Een van de spannende dingen van het fulltime pensionado-zijn, is voor mij het telkens opnieuw vinden van inspiratie. Kan ik iets leuk, fris, interessants bedenken en doen als het om de invulling van mijn dagelijks leventje gaat? Ik heb geen echte hobby’s. Wel vind ik besturen leuk, evenals blogs schrijven en vanuit mijn vakgebied nadenken over mijn fulltime pensionado-zijn. Om inspiratiekriebels te krijgen zal ik vooral zelf op zoek moeten gaan en soms, als ik iets onverwachts tegenkom, daar alert op reageren. Niet dat je van alles wat je doet of meemaakt kriebels moet krijgen. Maar toch……Je moet zelf proberen iets van je leven te maken.

Ik ben over die inspiratiekriebels aan het denken, omdat ik weer een nieuwe stap moet zetten in mijn fulltime pensionado-zijn. De eerste stap heb ik gezet op mijn 67ste, als ik stop met mijn onderzoeks- en adviesbureau. Ik beëindig dan mijn levensfase van meer dan veertig jaar werken. Als je definitief met werken stopt is een van de bijkomende effecten dat je oorspronkelijke zeer grote sociale netwerk, met veel inspirerende mensen, ook snel daarna uitdunt en uiteindelijk min of meer uit beeld verdwijnt. Zo gaat dat nu eenmaal. Nu, zo’n vier jaar later, voel ik weer een dergelijke aderlating aankomen. De bestuursfuncties inclusief de daaraan verbonden sociale netwerken, die ik her en der al jaren heb, stoppen langzamerhand en ook daar komen niet zomaar nieuwe voor terug. Een zeer inspirerende bestuursfunctie ga ik eind dit jaar beëindigen, namelijk die in de Pauluskerk Rotterdam. Maar liefst vanaf 1986 ben ik daar bestuurlijk actief, vanaf 2010 als voorzitter. Het zijn ongelooflijk inspirerende jaren geweest. Eenendertig jaar en never a dull moment: van Perron Nul tot aan de sloop in 2007, de prachtige nieuwbouw in 2013, de Bed Bad Brood campagne en de tijdelijke waarneming van de directeur in 2015. Mijn verstand zegt, dat het mooi is geweest, dat ik moet stoppen en het stokje definitief moet overdragen. Ik wil dat moment zelf bepalen. Tegelijkertijd weet ik, dat het in mijn eenenzeventigste levensjaar een nieuwe aderlating is qua inspiratiekriebels en sociale netwerken. Wederom wordt een belangrijke periode van mijn leven afgesloten en komt er niet zo gemakkelijk iets nieuws voor terug.

Dat er niet zo eenvoudig iets nieuws voor terugkomt, heeft naar mijn idee te maken met het feit dat onze maatschappij nog maar heel beperkt is ingericht op de derde levensfase. Praktisch alle politieke en maatschappelijke aandacht en actie is gericht op de zorg en het levenseinde. We zien de levensfase die begint bij de pensioenleeftijd en eindigt bij de dood, niet als een fase waarin de mens zich volwaardig verder kan ontwikkelen. Het is wel enigszins verklaarbaar. We hebben er nog weinig ervaring mee, omdat de omvang en duur van de derde levensfase uniek is in de geschiedenis van de mensheid. Uit gerontologisch onderzoek (Baltes c.s.) weten we echter dat de mens zich tot op zeer hoge leeftijd kan doorontwikkelen. Ik merk dat zelf. Ook in mijn eenenzeventigste levensjaar sta ik te popelen mij persoonlijk en maatschappelijk verder te ontplooien. Helaas moet ik constateren dat de huidige maatschappelijk omgeving weinig uitdagend en kansrijk is voor mij als fulltime pensionado. Daar moet en kan nog veel aan gedaan worden. Gelukkig ben ik redelijk zelfsturend, net als veel andere babyboomers, dus is er hoop! De komende blogs ga ik op zoek naar concrete ideeën voor die kansrijke omgeving. Bij het plan alleen al, voel ik inspiratiekriebels.