De afgelopen weken hebben mijn lief en ik in een heerlijke roes van geluk vertoefd. Het ultieme geluksgevoel ervaren we op vrijdagavond als we met familie en vrienden ons 45-jarig huwelijk vieren. Voor ons is het klip en klaar dat je niet alleen met z’n tweeën optrekt in het leven, maar dat samen doet met mensen die je dierbaar zijn en die dichtbij je staan. Het leven is een trektocht vol vreugde en verdriet. Soms is het hard werken om de liefde te behouden. Dat alles hebben we willen delen op deze avond. En wat is het een fantastische avond geweest! We hebben enorm genoten van onze kinderen en kleinkind, van onze familie en vrienden, van de intieme sfeer, de bijzondere verhalen, de muziek en het heerlijke diner. 

Nog nagenietend tijdens het weekend zien en horen we zondagavond op de TV de Belgische psychiater en hoogleraar Dirk de Wachter. Hij vertelt over de huidige consumptiemaatschappij. In België en Nederland leven we in het meest welvarende deel van de wereld en tegelijkertijd hebben we de meeste psychiaters per hoofd van de bevolking. Mensen zijn op zoek naar vreugde, plezier en geluk, maar willen daarin snel bevredigd worden. We beseffen nauwelijks meer dat vreugde niet kan zonder verdriet en dat verlangen naar iets juist waardevol is. Houd het klein en dichtbij jezelf. Hij haalt de filosoof Levinas erbij waar ik een fan van ben. We bestaan bij de gratie van de ander. Richten we ons op de behoeften van de ander of vooral op die van onszelf? In dat geval laat de liefde de ander de vrije keus om die liefde te beantwoorden of niet. Dit soort liefde vraagt offers en hard werken voor hen die daarnaar streven.

In deze tijd van individualisering dreigt alles inclusief de liefde onderdeel te worden van de consumptiemaatschappij. Voor mijn lief en mij is dit populair gezegd ‘kat in het bakkie’. We verzetten ons tegen deze verregaande individualisering en zoeken binnen onze mogelijkheden naar verbinding en sociale cohesie. Ik denk dat ons tweejarig verblijf in Kenya (1981) daar een essentiële rol in heeft gespeeld. Niet alleen waren we meer op elkaar aangewezen, ook het Afrikaanse leven hebben we toen heel basaal ervaren: familie, wonen, werken en eten doe je met elkaar. Het leven is niet abstract, niet gericht op grote reizen en alleen maar genieten. En je geeft het leven letterlijk door. Als Kenianen horen dat we al jaren getrouwd zijn en nog geen kinderen hebben, zeggen ze: ‘Keep on trying, God will bless you’. Zij begrijpen niet waarom wij dat (nog) niet willen…… Bij terugkomst in Nederland is mijn lief in verwachting van onze dochter.

Zo terugdenkend aan 45 jaar samenzijn wordt voor ons steeds duidelijker dat de zin van het leven dichterbij je eigen bestaan ligt dan je aanvankelijk denkt. Bij zingeving gaat het niet alleen om jezelf. Als je kinderen en kleinkinderen hebt, voel je sowieso al van nature dat je leven volledig gekoppeld is aan dat van hen. Met familie en vrienden hoop je goed contact te kunnen houden. Natuurlijk om te genieten van elkaar, maar altijd in het besef dat er een moment van mantelzorg kan komen

En als het je directe leefomgeving aangaat, ook dan ligt zingeving om de hoek! Mijn lief is onlangs gestopt met (betaald) werken en nu doen we met veel plezier en enthousiasme nieuwe ervaringen op in onze buurt. Samen met buurtbewoners papier prikken, ontmoetingsbijeenkomsten organiseren, een huiskamer openen, de wijk verder vergroenen. We ontdekken dat deze simpele buurtinitiatieven leiden tot herontdekking van solidariteit.

Kleine dingen in het leven doen er toe. Er ontstaat weer van onderop eigenaarschap in relatie tot je buurt, je stad, je land, je wereld. Dat is samen leven!