Mijn micro leventje voelt de laatste weken als een sleur. Het maakt weinig uit welke dag het is, elke dag is hetzelfde: acht uur opstaan, pilatesoefeningen doen, ontbijten en de krant lezen. Daarna wat achter de computer zitten en tussendoor kleine klussen in en om het huis doen. In de middag naar het volkstuintje. Ook daar wat klusjes doen, boek lezen, glaasje drinken en weer naar huis om te eten. ’s Avonds boekje lezen, wat tv kijken en rond elf uur naar bed.

Eerlijk gezegd ben ik ontzettend dankbaar en blij dat we met z’n tweeën zijn en (al 46 jaar) heel gelukkig met elkaar. Hoeveel mensen zijn er niet alleen? Het lijkt mij dat je je met de social distance regels van dit moment extra eenzaam kunt voelen. Hoewel de berichtgeving over de ontwikkelingen rond het coronavirus in ons land positief zijn, blijft het besmettingsgevaar zonder vaccin groot. Ik vrees dat we nog lang zullen moeten zien te leven met anderhalve meter afstand. Daar word ik wel een beetje moedeloos van. Tegelijk realiseer ik mij dat mijn moedeloosheid lang niet zo erg is als de enorme zorgen van al die mensen die hun werk niet kunnen/mogen doen. Zij zijn gedwongen lijdzaam af te wachten op versoepelende maatregelen voor hun werksector. 

De sleur in mijn microleventje en dat van mijn lief wordt binnenkort doorbroken. Op 1 mei krijgen wij de sleutel van ons nieuwe appartement. De aannemer die dit appartement gaat opknappen voor ons, kennen we goed en is erg vertrouwd. We zijn blij dat hij dit weer wil doen. Het zal een van zijn laatste klussen zijn, want hij zit tegen zijn pensioen aan. Qua corona veiligheidsmaatregelen zullen er telkens maar één of twee mensen tegelijk werken. Naast hemzelf een sloper, een loodgieter en een electriciën. Voor de coronacrisis hebben mijn lief en ik al gekeken naar vloerbedekking, keuken- en badkamerinrichting e.d.m.. Het is nog wel spannend wat betreft de levering van allerlei bouwbenodigdheden. Veel bouwmateriaal en apparatuur komt uit het buitenland….. en daar is eveneens de coronacrisis. 

Onze lieve schoondochter, die interieuradviseur is, heeft aangeboden om een inrichting-  en lichtplan te maken. Dat blijkt dit keer niet alleen inhoudelijk een klus, maar praktisch ook. Zoals bij heel veel ouders op dit moment speelt het dagelijkse leven zich alleen maar af in huis, in de tuin en bij de voordeur. Onze kleindochter is al vijf weken thuis, want het kinderdagverblijf is gesloten. Onze zoon werkt vanuit huis en zit van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat op de zolderverdieping te bellen en te videovergaderen. Onze schoondochter kan alleen ’s avonds iets voor haarzelf doen.

Alles bij elkaar is het een prettig vooruitzicht dat wij de komende twee maanden bezig zijn met deze praktische klus van opknappen appartement en verhuizen. Daarna zullen we de nodige energie gaan stoppen in het thuisraken op deze nieuwe woonplek. Voorlopig even geen sleur meer. Hopelijk is tegen die tijd de anderhalve meter afstandsregel iets versoepeld, zodat we echt contact kunnen maken met de nieuwe buren. Tja, en dan nog op vakantie? Ik denk dat er van een vakantie dit jaar niet zo veel zal komen. Mocht het wel mogelijk zijn dan wordt het waarschijnlijk een fietsvakantie in eigen land, zodat we de economie steunen.

Zo wordt het leven in Nederland en in de hele wereld in 2020 helemaal bepaald door het virus. In deze tijd van individualisering zal het voor iedereen klip en klaar moeten zijn dat we onlosmakelijk verbonden zijn met de andere mensen, in onze buurt, in onze stad, in Nederland, in Italië en Spanje…..overal op de wereld. Veraf-gistan bestaat niet meer, nooit meer. Iedereen staat dichtbij, minimaal anderhalve meter. We zijn voortaan wereldburgers, die voor elkaar moeten zorgen……