed als helemaal weg. Er ontstaat ruimte om op een andere manier en met andere accenten het dagelijkse leven als pensionado in te vullen. De ultieme uitdaging is, hoe je samen, maar tegelijk ieder voor zich, invulling geeft aan ‘elke dag een nieuwe dag’. Oma en opa zijn is een nieuwe ervaring en die rol pakken we enthousiast en vanzelfsprekend met liefde op. Samen steken we meer energie in diverse wijkactiviteiten. En mijn lief gaat tijd aan haar hobby tuinieren besteden in ons volkstuintje. Ikzelf verleen daar wat hand- en spandiensten.

Een tweede kantelmoment is de start van de coronapandemie en de verhuizing naar een appartement in onze eigen wijk (2020). De beslommeringen van het onderhouden van een mooi, maar oud huis, hebben we ingeruild voor een appartement, waar we minder onderhoud aan hoeven te (laten) verrichten. Al vrij snel worden wij actief in ons appartementencomplex. Samen met de andere wijkactiviteiten is vrijwilligerswerk een belangrijke dagbesteding geworden. De aandacht voor onze directe leefomgeving voelt goed. De coronapandemie trekt een zware wissel op onze behoefte aan warme, sociale contacten. Het is moeilijk om juist dit meest essentiële levensgebied goed te onderhouden. Minder erg is dat we door corona onze verre reizen voorlopig wel kunnen vergeten.

Wat mijn lief en ik merken, is dat we steeds meer de behoefte voelen aan kontakt met broers, zwagers en (schoon)zussen. Nadat ieder gedurende de tweede levensfase vooral zijn of haar eigen leven heeft geleid, willen we hen graag meer ontmoeten. Op die momenten voelt het leven als een cirkel.

Het meest bijzondere in deze levensfase is het oma en opa zijn. Onze kleinkinderen voelen als heel eigen en het zijn vanzelfsprekend de leukste, slimste en liefste kinderen op de wereld. Wij vullen onze rol niet al te opvoedkundig verantwoord in, dat moeten de ouders maar doen. Mijn lief en ik willen vooral van onze kleinkinderen genieten en een liefdevolle band met hen opbouwen. Oppassen hoort daar af en toe bij en dat is leuk en tegelijk vermoeiend. Maar we zouden het niet willen missen.

De tijd van leven die ik nog heb, gaat wel meer opspelen in mijn hoofd, vooral in relatie met de kleinkinderen. Ik leg tijdstippen aan horizon bewust dichterbij dan vroeger, De oudste Isha is vier en gaat nu naar school, over twee en een half jaar gaat haar zusje Nila naar de basisschool en over vier jaar is onze pasgeboren kleinzoon Lio aan de beurt. Veel verder durf ik niet te kijken….

Op mijn vijfenzeventigste verjaardag heb ik mijzelf opgedragen zo onbezorgd mogelijk te genieten van al die lieve mensen om mij heen en van alle goeds in het leven. Zo hebben we, door alle gedoe rond corona en het niet kunnen maken van verre reizen, een chaletje gekocht in Friesland inclusief een stukje grond. Op onze oude dag zijn we onverwacht ‘grootgrondbezitters’ geworden. Mijn broer en schoonzus verblijven daar al heel veel jaren, evenals enkele vrienden. Een ideale plek om te fietsen, te wandelen, te lezen en te genieten van warme, sociale contacten. Komende lente en zomer pendelen we weer met veel plezier op en neer tussen Rotterdam en Langweer.

Een heerlijk vooruitzicht!