De afgelopen twee weken heb ik weinig inspiratie voor het schrijven van een blog. Aangezien ik mijzelf de taak heb opgelegd regelmatig een blog te schrijven over mijn leven als fulltime pensionado, stoort mij dat. Het heeft direct invloed op mijn dagritme, want het blog schrijven is een rode draad daarin. Het gevolg is dat ik later opsta, meer loop te treuzelen en mij zelfs af en toe begin te vervelen. Dan duurt een dag lang!

Ik ben meer een denkdoener dan een handwerksman. Omdat daar even de klad in zit, ga ik zowaar diverse kleine klusjes in en rond het huis doen. Helaas verbetert mijn gevoel van ‘lekker in mijn vel zitten’ er nauwelijks van. Ik vraag mij natuurlijk af hoe dat komt? Heeft het te maken met de intredende herfst? Of met het feit dat mijn lief sinds één oktober meer thuis is, omdat zij met deeltijd pensioen is gegaan?

Vanaf mijn fulltime pensionado-zijn, ben ik zelf honderd procent verantwoordelijk voor de invulling van mijn dag. Inmiddels weet ik uit ervaring dat als zich er in mijn directe omgeving kleine of grote veranderingen voordoen het direct invloed heeft op mijn dagritme. Misschien ben ik minder flexibel aan het worden, zodat ik daardoor sneller uit mijn ritme raak? Ik kan niet echt een bevredigend antwoord vinden en dus ga ik geforceerd op zoek naar inspiratie. Het gaat nu eenmaal niet altijd vanzelf. Soms moet je er energie in stoppen, de eigen regie pakken en dat doe ik dan.

Ik geef mijzelf maandagmorgen dus een schop onder de kont en zet mij achter de computer om een blog te schrijven. Op mijn bureau ligt een essay van Hans de Bruijn in Letter en Geest van Trouw over de Amerikaanse verkiezingen van Senaatsleden en Huis van Afgevaardigden. Hij beschrijft daarin hoe de Democratische politicus Beto O’Rourke uit Texas tracht een volledig eigen geluid te laten horen. O’Rourke doet niet mee met reageren op de standaard meningen van Republikeinen en Democraten. Hij vindt die labels er niet meer toe doen. Hij is pragmatisch, niet gericht op het uitvergroten van ‘wij versus zij’. Hij zoekt verbinding tussen mensen en wil met iedereen samenwerken, niemand buitensluiten. Deze (linkse) politicus boort andere emoties aan dan angst en boosheid. Hij heeft een eigen politieke boodschap, uitgaande van het feit ‘dat je alles uit mensen haalt wat er in zit.’ Hij praat over ambities en aspiraties van mensen, over compassie met kwetsbare mensen. Het betekent, aldus de Bruijn ‘een keuze voor een inhoudelijk radicaal ander verhaal, waardoor het midden dus open komt te liggen. Dat combineer je vervolgens met een gematigde, verzoenende houding, een accent op compassie.’

Dit artikel geeft mij inspiratie omdat het aansluit bij het gedachtegoed van de cultuur-filosoof Arnold Cornelis, waar ik een groot fan van ben. In zijn standaardwerk ‘De logica van het gevoel’ (1997) spreekt Cornelis over communicatieve zelfsturing als competentie waarmee het individu als het ware uit zichzelf de uitdaging voelt om negatieve, innerlijke basisemoties als angst, boosheid en verdriet om te zetten in positieve ervaringen. Daarover communiceer je dan met anderen in je omgeving en vice versa. Telkens als dat goed gaat, voel je je een gelukkig mens en zet je een stapje op de weg naar zelfherkenning. Dit individuele leerproces kan alleen slagen als de maatschappij zo ingericht is dat in de cultuur het beeld wordt gewekt van wat mens-zijn is.

In onze maatschappij anno 2018 hebben we dringend veel, heel veel politieke leiders nodig zoals O’Rourke, die mijn medemensen en mij helpen gelukkig te kunnen zijn, op de wijze zoals hierboven beschreven. Jammer is wel dat O’Rourke heeft verloren van de Republikein Ted Cruz. Hoopvol is dat hij veel meer stemmen heeft gekregen dan vooraf gedacht.