Het klinkt enigszins cynisch om ‘lange adem’ te gebruiken in geval van de coronacrisis. De longen kunnen zwaar aangetast worden door het Covid-19 virus. Maar dat deze crisis nog lang gaat duren is zeker. Zelfs als er een vaccin is ontwikkeld, zal dat niet meteen volmaakt zijn. Ik merk dat de onzekerheid over de duur van deze crisis effect heeft op mijn energie. 

Mijn leefwereldje beperkt zich tot een kleine kring van mensen en qua locatie voornamelijk in en dichtbij ons appartement. Het voelt een beetje alsof ik in een bejaardentehuis leef. Mijn gezondheid is goed, maar ik voel weinig energie. Ik ben pensionado en wil van deze levensfase nog volop leven. En er valt genoeg te doen en te genieten, maar hoe doe ik dat in deze coronatijd?

Belangrijke voorwaarde algemeen voor het invullen van een prettig (dagelijkse) leven is onze omgeving. Hoe kansrijk is deze? Kan ik die voldoende kansrijk maken? Of is deze in al te veel facetten uitermate dwingend en beperkend?

Hoe dan ook de mens is uitgerust met stuurkracht, de een meer, de ander minder. De kunst van het leven is waar mogelijk deze stuurkracht benutten en zo zelf de regie blijven voeren over een deel van je leven. Als je dat in voldoende mate kunt (heb geleerd), voelt datgene wat je doet (of niet doet) goed.

De coronacrisis met al haar maatregelen heeft onze kansrijke omgeving de afgelopen maanden extreem verkleind en onder druk gezet en dat gaat helaas nog lang duren. Voor de een zal dit meer effect hebben dan voor de ander. Wat echter blijft is je eigen stuurkracht.

In deze tijd van lange adem waarin mijn omgeving zeer dwingend bepaald hoe ik mijn dagelijkse leven moet invullen, stel ik mij dus de vraag: “Hoe kan ik mijn stuurkracht zo inzetten, dat ik weer genoeg energie krijg?’

Op het gebied van gezondheid ben ik vanwege mijn leeftijd extra kwetsbaar. Dit heeft behoorlijk effect op de keuzes die ik zelf kan maken. Dat is anders dan met de griep, waar ik jaarlijks een inenting voor haal. Mijn eigen verantwoordelijkheid vraagt de regels die vastgesteld worden door de overheid goed na te leven. Zo spreek ik af met anderen in kleine groepjes, op gepaste afstand. Ik mijd drukke plekken en als ik een terrasje pak, dan zoek ik een rustig open plekje… en zo meer.

Minder regie bijvoorbeeld kan ik pakken op materieel en financieel gebied, want daar zijn externe factoren vele malen belangrijker. Wel heb ik door te verhuizen bewerkstelligd dat onze maandelijkse vaste lasten omlaag gegaan zijn. Mijn lief en ik hoeven als pensionado niet direct te vrezen voor ons inkomen, maar als op langere termijn de economie achteruit gaat, kan dat zomaar wel het geval zijn. Voor veel medelanders is deze coronacrisis nu al qua werk en inkomen een catastrofe. Zij zullen extreem hun best moeten doen om te zoeken naar eigen regie waarmee zij hun dagelijkse leven enigszins dragelijk kunnen maken.  

Om het antwoord te vinden op mijn zoektocht naar eigen regie in deze coronacrisis, kijk ik in mijn directe omgeving naar mensen of zaken die mij inspireren. Ik probeer mij niet te veel mee te laten slepen in alle dagelijkse ellende die over mij uitgestort wordt via allerlei kanalen. Het klinkt misschien wat vaag, maar toch. Positieve ervaringen uit het nu of het verleden, maken mij hoopvol. Ik zoek steun bij anderen en durf die ook te vragen. Wat ik nog lastig vind, maar wel ongelooflijk belangrijk, is het op peil houden van mijn fysieke conditie. Als ik mij fit voel, helpt dat ook mijn hoofd fris te houden.  

We zijn in deze coronatijd meer dan anders op onszelf en de ander aangewezen. Dat vraagt extra stuurkracht van onszelf en van onze medemens. De landelijke slogan ‘Alleen Samen Krijgen We Corona Er Onder’ is daarom zo gek nog niet!