Ik heb net de laatste woorden meegezongen met de meute op het marktplein van Rotterdam ‘….DAT ENE WOORD…. FEYENOORD….MIJN FEYENOORD!!!’ of de bal ligt al in het doel. Volledig uitzinnig spring ik samen met die andere duizenden mensen als een gek op en neer, armen om schouders van mensen die ik nooit eerder gezien heb, bierspetters vliegen in het rond. Het is een ongelooflijke apotheose, terwijl de wedstrijd nog geen minuut oud is. De rest van de middag en avond en de maandag erna beleef ik als in een roes. Feestend Rotterdam straalt saamhorigheid uit, jong, oud, blank, zwart, rijk, arm, 178 nationaliteiten…… Ik geniet even met een smiley van oor tot oor van de mooiste en gelukkigste stad in Nederland.

Een week eerder ben ik met mijn lief in Spanje, Fuengirola. Heerlijk een weekje zon happen op het strand, boekje lezen en s’ avonds lekker tapa’s eten in één van de vele restaurantjes op een leuk dorpsplein. Lang geleden in 1973 ben ik daar voor het eerst met mijn lief, mijn zus en moedertjelief naar toe geweest. Dit keer baal ik er een beetje van dat ik een week heb uitgekozen dat Feyenoord kampioen kan worden in de wedstrijd tegen stadsgenoot Excelsior. Ik woon notabene nog geen 500 meter van dit Kralingse stadionnetje en wil dat natuurlijk graag meemaken. Helaas moet ik het doen met een slecht TV beeld op een armetierig uitziend terrasje aan een Spaanse boulevard. Niet alleen het terrasje, ook de wedstrijd blijkt uiteindelijk een sof. Ik ben dan ook als een kind zo blij dat ik zondag alsnog in Rotterdam op de Binnenrotte sta samen met duizenden uitzinnige supporters. De man naast mij blijkt zowaar een bruingezonde overwinteraar uit Spanje, Fuengirola!! te zijn. ‘Toeval bestaat niet’, zou Lee Towers gezegd hebben en voor de honderdduizendste keer schalt zijn ‘Your never walk alone’ over de Binnenrotte. Zelden in mijn leven heb ik mij zo heerlijk spontaan laten meenemen in de euforie van een feestende mensenmassa.

Voorafgaand aan de voetbalwedstrijd sta ik in mijn Feyenoord shirtje samen met enkele honderden Rotterdammers op Plein 1940 waar bij het Zadkine monument het bombardement op Rotterdam van 14 mei 1940 wordt herdacht. Als om een paar minuten voor half twee, onze burgemeester Ahmed Aboutaleb een krans legt en er twee minuten stilte wordt gehouden, hoor ik in de verte duizenden supporters ‘Hand in hand kameraden’ zingen. Het stoort mij niet, integendeel, de stad heeft zich fantastisch opgericht na de oorlog. Ik voel de kracht van verbroedering en hoop. Dit is wat onze burgemeester telkens weer benadrukt en nastreeft. Als een echte burgervader neemt hij het voortouw en vraagt zijn medeburgers mee te doen met de ‘wij samenleving’. Twee dagen na de huldiging op de Coolsingel is hij samen met Kim Putters, directeur van het Sociaal en Cultureel Planbureau aanwezig in De Nieuwe Poort, het huis van ontmoeting en inspiratie aan het Weena, hartje Rotterdam. Daar wordt gesproken over hoe je het wij-zij denken doorbreekt. Rotterdammers gaan in gesprek over wat hen tot één volk maakt. Samen proberen zij een antwoord te vinden op de vragen: Wie zijn wij in Nederland? Op welke manier is Rotterdam een voorbeeld voor de rest van Nederland? Dit gesprek is een burgerinitiatief opgezet door LOKAAL, Centrum voor Democratie Rotterdam samen met G1000, Platform voor Democratische Innovatie. De namen mogen een beetje hoogdravend klinken, maar alles op een rijtje zettend van datgene wat er allemaal in Rotterdam gebeurt, inclusief het prachtige kampioenschap van Feyenoord, zou ik het motto willen beamen: ‘We doen het gewoon met elkaar in Rotterdam.’