De laatste jaren is het een groot goed, dat mijn lief en ik jaarlijks een verre, enigszins avontuurlijke reis maken. Zo’n vakantie van drie weken gemiddeld is al bijzonder inspirerend, en daarnaast geeft het ons veel voor- en nagenietmomenten. Je bent er het hele jaar een beetje mee bezig. Natuurlijk beseffen wij dat het een luxe vorm van genieten is. We hebben in onze jeugd nog meegemaakt dat er helemaal geen vakantievieren bij was.

Dit coronajaar wordt ons luxe leventje op alle fronten onder druk gezet, waaronder onze vakantiebehoefte. Het is een van de vele moderne geneugten die ineens wegvalt. Het toerisme over de gehele wereld is zo goed als stil komen te vallen. Economisch, maatschappelijk gezien is het drama in deze sector enorm: lege hotels en restaurants, lege stranden, lege attractieparken, geen vlieg-, bus- en cruiseschepen verkeer, bedrijven gaan failliet en ontelbaar veel mensen raken werkeloos. Corona haalt ons kapitalistisch systeem behoorlijk onderuit.

Wij hadden dit jaar het plan te wachten met het uitzoeken van een verre vakantiereis tot na onze verhuizing. Maar verre reizen zijn nu geen optie, in het vliegtuig stappen doen we liever niet. Simpel met de auto de grens over, brengt ons direct in oranje gekleurde gebieden. En de verwachting is dat dit nog wel even zal duren. Wat overblijft is vakantie vieren in eigen land. De komende herfstvakantie zijn alle huisjesparken vol met Nederlanders, ondanks dat ons land bijna geheel code rood dreigt te krijgen. De vakantiebehoefte van de mens blijkt ongelooflijk groot. .

In deze coronatijd is sowieso niets meer vanzelfsprekend. Dat zijn we niet meer gewend en dat is duidelijk te merken. Veel mensen worden onzeker en angstig. Weer anderen gaan in de verzetshouding en weigeren zich aan te passen aan de nieuwe leefregels. Wat mijzelf betreft, wil ik graag proberen zelf de regie te voeren en mij niet te laten leiden door zaken waar ik weinig invloed op heb. Mijn strategie in situaties waarin mijn ‘normale’ leven stevig onder druk komt te staan, is zoeken naar eerdere bijzondere levenservaringen klein of groot. Deze ervaringsmomenten zijn voor mij ankerpunten waar ik vervolgens energie uit put in de huidige situatie.

In deze coronatijd zijn de herinnering aan mijn ouders zo’n ankerpunt. Zij hebben zowel de crisis in de jaren dertig van de vorige eeuw als de oorlogsjaren meegemaakt. Deze extreem angstige en verwarrende tijden hebben zij met verve doorstaan. Met een rotsvast vertrouwen in een goede toekomst voor hun kinderen hebben zij vervolgens hard meegewerkt aan de opbouw van ons land in de jaren vijftig vorige eeuw.

Onder een geheel andere noemer is een ankerpunt ons tweejarig verblijf in Kenia. Mijn lief en ik ontdekten daar dat het er in het dagelijkse leven vooral aankomt op basale levensbehoeften als wonen, werken en eten. Als dat goed is, ben je in principe een gelukkig mens. Al de rest is bijzaak. Eenmaal terug in Nederland waren we behoorlijk verward over de welvarende, hectische wereld waarin we weer terechtkwamen. We probeerden ons aanvankelijk er tegen te verzetten. Het heeft slechts enkele maanden geduurd en toen zaten we weer in ons ‘welvarende’ levensritme.

Dit jaar, voor het eerst in ons 49 jaar samen-zijn, moeten mijn lief en ik allerlei geneugten even loslaten. Gezondheid is het belangrijkste op dit moment. We proberen daarom voorzichtig te leven en dan mis je natuurlijk van alles. Dan denk ik, ach, ik moet niet zeuren. Ik voel mij gezond en gelukkig. Wij wonen in een prachtig appartement, hebben allebei een pensioen en voedsel is er in ons land meer dan ruim voldoende. Alle rest is bijzaak!

En wat vakantie vieren betreft, hebben we een trekhaak onder de Alfa laten zetten (iets dat ik voorheen nooit wilde) en een fietsrek gekocht. Zo kunnen we als rechtgeaarde, gepensioneerde Nederlanders met onze e-bikes er op uittrekken in eigen land.

Nooit gedacht overigens dat wij aan dit stereotype gedrag zouden meedoen!