De chauffeur van het lokale reisbureau brengt ons deze derde dag ’s avonds naar het station van Irkutsk. Hij loopt met ons mee tot op het perron en blijft wachten totdat de Transmongolië trein gearriveerd is. Al converserend met de hulp van de Russisch-Engelse vertaal app op de mobiele telefoon van mijn lief begrijpen we dat hij vroeger beroepschauffeur is geweest. Trots vertelt hij ons dat hij ooit de presidenten Jeltsin en Gorbatsjov heeft gereden. Exact om 21.00 uur lokale tijd vertrekt trein 362 naar Mongolië. Over twee nachten zullen we in de vroege ochtend aankomen in Ulaanbator. Wij hebben, heerlijk luxe, een vierpersoonscoupé gereserveerd voor ons privé. Kort na vertrek kruipen we in ons smalle bed en al snel val ik op het kdeng…kdeng ritme in een diepe slaap.

De Transmongolië Express roept niet alleen een romantisch gevoel op, het voelt eveneens avontuurlijk. Wat dat avontuurlijke gevoel is, weet ik niet precies. Misschien wil ik de wereld beter leren kennen, open staan voor totaal andere culturen en dat al reizende ontdekken? Die drang had ik al toen ik 32 jaar was. Samen met mijn lief heb ik twee jaar in Kenya gewoond en gewerkt. Ik heb in die tijd veel boeken over Afrika gelezen o.a. van ontdekkingsreizigers als Livingstone en Stanley. Vele jaren later, sinds ik fulltime pensionado ben, maak ik weer verre reizen, vakantiereizen, en dan vooral in Azië. Dit deel van de wereld gaat daardoor steeds meer leven voor mij. Toevallig heb ik kortgeleden het fantastische boek ‘De Zijderoutes’, van Peter Frankopan gelezen. Er ging een wereld voor mij open! Het gebied ten oosten van Europa, van de Zwarte Zee tot aan China, is duizenden jaren het middelpunt van de aarde geweest. Het is de bakermat van onze beschaving. De zijderoutes vormden de verbindingswegen waarlangs opvattingen, religies, ideeën, cultuur en ziektes zich konden verspreiden. Bijna letterlijk heb ik iets van die zijderoute van Mongolië naar Beijing mogen zien en proeven op deze vakantie.

Als we volgende ochtend vroeg wakker worden, zien we vanuit de trein de mooie uitgestrekte vlakte van Siberië. In dit deel is de natuur vooral steppe-achtig, hier en daar groene heuvels, en heel weinig bomen. Een restauratiewagen is er helaas niet. Als ontbijt eten we wat meegenomen crackers en drinken thee. Warm water kun je in elke treinwagon tappen uit een zogenaamde samovar. Voor het avondeten maken we een uit Nederland meegenomen instandgerecht (kip curry) klaar voor onszelf. Een kwestie van alleen warm water toevoegen. Bord, bestek, thermofles behoren natuurlijk tot onze basisuitrusting.

Vervelen doen we ons niet. Op het gangpad en op de perrons kom je allerlei nationaliteiten tegen, jong en oud. Maar ook Russen en Mongolen zelf nemen deze trein, omdat deze regelmatig op kleine stations stopt. Iedereen kletst met elkaar. Een jong stel uit Zweden is net gestart met een wereldreis. We komen ze later in Beijing weer tegen. Een jongen uit Kazachstan kent Nederland en Amsterdam niet.

Tijdens de stops moet je wel weten hoe lang de trein stilstaat. Er wordt namelijk geen signaal gegeven bij vertrek. In de loop van de dag vinden er uitgebreide douane controles plaats, eerst de Russische douane en een paar kilometer verder de Mongoolse. Tijdens deze controles mag niemand zijn coupé uit, mag je geen foto’s maken en er mag zeker niet worden gelachen.

Als we daarna in Mongolië met de trein langs kleine stationnetjes rijden dan staan er af en toe soldaten in de houding. Geen idee waarom.

De tweede ochtend, het is 17 juli, wordt iedereen door de provodnitsa om vijf uur gewekt. We moeten onze spullen inpakken want over drie kwartier komen we aan in Ulaanbator, de hoofdstad van Mongolië.