Het jaar 2020 zal ongetwijfeld in mijn persoonlijke levenscanon terechtkomen. Ongekend is de wereldwijde coronacrisis met haar extreme maatregelen ten aanzien van sociale contacten en ons economisch bestel. Dan de altijd ingrijpende gebeurtenis van een verhuizing, dit keer naar een appartement in dezelfde wijk. En in september verwacht ik voor de tweede keer opa te worden, onze tweede kleindochter.

Gemoedstoestand

Dat deze gebeurtenissen veel impact hebben op mijn dagelijkse leven en gemoedstoestand, merk ik pas echt nu ik enigszins bijgekomen ben van de verhuizing. Nu er op dat gebied rust is gekomen, ga ik meer nadenken over de huidige situatie. Ik merk dat ik meer en meer last begin te krijgen van het voorzichtig om moeten gaan met andere mensen en in het bijzonder mijn dierbaren. Ik voel een groot gemis aan persoonlijk contact, aan samen met dierbaren zijn en emoties delen, vooral fysiek.

Afgelopen zondag is onze lieve kleindochter na lange tijd even alleen bij ons geweest. Natuurlijk hebben we haar de laatste maanden regelmatig gezien, maar altijd op een afstandje en bij haar thuis. Dit keer is het een beetje zoals voor de coronacrisis, als ze elke donderdag bij ons is. We doen voorzichtig, maar er is fysiek contact en dat voelt fijn. Het voelt ook een beetje als ‘niet mogen’. Hoe gaat het straks als onze tweede kleindochter geboren wordt? Mogen we haar meteen vasthouden en knuffelen? Of moeten we afstand houden.

Ik weet uit ervaring dat terugkijken in mijn leven naar belangrijke momenten, deze nog eens in gedachten nemen, mij meestal positieve energie geven in het nu. Het is mijn persoonlijke levenscanon. Het helpt mij de huidige situatie niet al te somber in te zien en op ‘beter’ te hopen. Van sommige herinneringen word ik blij en gelukkig, andere roepen een gevoel van dankbaarheid op, weer andere bieden hoop. 

Een deel van mijn persoonlijke canon

Jaarlijks ga ik één of twee keer naar het familiegraf op de begraafplaats Moscowa in Arnhem. Ik denk dan aan mijn vader, die veel te kort in mijn leven is geweest, hij overlijdt 15 juli 1961. Ik denk aan mijn oma’s en opa’s, die ik gekend heb, zij het niet zo lang. Ik droom nog regelmatig over mijn moeder die gelukkig veel ouder is geworden. Zo staande voor het familiegraf, voel ik altijd een grote dankbaarheid opkomen. Ik maak deel uit van een warme familie, die elkaar in voor- en tegenspoed weet te vinden.

Hoe heerlijk is het terug te denken aan februari 1972 als ik mijn lief ontmoet en tot over mijn oren verliefd word. Nog maar kortgeleden, 17 mei 2019, hebben we met onze kinderen, familie en vrienden ons 45 jaar getrouwd-zijn gevierd. Onbeschrijflijk is de geboorte van onze kinderen, februari 1984 en maart 1986 en vele jaren later oktober 2017 ons eerste kleinkind.

Zo zijn er ook gebeurtenissen ergens in de wereld en toch dichtbij, die grote indruk in mijn leven hebben gemaakt. Tijdens mijn kind-zijn hoor ik allerlei verhalen over de 2eW.O. over wat mijn ouders hebben meegemaakt. Hoewel ik vlak na de oorlog geboren ben, voel ik die in mijn lijf. Als mijn lief en ik een militaire coupe meemaken tijdens ons tweejarig verblijf in 1982 in Kenya, lijkt het alsof ik dit eerder heb meegemaakt. Heel vreemd is de ervaring van dat moment: ik blijf rustig en heb vertrouwen in de afloop.

Zo terugkijkend

Het belang van warme sociale contacten heb ik altijd benadrukt in mijn sociale netwerk, dichtbij en veraf. Ook heb ik getracht gebeurtenissen waar je boos of moedeloos van bent geworden, te plaatsen in het perspectief ‘altijd schijnt er licht achter de horizon.’ 

Ongelooflijk dankbaar ben ik, dat ik samen met mijn lief in de levensfase van mater en pater familias ben beland. Wat is er dan een mooier vooruitzicht om in september een nieuw leventje te verwelkomen! En coronacrisis of niet, we hebben er het volste vertrouwen in dat we ook onze tweede kleindochter met z’n allen een warm plekje op aarde kunnen en zullen geven.