‘Laat mij maar veel naar muziek uit deze jaren luisteren als ik ooit dement ben’, zegt mijn lief. We kijken samen naar een TV programma over The Beatles tussen 1963 en 1967. Het is de tijd van Elvis Presley, Chubby Checker, Bob Dylan, Buddy Holly, Fats Domino, Jim Morisson. Telkens, als de eerste akkoorden klinken van een song uit die tijd begint mijn lief de tekst mee te zingen. Ongelooflijk hoe tekst en melodie in haar geheugen zijn opgeslagen. Ik moet eraan denken hoe ingrijpend de ziekte van alzheimer is. Je mag hopen dat je er zelf geen weet van hebt. Je partner, je kinderen zullen het er vreselijk moeilijk mee hebben. Het is een proces voor hen van langdurige verlieservaring. Stel dat ik alzheimer krijg, welke diepliggende herinneringen en karaktereigenschappen treden dan op de voorgrond? Ga ik liedjes uit mijn jeugd herkennen en meezingen? Word ik onrustig of juist heel rustig? Het zijn gedachten die in deze levensfase af en toe opkomen en mij angstig maken. Maar ik wil juist niet focussen op achteruitgang. Ik wil niet angstig zijn voor wat dan ook. Ik wil mijn zegeningen tellen en mij verder ontplooien…… ‘Eight days a week’.

In een van de getoonde fragmenten toeren The Beatles door Amerika en komen in Texas. Het blijkt dat blank en zwart niet samen naar hun stadionconcert mogen komen. Ik hoor hen zeggen dat ze alleen optreden als ook de zwarte Amerikanen welkom zijn. Ik denk terug aan die tijd, ik ben 18 jaar. De rassenscheiding is op veel plekken in de wereld nog normaal. Het zijn de roemruchte jaren van Che Guevara, Fidel Castro en de Cuba crisis; van de moord op J.F. Kennedy; van ds Maarten Luther King, zijn beroemde speech “I have a dream’; de moord op hem; van Chroetjsjov die afgezet wordt; van de oorlogen in Vietnam en Cambodja. Ik zit als puber/adolescent in de levensfase vol levenslust, groei en ontwikkeling. Ik zoek mijn eigen identiteit, zowel uiterlijk als innerlijk. Welke meisjes vind ik leuk en willen zij ‘met mij gaan’? De nieuwe broek die ik koop, moet onder de naaimachine, want de pijpen horen super smal te zijn. Mijn krulhaar staat alle kanten op en groeit tot op mijn schouders. Een echte bontjas, tweedehands, maakt mijn hippieachtige outfit compleet. Over alles wat er gebeurt om mij heen en in de wereld, heb ik een duidelijke, zekere mening. Opvoeden moet vooral anti-autoritair zijn. Primitieve culturen bestaan niet, juist die culturen zijn vaak hoogstaander dan de onze. Iedereen is gelijk en moet dezelfde kansen hebben en krijgen. Ik ben tegen de Vietnamoorlog, roep ‘Johnson moordenaar’. Ik wil niet in militaire dienst, want ik voel mij een pacifist en elke zondag naar de kerk gaan is geen optie meer. Ik ben 18 jaar en zoekende wie ik wil worden…….‘Eight days a week’.

Nu 54 jaar verder heb ik veel van mijn eigen identiteit mogen ontdekken. Geboren vlak na de 2e WO ben ik opgegroeid in een welvarend Nederland met een hoge levensverwachting voor man en vrouw. Mijn gelukkige leven gaat nog even door in een wereld die net als op mijn 18e nog steeds op allerlei plekken zwaar onder druk staat. Ik heb ook nu mijn meningen, maar minder zeker. Intenser dan voorheen ben ik op zoek naar intimiteit, in de zin van geborgenheid en vertrouwelijkheid in mijzelf, maar ook in mijn omgeving…… ‘Eight days a week’.

Als fulltime pensionado zoek ik die intimiteit vooral dichtbij, want daar kan ik naar mijn idee het meeste bijdragen. Ik gun dat mijzelf en mijn naasten…… ‘Eight days a week, Eight days a week I love you, Eight days a week is not enough to show I care……’