‘Ibiza, here we come!’ Mijn lief wordt vijfenzestig jaar en dat is een mooi moment om samen met de kinderen en kleindochter (bijna één jaar) het leven te vieren. Hoewel het niet haar officiële pensioenleeftijd is, blijft het een kroonjaar. Ibiza lijkt ons leuk omdat dit partyeiland vol bekende Nederlanders tot de verbeelding spreekt van onze kinderen, en voor ons is het even weer proeven van de hippietijd uit de jaren ’70. Dus stappen we voor een midweek vakantie in het vliegtuig.

Eerlijk gezegd vind ik vliegen niet prettig. Het is een open deur, maar zonder vliegtuig kun je niet gemakkelijk in korte tijd ergens naar het buitenland gaan. Daarbij komt dat er dagelijks vliegtickets aangeboden worden tegen absurd lage prijzen. Dat maakt het haalbaar om even tussendoor een vakantie te plannen. Enige wroeging is er vanwege het feit dat ik met vliegen een extra grote bijdrage lever aan de luchtvervuiling. Hoewel vliegen de meest veilige manier van reizen is, heb ik altijd een onveiliger gevoel bij vliegen dan bij autorijden. Nu ik in het vliegtuig naar Ibiza stap, schiet even de gedachte door mijn hoofd dat bij een vliegtuigcrash ons hele gezin van de aardbodem verdwenen zal zijn. Hoe bizar kan een familiereisje, waar je het leven viert, eindigen? Even vraag ik me af of er andere mensen in het vliegtuig zitten die ook zo denken? Natuurlijk zet ik deze gedachten snel van me af.

Ons zeer ruime appartement ligt pal aan de boulevard in Santa Eularia. De weersvoorspellingen vooraf zijn niet zo goed, maar in werkelijkheid hebben we een zonnige week met een klein beetje regen. De kinderen hebben pech dat net een week eerder alle clubs hun final party hebben gehad, dus zij moeten het doen met de posters van de clubs met bekende namen van de DJ’s als Martin Garrix, Afro Jack en Hardwell. Het is een swingend eilandje met een echte hippiemarkt en mooie strandjes en baaitjes. In één daarvan zien we een groep hippies samen eten, drinken, blowen én gedichten voorlezen.

’s Avonds zittend met z’n allen op een van de vele terrasjes, haal ik herinneringen op uit onze hippietijd. In de jaren ’70 ben ik een tijdje een van de discjockeys geweest bij Wampie Club Huissen. Ik draaide op de zaterdagavond voornamelijk top 40 singeltjes. De bezoekers kwamen overal vandaan. Buiten stonden dan auto’s, fietsen en allerlei soorten brommers: Zündapp’s , Kreidler’s , Puch’s en de Tomos. Wampie werd opgericht in 1966 door Wim Geene. In de deel van een oude boerderij had hij een dansvloer getimmerd, een bar en toiletten. De eerste jaren kwam de muziek uit een jukebox en het bier uit flesjes. Maar toen een keer de Arnhemse Storyville Jazzband optrad, kwamen er veel jongeren uit Arnhem mee, ik ook. Vanaf dat moment werd het er elk weekend druk. Wampie werd verbouwd, er kwam een biertap en een professionele draaitafel. Ik zag er toen uit als een hippie: lang krulhaar, sikkie, kleurige, alternatieve kleding. Ik had twee draaitafels tot mijn beschikking en stond op een verhoging meteen naast de dansvloer. Regelmatig traden er live bands op zoals Cuby and the Blizzards, Q’65, de Outsiders, de Bintangs en Rory Calagher. Het waren de rebelse flower power jaren, hippies, Woodstock, en ook de nozems.

En terwijl de zon in de zee zakt, vertelt paps verder……In 1972 tijdens het carnaval overdag in Wampie Huissen ontmoet ik voor het eerst mijn lief. Zij is samen met haar oudere zus, die ik ken uit het uitgaanscircuit. Nog diezelfde avond kom ik haar weer tegen op het grote carnavalsfeest in Musis Sacrum in Arnhem. Ik ben meteen tot over mijn oren verliefd….tot op de dag van vandaag.

We proosten op de jarige, op onze lieve kleindochter die één jaar wordt en op elkaar, dankbaar voor al het goeds in ons leven. We spreken af volgend voorjaar, als wij vijfenveertig jaar getrouwd zijn, nogmaals het leven te vieren met familie en vrienden.