Het kost moeite een nieuw blog te schrijven. Alle aandacht en energie wordt opgeëist door ons nieuwe appartement. Vanaf 1 mei is de aannemer daarin aan de slag gegaan. Pas in dit weekend merk ik dat de onrust in mijn lijf wat afneemt. Die onrust is feitelijk helemaal niet nodig, want alles wordt gedaan door de aannemer. Het is goed voorbereid en ik heb 100% vertrouwen in hem. Maar toch….. Verhuizen is een van de meest stressvolle gebeurtenissen, zeker bij het ouder worden. Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat het klopt. Aan het eind van de dag ben ik bekaf, terwijl ik geen fysieke arbeid hoef te verrichten.

Ik probeer te bedenken waar al die energie naar toe gaat en waarom dat veel onrust veroorzaakt. Allereerst zijn het onze inrichtingsplannen. Mijn lief en ik hebben deze al eerder globaal voorbereid. Er moeten beslissingen genomen worden. Het denken hierover gaat de laatste twee weken bijna dag en nacht door. Soms word ik moe van mijzelf. Ik ben een goede slaper, maar nu word ik om zes uur wakker en lig vervolgens in mijn hoofd te malen over van alles en nog wat.

Waar ik mij eveneens druk over maak, is het gegeven dat de opknapbeurt behoorlijke overlast veroorzaakt in het appartementencomplex. Er is de afgelopen twee weken veel geluidsoverlast geweest door het boren, hakken en slopen van vloeren en muren. Het gebouw is van 1969 met veel beton en zware stenen tussenmuren. Al het puin moest ook nog eens met een kraan via het balkon op de derde étage worden afgevoerd. Natuurlijk snap ik dat het niet kan zonder overlast. Toch vind ik het zo vervelend dat ik er zelf stress van heb. Rationeel denken lukt mij helaas nauwelijks in dit soort situaties.

Mijn lief en ik zijn vele malen verhuisd, maar dit keer is het anders. Ik heb alle tijd om mij extra druk te maken. Er is geen baan die veel aandacht en energie opeist. Ik bedenk mij dat ik in mijn werkzame leven redelijk gemakkelijk met verschillende stevige klussen tegelijk bezig kon zijn. Altijd heb ik geweten dat je je niet druk moet maken over zaken waar je weinig of geen invloed op kan uitoefenen. Als fulltimepensionado moet ik echter veel moeite doen om die ervaringen te gebruiken.

De coronatijd waarin we zitten speelt een extra rol. Ik kan maar beperkt afleiding zoeken en energie bijtanken in mijn sociale netwerk, bij mijn kinderen en vrienden. Even een ander sfeertje opdoen op een terrasje met een lekker wijntje kan ook (nog) niet. Toch mag ik niet klagen en somberen, integendeel. Mijn inkomen valt niet weg, ik hoef niet bang te zijn voor mijn baan, ik ben gezond en mijn kinderen en andere directe naasten gaat het goed. Een voordeel is zelfs dat we in deze tijd van grote onzekerheid een mooie afleiding hebben met deze verhuisklus. De coronatijd zal voorlopig nog ons dagelijkse leven bepalen. Het nieuwe appartement is dan een mooi en concreet vooruitzicht.

Volgens planning gaan we eind juni verhuizen. Voordat alles dan op zijn plaats staat, zijn we een paar weken verder. En dan, als de RIVM richtlijnen het mogelijk maken (en onze portemonnee), willen we nog vakantie houden in eigen land. We gaan natuurlijk een bijdrage leveren aan het opkrikken van onze economie. Onze intentie is om een kleine rondreis te maken langs enkele van de hotels van een zeer goede en dierbare vriend van ons. We beginnen in hotel Post Plaza in Leeuwarden, dan naar Grand Hotel Opduin op Texel en als toetje naar Landgoed Duin & Kruitberg in Santpoort-Noord. Het is hem en al die andere Nederlanders van harte gegund er economisch weer snel bovenop te komen.

Heerlijk vooruitzicht toch?….