Steeds nadrukkelijker zoek ik, pensionado, naar intimiteit in relatie met mijn directe naasten: mijn lief, kinderen, kleinkinderen, broers, zwagers en (schoon)zussen. Ooit heb ik het begrip intimiteit omschreven als de hoogste mate van vertrouwelijkheid in jezelf en in je relatie tot de ander. De ouderdom brengt bij mij een zekere ontspanning met zich mee, ik heb niets te verliezen en te winnen.

Soms, als ik zittend in de stoel voor mij uit staar, kan ik met een tevreden gevoel terugdenken aan al die juiste mensen, die ik op de juiste plaatsen ben tegengekomen. Veel dingen waarvan ik gedroomd heb, zijn verwezenlijkt. Ik prijs mijzelf dan gelukkig. Eerlijk gezegd komen er snel daarna wel eens angstgevoelens opzetten, wat staat mij nog te wachten?

Meer dan voorheen leef ik in het nu en geniet intens van mooie momenten. Deze week is onze kleinzoon geboren, het zoveelste hoogtepunt in mijn leven. Afgelopen juni, op mijn vijfenzeventigste verjaardag, vertelt mijn dochter dat ze in verwachting is. Het is een fantastisch mooi en onverwacht bericht.

Jaren geleden wordt zij verliefd op iemand van hetzelfde geslacht. Dat was voor ons zeer verrassend, maar ook voor haar zelf, zo horen wij later. Je wilt je, als ouders, niet teveel bemoeien met je volwassen kinderen en hun leven. Toch zoeken mijn lief en ik af en toe de uitdaging met hen te praten over het leven en de verwachtingen die je daarvan hebt. Wij vinden het horen bij de natuurlijke habitat van ons ouderschap. Zo hebben we erover gesproken hoe je verliefd kan worden op een ander persoon, los of het een man of vrouw is. Zeker in deze tijd van individualisering zie je sociale verbanden en relaties veranderen. Als wij dan zien hoe gelukkig onze dochter is in haar relatie, zijn wij dat zelf ook.

Nu zeven jaar verder is hun kinderwens werkelijkheid geworden met de geboorte van hun zoontje. Hij zal opgroeien in een warm en goed nest met twee mama’s. Weloverwogen en met veel liefde hebben zij deze stap gezet. De donor is een bekende en alles met betrekking tot zijn rol en gedragingen is besproken en waar nodig vastgelegd.

De afgelopen weken verloopt de zwangerschap wat gecompliceerder dan normaal. Onze dochter moet erg rustig aan doen en enkele malen wordt ze opgenomen in het Franciscus ziekenhuis Rotterdam. Mijn lief en ik brengen de afgelopen weken vele uren door in het ziekenhuis. Je bent er onvoorwaardelijk voor je dochter en schoondochter, het kost geen moeite, het geeft juist extra energie. Het mooie van deze vele en langdurige contacten is dat de onderlinge, emotionele band met onze dochter en schoondochter extra versterkt wordt.

En dan ineens gaat het sneller dan gepland. Afgelopen maandag besluiten de artsen in het ziekenhuis niet langer te wachten. Omstreeks half één in de middag komt onze kleinzoon ter wereld, gezond en wel. Een wereldwonder, zo voelt het, hoewel we weten dat in Nederland zo’n 500 kindjes per dag geboren worden. Vanwege corona mag er naast de partner maar één persoon per etmaal op bezoek komen. Echter niet getreurd, want via onze gezinsapp ‘Rotterdammers till we die’ vliegen de foto’s en berichtjes door de ether.

Mijn lief heeft vanzelfsprekend voorrang en houdt drie uur na de geboorte haar kleinzoon in de armen. Het is 2021 in hetzelfde ziekenhuis waar zij in 1984 onze dochter en in 1986 onze zoon ter wereld bracht. Waar in 2017 en in 2020 de dochters van onze zoon en schoondochter ter wereld zijn gekomen……

Ik kan eigenlijk niet wachten, maar eerst mag nog de andere oma. Twee dagen na de geboorte is dan eindelijk zover. Ik houd wat onwennig, maar met een stralende glimlach het heerlijke, lieve mannetje vast en heet hem van harte welkom in onze familie.