Al weer veertien jaar woon ik goed naar mijn zin in het wijkje Struisenburg onderdeel van Kralingen Rotterdam. Het is een rustige en qua bevolking gemêleerde buurt. Eenmaal met pensioen valt mij op dat er eigenlijk weinig sociale contacten zijn tussen buurtbewoners. Aangezien ik veel waarde hecht aan het spreekwoord ‘beter een goede buur dan een verre vriend’, neem ik het initiatief samen met enkele medebewoners buurtactiviteiten te organiseren. Verbetering Luchtkwaliteit Maasboulevard (zie vorig blog) is er zo een. Maar ook het initiatief Buurten aan de Maas, elkaar ontmoeten. Afgelopen jaar hebben we vier keer een ontmoetingsavond georganiseerd, inclusief een buurtkerstborrel. De opkomst is verrassend goed en zelfs heel goed als er iets van muziek bij komt. De ontmoetingsplek is het gebouw PodiumO950, gelegen aan de Oostmaaslaan pal langs de Maasboulevard. Met dit gebouw heb ik een bijzondere band.

In 1983 verhuis ik vanuit Renkum naar de geboortestad van mijn vader, Rotterdam. We gaan wonen in de wijk Hillegersberg. Ik ben aangenomen als coördinator van zeven multiculturele organisaties, die in dit gebouw PodiumO950, dat toen dr. W.A. Visser ’t Hooftcentrum heette, gehuisvest zijn. De opdracht was om te zoeken naar verbinding tussen die organisaties onderling en van daaruit met de stad. Het gebouw is ontworpen door de beroemde architect Rietveld en in 1968 opgericht door  de Duitse jongeren organisatie Aktion Sühnezeichen Friendensdienste (ASF). Het is bedoeld als een ‘levend’ monument dat ten dienste staat aan de Rotterdamse bevolking. Helaas blijkt het lastig dit gesubsidieerde project na drie jaar te verlengen, dus ga ik op zoek naar een nieuwe baan. Ik word directeur van een zorginstelling in Vlaardingen en ga daar met mijn gezin wonen. Dan, ruim achttien jaar later, keer ik terug naar Rotterdam.

En toeval of niet, ik koop een mooi oud huis aan de Oostmaaslaan op steenworp afstand van het gebouw waar ik drie jaar gewerkt heb. Het gevoel van l’histoire se répète wordt tijdens de zeer sfeervolle Kerstbuurtborrel op 21 december j.l. extra versterkt. Ik bedenk mij ineens dat ik iets aan het doen ben, dat ik ook al op mijn achttiende heb gedaan, namelijk muziekavonden in de wijk organiseren.

Geboren en getogen in Arnhem in de wijk Alteveer ver buiten het centrum, zijn vlak na de oorlog nog weinig openbare voorzieningen. Achter ons huis staat een katholiek noodkerkje. De helft van dit noodgebouw is jarenlang een kleuterschooltje en de andere helft wordt gebruikt als kerk. In de jaren zestig wordt het kleuterschooltje opgedoekt en komt er een dependance van het club- en buurthuiswerk uit de binnenstad in. Ik ben achttien jaar en doe daar vrijwilligerswerk. Het is de tijd dat Rock’n Roll bandjes als paddenstoelen uit de grond schieten. Een aantal van die bandjes wil graag gratis optreden om maar te kunnen spelen. Al gauw organiseer ik muziekavondjes voor jongeren uit mijn wijk. Het heeft maar één seizoen mogen duren, want het aantal decibels van de live muziek….. ‘Kom van dat dak af…..’ en ….’Het is  weer tijd om op te staan…’  is voor de direct ernaast gelegen huizen vele malen te hoog.

Ik denk dat iedereen wel eens het gevoel heeft van l’histoire se répète. Zeker bij het ouder worden zal dit Franse gezegde op sommige ervaringen in je leven van toepassing zijn. Dat is natuurlijk niet vreemd als je bedenkt dat er in je persoonlijke leven en in de maatschappij altijd iets van een rode draad loopt. In mijn leven is zoeken naar verbinding of sociale cohesie een belangrijke rode draad. In dat kader heb ik altijd wel iets van vrijwilligerswerk gedaan, waaronder mij bezig gehouden met mijn directe woon- en leefomgeving. Het mooie is dat ik nu als fulltime pensionado de focus en de energie er nog meer op kan richten dan voorheen.