Vanaf deze maand is mijn lief zoets als ‘prépensionado’ en dat heeft tot gevolg dat er qua leefpatroon iets wezenlijks in onze dagelijks bestaan verandert. Uiteraard voor haar zelf in de eerste plaats. Hoe gaat zij haar derde levensfase handen en voeten geven? Maar evenzeer, hoe gaan we dat met elkaar doen? In de afgelopen jaren heb ik een eigen pensionado ritme opgebouwd en mijn lief moet dat nog gaan doen. Alleen al kijkend naar de simpele dagelijkse levensverrichtingen, krijgen die ineens een extra lading.

Dat begint al met het tijdstip van opstaan. Ga je vervolgens samen de dag beginnen met het lezen van de krant? Allerlei praktische huisklusjes worden opnieuw onderwerp van ‘wie doet wat?’ Ik doe de was en kook meestal doordeweeks. Blijft dat zo?  Houden we een weekritme aan van doordeweeks en het weekend, zoals het een beetje is geweest in ons werkzame leven? Doen we ieder ons ding en wat gaan we samen doen? Van de ene dag op de andere vraagt het simpele dagelijkse leven in huis om aandacht en overleg. Uit ervaring wijs geworden stel ik mij daarop in: de komende tijd zal in het teken staan van Buurten in eigen Huis.

Los van de dagelijkse huiselijke beslommeringen is er de vraag hoe je zin geeft aan het leven, nu je niet meer hoeft te werken? Terugdenkend aan mijn eigen begin als pensionado in 2014, probeer ik lange tijd vastigheid te zoeken in activiteiten die ik al heb. Niet alleen zoek ik houvast in de verschillende bestuursfuncties die doorgaan, maar ook probeer ik contacten te koesteren uit mijn oude netwerk. Op zich is daar natuurlijk niks mis mee. Wel merk ik naderhand, dat er wellicht daardoor geen soepele balans in mijn dagelijkse leven ontstaat. Je hinkt als het ware op twee gedachten: zo gewoon mogelijk doorgaan met werken min of meer zoals altijd óf het roer volledig omgooien en 100% eigen verantwoordelijkheid nemen voor je dagelijkse daginvulling. Nu sinds kort de bestuursfuncties zijn beëindigd en het oude netwerk zo goed als verdwenen is, sta ik open voor totaal andere dingen of activiteiten. Het mooie is, dat er nu haast vanzelfsprekend ook nieuwe uitdagingen op mijn pad komen.

Natuurlijk heeft in dit proces mijn lief een zeer belangrijke rol vervuld. Ik ga er van uit dat ik dat ook bij haar zal doen. Zij is avontuurlijker dan ik en zoekt gemakkelijker het onbekende op. Ik ben iets berekender en minder spontaan. Als dit goed werkt (en dat doet het bij ons heel vaak) dan versterk je elkaar positief. Dat gebeurt al meer dan vijfenveertig jaar, zij het met vallen en opstaan. Kijkend naar onze gezamenlijke levensloop van al die jaren, hebben we veel invloed gehad en nog steeds, op elkaars persoonlijke ontwikkeling, op de carrière van eenieder, op de opvoeding van onze kinderen. De bandbreedte van onze gezamenlijke ervaringskennis is groot en dat geeft vertrouwen voor de nabije toekomst. Avonturen durven wij aan te gaan. Ruim dertig jaar geleden hebben we twee jaar in Afrika gewoond en gewerkt. Daarna zijn we in Rotterdam beland en hebben daar een gezin gesticht en een nieuw leven opgebouwd met spannende carrière switchen voor ons beiden. De laatste jaren vinden we het uitdagend om samen verre vakantiereizen te maken naar bijzondere landen.

Het nieuwe avontuur, samen optrekken in de derde levensfase, is met die achterliggende ervaringen een hoopvolle opdracht. Onze gezondheid is goed en ik hoop dat dat nog lang zo blijft. Mijn lief gaat haar eigen proces van een nieuwe daginvulling vormgeven. Ik weet dat zij dat doet vanuit een avontuurlijke en open mind. Mijn eigen rol vraagt om enige terughoudendheid. Zij moet het vanuit haar eigen kracht doen.

En wat de dagelijkse huiselijke beslommeringen betreft: samen aanpakken is voor ons een eitje…..