Dit jaargetijde is het moment om te mijmeren over het leven, liefst niet somberen. Ik laat de titel van mijn laatste blog ‘Elke dag, een nieuwe dag’ nog eens de revue passeren. Ik zou dat eigenlijk willen vervangen door ‘pluk de dag’. Dat hoort een beetje bij het pensionado zijn, vind ik. De werkagenda is niet meer bepalend voor de invulling van de meeste van de 365 dagen per jaar. Je gaat sowieso meer nadenken over jezelf en de zin van het leven. Ik vind dat een lastig proces. Het verleden heeft z’n gezicht gekregen en geeft je een bepaald gevoel. De verwachting voor de toekomst is anders, is minder ver gericht. Vooral de bezorgdheid om het welbevinden van jezelf en je dierbaren neemt toe. Dat alles heeft vast te maken met het feit dat je leven er bijna op zit. Dit overwegend heb ik een soort strategie bedacht om te proberen van elke dag een pluk de dag te maken. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat het lang niet altijd lukt!

Om het verleden kan ik en wil niet heen. Ik probeer positief terug te kijken. Als dat lukt, geven bepaalde ervaringen mij kracht en geluk in het heden. Zo ben ik opgegroeid in een groot gezin met een ernstig zieke vader, die overlijdt als ik vijftien ben. Mijn moeder is de onvermoeibare spil in ons gezin. Haar positieve levenshouding is tot op de dag van vandaag voelbaar bij mijzelf en bij veel familieleden. Op haar verzoek vieren we vanaf haar overlijden in 1993 elk jaar op de laatste zondag van november Sinterklaas met de hele familie Beke. Afgelopen weekend zijn we weer bij elkaar: wel vijftig volwassenen, kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Het is ieder jaar weer een bijzonder en warm familiemoment, waar je nog lang van na geniet.

Kijkend naar de toekomst merk ik dat het begrip tijd in mijn derde levensfase een iets andere dimensie krijgt. Het liefst wil ik de tijd vertragen en niet ver vooruitkijken en vooruitdenken. Mogelijke doemscenario’s zoals ziek, zwak en mogelijke afhankelijkheid probeer ik niet mijn gedachten te laten overheersen. Dat is lastig, zeker als je, zoals ik, op vijf december een staaroperatie krijg. Het voelt alsof je lichaam langzaam aan het opraken is.

Ik doe mijn uiterste best mijn dagelijkse agenda te vullen met activiteiten waar ik plezier in heb en die mij energie en inspiratie opleveren. Vooral sociale contacten zijn daarbij belangrijk, zelfs essentieel. Mijn gezin en familie staan op de eerste plaats. Het is een geschenk als er een kleinkind geboren wordt. Elke week op donderdag halen we onze kleindochter van twee jaar op en spelen we pret-opa en oma. Het is echt genieten, hoe vermoeiend soms ook. Dan de sociale contacten met onze vrienden. Het is de groep waar je lief en leed met elkaar kan delen en waarin je probeert de wereld om je heen te volgen en te begrijpen.

Iets verderaf, maar absoluut de moeite waard zijn de sociale contacten in de wijk. Sinds ongeveer drie jaar ontdekken mijn lief en ik onze directe leefomgeving. Het is hartverwarmend om mede-wijkbewoners te ontmoeten in de Huiskamer, die we afgelopen jaar opgestart zijn. Wekelijks prikken we met een groepje het straatvuil op en kijken na afloop trots naar onze schone straten. Binnenkort hebben we onze jaarlijkse Buurtkerstborrel. 

Enige blogs terug heb ik geschreven over onze verhuisplannen van onze stadswoning naar een appartement. Voor ons is het klip en klaar dat we blijven wonen in Rotterdam in de buurt van onze kinderen, kleinkind en onze vrienden. We gaan niet terug naar onze geboorteplaats Arnhem. Sterker nog, we willen blijven wonen in deze wijk. We voelen ons er thuis, letterlijk en figuurlijk.

Nu maar hopen dat ons huis snel verkocht wordt, zodat we een nabij gelegen appartement kunnen kopen: https://www.funda.nl/koop/rotterdam/huis-41575796-oostmaaslaan-177/