Na alle verhuisdrukte willen mijn lief en ik er een weekendje tussenuit. Via internet reserveren we hotel Nol in het Bos aan de rand van Wageningen/Renkum. Voor ons is dat hotel pure nostalgie om twee redenen: het hotel zelf is oude glorie en zo’n 45 jaar geleden hebben mijn lief en ik daar vlakbij in Renkum gewoond. Ons plannetje is simpel. We gaan heerlijk fietsen en wandelen in de bossen. In verband met het coronagedoe boeken we half pension.

Nostalgie

Bij aankomst in het hotel worden we overweldigd door de prachtige, bosrijke omgeving. We zijn het beetje vergeten in het westen wonend: de gemengde bossen, het Beekdal dat uitmondt in de Rijn. En ja, voor het eerst in heel veel jaren, verlangen we terug naar de zuidkant van de Veluwe. Zowel mijn lief als ik zijn als kind opgegroeid in de bosrijke omgeving van Arnhem.

Zo peinzend met een heerlijk koud biertje op ons balkon, denken we ook aan onze kinderen, kleinkind (binnenkort kleinkinderen!) en vrienden in en rond het Rotterdamse. We zijn net, voor de achtste maal, verhuisd naar een mooi appartement in ons Rotjeknor. Het verlangen terug te keren is met die gedachten al weer redelijk snel over.

Mijn Rooms Katholieke roots

In 1973 wonen mijn lief en ik samen op een appartement in Oosterbeek. Wij maken deel uit van de opstandige, jarenzeventig generatie.  Eigenlijk mogen katholieken vanuit het instituut kerk niet samenwonen. Mijn lief studeert aan de katholieke universiteit van Nijmegen en ik werk als onderwijzer aan de Lourdesschool in Arnhem. Hoewel nog jong krijg ik in 1975 een baan als directeur van de St. Jozefschool in Wageningen. Het Rooms Katholieke schoolbestuur geeft mij te kennen dat het wenselijk is dat het hoofd van de school is getrouwd en niet ongehuwd samenwoont. We trouwen daarom en doen dat op een enigszins alternatieve wijze. De priester die ons huwelijk inzegende, is overigens enkele jaren later uitgetreden en ook getrouwd!

We kopen ons eerste huis in Renkum. Elke dag – zes jaar lang –  fiets ik door de prachtige bossen via de Geertjesweg (ja, echt!) naar mijn school, welke direct aan de rand van Wageningen ligt. Mijn lief gaat meestal met de auto naar de universiteit voor de colleges.

Het Rijke Roomse leven uit mijn jeugd gaat in die jaren met forse stappen achteruit. Steeds duidelijker keer ik mij af van de kerk en het daaraan gekoppelde format. Ik vind mijzelf in die periode vooral een ‘cultureel katholiek’, die alleen nog naar de kerk gaat met Kerst en als er gedoopt, getrouwd en begraven wordt. Anno 2020 ben ik niet of nauwelijks nog gelovig…..

Fietsen en wandelen

Het hotel zegt allerlei maatregelen genomen te hebben i.v.m. corona. Maar tot mijn verbazing kiest het hotel voor een ontbijtbuffet. Iedereen loopt langs en door elkaar, zit met zijn vingers aan de lepels voor de jam en de knijpers voor de kaas en het knopje op de koffiemachine. Daarentegen staan de tafeltjes wel ver uit elkaar en kan er (gelukkig) bij goed weer buiten op het terras gegeten worden. 

Natuurlijk fietsen we deze dagen langs ons oude huis, door het bos via de Geertjesweg naar Wageningen. De school staat er nog, nu als Montessorischool. We lunchen in hotel De Wereld buiten op het terras met zicht op het monument ter nagedachtenis aan het overeenkomen van de overgave van de Duitsers op zaterdag 5 mei 1945.

En het weekend kent een onverwachte, maar bijzondere afsluiting. Tijdens onze laatste wandeling in het bos stuiten we op een mooi labyrint, gemaakt met stenen. Ondanks enige scepsis besluiten wij dit labyrint te betreden. Rustig ademen en je gedachten al wandelend loslaten. Mijn lief vindt deze vorm van meditatie goed gelukt. Ik zelf ervaar nu pas bij het schrijven van dit blog, dat het een goede vorm van meditatie kan zijn. Wat ik precies voel, weet ik niet, maar wel dat het goed voelt…..

Het is een mooie afsluiting van ons weekendje weg.