Het zijn stuk voor stuk hartverwarmde reacties die ik krijg over mijn aanstaande opaschap: ‘Het is zó bijzonder! Je beseft het pas echt als het zover is. Het is het mooiste wat je kunt overkomen.’ Reacties van familie, vrienden en kennissen die zelf opa of oma zijn. Bijna standaard komt de vraag of ik ga oppassen, meestal direct gevolgd met het advies om niet te kiezen voor een vaste dag. Ik hoor het allemaal met plezier aan. Mijn belangrijkste wens is een opa te zijn, die een warme, lieve band weet op te bouwen met zijn kleinkind. Het opaschap past voor mijn gevoel naadloos in mijn levensloop. Ik vind dat ik er klaar voor ben. Het maakt mijn levenscirkel rond. Ik kom uit een warm familienest, gelukkig maar! Het gevoel van geborgenheid heb ik samen met mijn lief doorgegeven aan onze kinderen. En naarmate ik verder in de derde levensfase kom, wordt het besef steeds groter dat een warm familienest zeer bepalend is voor kwaliteit van leven. Dat besef wordt weer eens zichtbaar en voelbaar afgelopen zondag.

Mijn oudste broer en schoonzus vieren hun 50 jarig huwelijk samen met de kinderen, kleinkinderen, (schoon)zussen, broers, zwagers en enkele vrienden. Alles bij elkaar zo’n 50 mensen, die een belangrijke rol vervullen in de levensloop van mijn broer en schoonzus samen. Het begint met twee totaal verschillende mensen, die elkaar toevallig ontmoeten en stapelverliefd worden. Na vijf jaar verkering (zo hoorde dat in de jaren zestig) besluiten zij om te trouwen en voortaan alle lief en leed met elkaar te delen. Zij worden vader en moeder van drie prachtige dochters, die op hun beurt volwassen en verliefd worden en kinderen krijgen. Nu zijn ze ook opa en oma van maar liefst negen kleinkinderen waarvan een aantal ook weer verliefd is, zo blijkt uit de aanwezigheid van enkele vriendinnetjes op het feest. Iedereen, jong en oud, voelt op deze zonnige zondagmiddag iets van het ritme van het leven, dat vervolgens ook uitgesproken wordt in enkele speeches en een lied. In zijn speech heeft mijn broer de eerste strofe van een gedicht van de Poolse dichteres Wislawa Szymborska verwerkt. ‘Niets gebeurt tweemaal en niets zal tweemaal gebeuren. Geboren zonder kundigheden, sterven we dus als onervaren senioren.‘ Hij eindigt zijn speech met de woorden: ‘Blijf altijd jezelf!’ Dat is mooi gezegd en iedere aanwezige weet dat het zijn levensmotto is. Een motto dat prachtig aansluit bij de laatste strofe van het gedicht van Wislawa Szymborska: ‘Lachend en elkaar omhelzend verzoenen we ons met elkaar, ook al zijn we zo verschillend als twee druppels water.’

Ik heb deze 50-jarige bruiloft van mijn broer en schoonzus samen met familie en vrienden als zeer intiem ervaren. Het woord intiem wordt in de Van Dale simpelweg verklaard als o.a. ‘een vertrouwde sfeer’. Voor mij gaat het veel verder, zelfs dieper. In mijn afstudeerthesis ‘Intimiteit in de hoge ouderdom’ (1997) heb ik onderzocht dat de beleving van intimiteit aan veel hoogbejaarden juist zin geeft aan hun bestaan. Ik heb dit begrip toen gedefinieerd als: ‘Intimiteit is de hoogste mate van vertrouwelijkheid in jezelf en in je relatie tot de ander, die ontstaat op het moment dat de mens zichzelf kan zijn in zijn persoonlijk leefgebied.’ Een definitie is vaak een mond vol ingewikkelde woorden, maar ik merk bij mijzelf en om mij heen bij andere mensen die in de derde levensfase zijn beland, dat zij dit meteen begrijpen. Deze betekenis van intimiteit is het bijzondere en fijne aan het ouder worden. Het senior zijn, maar ook het opa en oma mogen zijn dat gun je iedereen van harte. Ik kan in ieder geval haast niet wachten om als opa straks vanuit het motto ‘Blijf altijd jezelf’, het nog onbeschreven, pure wezentje in mijn armen te sluiten.