Via de familie app krijg ik een prachtige foto waarop onze kleindochter van bijna drie jaar haar pasgeboren zusje op schoot heeft. Naast haar zit de trotse vader die de slapende, pasgeborene extra vasthoudt. De grote zus kijkt met stralende ogen in de camera. Haar nieuwe zusje is net zo klein als de pop, waarmee ze de laatste maanden altijd speelt als ze bij opa en oma is. Een prachtig ontroerend beeld! Wat zou ik graag deze foto op mijn blog zetten….. Helaas kunnen foto’s op open sociale media gebruikt worden voor andere doeleinden en daarom doe ik dat maar niet.

Vanwege de corona moet ik het voorlopig doen met de foto’s en de verhalen. Ik mag mijn kleinkind niet even aanraken en knuffelen. Ook mijn schoondochter en zoon omhelzen is niet gewenst. Dat is heel raar als je beseft dat elkaar aanraken een fundamentele behoefte van ieder mens is. Natuurlijk mis ik dat erg. Ik denk dat dit gemis en de mogelijke gevolgen daarvan voor heel veel mensen steeds zwaarder gaat wegen.

Niet aan mogen raken en knuffelen doet mij terugdenken aan mijn onderzoek in 1997 naar intimiteit bij ouderen in zorg- en verpleeginstellingen. Of beter gezegd het gemis aan intimiteit. Zorgorganisaties werken met dienstroosters, vaste tijdsblokken, vaste teams, voorgekookte kwaliteitseisen en zo meer. Dat maakt het moeilijk een veilige, warme leef/woonsituatie voor de kwetsbare oudere te creëren. Onderzoek toont aan dat het gemis aan intimiteit, fysieke én psychische vertrouwelijkheid in je directe leefomgeving, een behoorlijke negatieve invloed heeft op je welbevinden. Dat wil je natuurlijk niet als zorginstelling. Ik pleit er dan ook voor in mijn onderzoek om op individueel zorgniveau de oudere meer ondersteuning op zelfsturing te bieden. In alle kwetsbaarheid kan iemand altijd eigen keuzes maken, hetgeen je gevoel van eigenwaarde versterkt. Algemeen pleit ik er voor in het kader van intimiteit meer ruimte en aandacht te geven aan privacy en eigen leefstijl. In een dergelijk woon/leefklimaat kan de kwetsbare oudere kwaliteit van leven nastreven en ervaren.

Dit onderzoek heeft mij persoonlijk extra alert gemaakt als het gaat om intimiteit in mijn eigen leefomgeving. Ik zoek als fulltimepensionado bewust naar warme en vertrouwde contacten. Zonder het al te zwaar te maken, probeer ik meer dan anders snel een persoonlijk gesprek te voeren door te zeggen wat ik echt van bepaalde zaken vind. Tegelijk wil ik respect tonen voor andermans keuzes qua leefstijl. De setting waarin veel van deze contacten plaatsvinden mag best een beetje Zwitserleven oproepen: thuis of in een restaurant bij een etentje, in het café – liefst op het terras – met een drankje. Het is heerlijk om je deze luxe te kunnen permitteren.

Echter door de anderhalve meter en al die andere maatregelen, is het lastig om je sociale contacten goed te onderhouden. Afgelopen weekend zouden we het jaarlijkse familieweekend houden. Uiteindelijk is dat geannuleerd en vervangen door een wandeltocht ergens op de Veluwe. Ik ben niet mee geweest omdat ik een lichte verkoudheid heb. Waarschijnlijk overgenomen van mijn kleindochter die op het kinderdagverblijf zit en die sinds enkele weken weer wekelijks een dagje bij opa en oma is. Voor de zekerheid heb ik mij afgelopen maandag laten testen en die uitslag is gelukkig negatief. Het betekent overigens niet dat ik onze pasgeboren kleindochter nu mag vasthouden en knuffelen.

Deze week is de herfst begonnen. Niet een jaargetijde waar ik gek op ben. Samen met dit hele coronagedoe is dat een extra reden om de moed erin te houden en goede voornemens te maken. Ik blijf voorzichtig en optimistisch. Ik ga straks de traditionele griepprik halen en proberen me niet gek te laten maken door alle berichten over de tweede golf. Verder neem ik mij voor te blijven investeren in mijn sociale contacten, uiteraard telkens in kleine setting.

En zeker ga ik met volle teugen genieten van de foto’s en de verhalen op de familie app.