De Nederlandse samenleving zal qua beeldvorming rond ouderen snel gaan veranderen en dat moet ook, vind ik. Volgens de cijfers van het Nationaal Ouderenfonds leven er op dit moment 3,1 miljoen 65plussers in ons land, waarvan 0,7 miljoen 80plus. Ondanks deze grote, zichtbare aanwezigheid van ouderen, die onderling in zeer hoge mate individueel verschillen, blijft het maatschappelijk gezien één amorfe groep. Kort door de bocht gezegd hebben pensionado’s hun leven min of meer gehad. Ze hebben er natuurlijk recht op wat na te genieten, maar op enig moment wordt het wel lastig voor het hardwerkende deel van onze samenleving. Ouderen worden allemaal chronisch zwak, ziek en misselijk en kosten de samenleving alleen maar geld. Ook op de politieke agenda staan voornamelijk materiële zaken als AOW/Pensioen, aangepaste woningen en natuurlijk zorg. Soms komt even het thema eenzaamheid naar voren of zoals onlangs het onderwerp levensbeëindiging vanaf 75+…… Helaas, in de perceptie van veel mensen stopt de groei en ontwikkeling van de individuele mens in deze derde levensfase.

Geboren in 1946, ben ik een van die 3,1 miljoen 65plussers. Wij worden wel de babyboomgeneratie genoemd. Bij mij, en veel babyboomers, is sprake van een ambitie, die vergelijkbaar is met de ambitie toen ik nog op school zat en daarna toen ik werkte. Gedurende mijn hele leven probeer ik dromen waar te maken, materiële en ideële. Eerst ‘iets willen worden’ en daarvoor allerlei opleidingen doen. Daarna carrière in je loopbaan maken en blijven doorleren. Natuurlijk ook verliefd worden, een gezin stichten, vriendschappen aangaan, afscheid nemen van dierbaren, kunst en cultuur ervaren. Deze ambitie stopt niet nu ik fulltime pensionado ben. Ik weet dat de levensverwachting van ouderen in Nederland, en hopelijk geldt dat ook voor mij persoonlijk, behoorlijk hoog is en stijgt. Ik heb dus een goed perspectief, ook al is deze fase wellicht korter dan mijn eerste en tweede levensfase. Niet onbelangrijk in deze levensfase is het einddoel, even bizar als helder, namelijk de dood. Natuurlijk bepaalt dit, al dan niet bewust, de ambitie en de houding ten opzichte van het leven in deze fase. Ik zal mij ten opzichte van allerlei gebeurtenissen anders moeten positioneren. Ten gevolge van biologische veranderingen en achteruitgang voel ik mij fysiek onzeker worden. Hoe ga ik daarmee om? Hoe ga ik om met het loslaten van het werkzame deel van mijn leven of met de bestuursfuncties die ophouden, inclusief de daaraan gekoppelde sociale contacten? Welke grondhouding neem ik aan: richt ik mij op afknappers of opknappers? De trouwe bloglezers weten dat ik daar mee worstel.

Echter de wens en behoefte om lief te hebben, te leren, om vriendschappen te onderhouden, kunst en cultuur te ervaren blijft. Ik merk dat de individuele beleving van dit alles intenser wordt. Volgens de Weense psychiater Viktor Frankl (1955) is het leven van een mens in alle omstandigheden en op alle leeftijden zinvol. Als een van die miljoenen pensionado’s in Nederland ontdek ik dat nu in mijn eigen levensloop.

Ik wil nog steeds actief bezig zijn om zo zin te geven aan mijn dagelijkse leven. Zo schrijf ik blogs, klus in het volkstuintje, doe een tekencursus, ben huisman, doe wat vrijwillig bestuurswerk en ben druk met een wijkactie ‘verbeteren luchtkwaliteit Maasboulevard’. Op ander niveau wens ik schoonheid, recht, waarde, liefde en kunst te blijven ervaren om zo fundamentele innerlijke emoties en gevoelens bij mijzelf op te roepen. Wekelijks heb ik wel een lunchgesprek met een vriend of kennis, en ook heb ik een maandelijks discussiegroepje met mannen. Wat deze sociale interactie betreft, zoek ik vooral naar warme contacten. Dat voelt zinvol en waardevol.

Het moge duidelijk zijn dat ik als fulltime pensionado volwaardig wens door te leven en met mij miljoenen ouderen. De mate van zelfsturing van het individu is daarin zeer bepalend. Maar nog belangrijker is een kansrijke omgeving. Welke (volwaardige) uitdagingen biedt de Nederlandse samenleving mij en al die andere miljoenen babyboomers?