Voor het eerst in mijn leven ben ik mij er van bewust tot een risicogroep te behoren. Dat de leeftijd van vierenzeventig jaar in coronatijd dieprood gekleurd is, wordt mij al maanden van alle kanten ingepeperd. Ik voel mij helemaal niet zo oud. Toch ontkom ik er niet aan dit keer. Qua gedrag ten aanzien van de coronamaatregelen reken ik mijzelf de eerste maanden tot de voorzichtigen. Ik mijd drukke plekken, hou de anderhalve meter afstand over het algemeen in acht en was regelmatig mijn handen. Sinds kort word ik soepeler, met name als het de kinderen, vrienden en ons kleinkind betreft. Zelfs hebben we al een keertje buiten op een klein terras een pizza gegeten, toevallig (of niet) in hetzelfde restaurant waar we als laatste voor de lockdown gegeten hadden.

Veel tijd voor bezinning tijdens de coronatijd is er nauwelijks nog geweest. Het opknappen van ons nieuwe appartement en de verhuizing heeft onze aandacht volledig gefocust. Het is verbazingwekkend hoeveel energie deze verhuisperiode heeft gevraagd. De afgelopen weken lig ik vaak uitgeteld om half tien al in bed, word om 6 uur wakker om weer volop in mijn hoofd met van alles en nog wat bezig te zijn. Nu we sinds twee weken verhuisd zijn, keert de rust weer terug. Om het populair te zeggen: het nieuwe normaal is begonnen.

Voor de achtste keer in ons leven zijn we verhuisd en het voelt wederom als een stap met andere, frisse uitdagingen. Wij willen het niet zien als een laatste (verhuis)stap. Voor mijn lief klinkt dat iets logischer dan voor mij, gezien het verschil in onze leeftijden. In deze levensfase probeer ik niet in termen van eindstations te denken, maar vooral in het hier en nu leven. Dat gaat mij helaas niet altijd gemakkelijk af. Ik zeg vaak tegen mijzelf dat het leven ‘werken’ is. Nu ik pensionado ben is dat een fulltime job, waarin je net als eerder in je leven, telkens nieuwe stappen kan zetten.

Zowel mijn lief als ik verlangen vanaf de eerste dag in ons nieuwe appartement niet meer terug naar ons oude huis. We hebben daar met ontzettend veel plezier en fijn gewoond. Praktisch gezien betekent deze stap van een huis met drie verdiepingen naar een appartement, dat er weinig zorgen meer zijn over onderhoud. Dit gecombineerd met het feit dat we het helemaal naar eigen wens hebben opgeknapt en dat we blijven wonen in de wijk, maakt het extra aantrekkelijk. 

Terugkijkend op allerlei stappen die ik mijn leven gezet heb, constateer ik dat ik meestal gemakkelijk dingen achter mij kan laten. Kennelijk ben je tevreden over wat je gedaan hebt. Tegelijk is het een uitdaging om je blik vol vertrouwen te richten op wat er nog gaat komen. Bij het ouder worden ben je jezelf er bewuster van. Loslaten en iets nieuws beginnen vraagt meer energie en je wilt doemscenario’s van het ouder worden weghouden. Toevalligerwijs is onze verhuizing een welkome afleiding gebleken voor het corona-doemscenario. 

Eindelijk na twee maanden zit ik weer achter mijn computer om een blog te schrijven. Dat schrijven is een goede manier om mij te bezinnen, om te reflecteren op mijn dagelijkse leventje. Het grootste ongemak de laatste maanden is toch het sociale contact gebleken. Niet eerder heb ik (en met mij bijna de hele wereldbevolking) letterlijk aan den lijve ervaren dat we niet zozeer individu zijn, als wel sociale wezens. Andere mensen fysiek op afstand houden is extreem tegennatuurlijk. Ieder mens bestaat bij de gratie van de andere mens. Het is goed om dat weer eens in al je vezels in je lichaam te ervaren.