Het is prachtig weer in Lissabon. Met een strak blauwe lucht en een temperatuur van 16 graden, is het heerlijk toeven. Het leven lacht ons toe als we weer eens op het zoveelste terrasje neerstrijken voor een espressootje, een kopje thee of een lekker Portugees wijntje. Mijn lief, mijn schoonzus en ik vieren dit jaar oud en nieuw op een stedentrip in Lissabon. Op het moment suprême staan we op het grootste plein in Lissabon, het Praça Do Comércio tussen een enorme mensenmassa. Een prachtig vuurwerk vanaf de rivier de Taag barst boven het plein los. Iedereen is uitgelaten en overal zie je jong en oud met stralende gezichten rondlopen. Veel mensen, hebben net als wij, een fles prosecco in de hand om te proosten op het nieuwe jaar 2017. We kijken omhoog naar de donkere lucht waar een kwartier lang fantastisch vuurwerk zichtbaar is. Even wordt mijn gemoedsrust ondermijnd als ik moet denken aan de kans op een aanslag op dit immens grote plein met al die tienduizenden mensen. Maar tegelijk bedenk ik bij mezelf dat Portugal niet echt in de belangstelling staat van mogelijke aanslagplegers, dus dat angstgevoel verdwijnt gelukkig snel. Toch bizar dat je er überhaupt aan denkt. Ik ben gehersenspoeld door de niet aflatende stroom negatieve berichten vooral tijdens het afgelopen jaar 2016. De sfeer in de media en in de gesprekken met vrienden, familie en toevallige passanten, laten een teneur zien van ‘het gaat niet goed en het gaat niet goed komen, ook niet in 2017’. Tja, en daar sta je dan, midden in de nacht samen met tienduizenden mensen op een plein in Lissabon en honderden miljoenen mensen elders op de wereld, te proosten op een nieuw jaar met veel geluk, gezondheid (want dat is het belangrijkste..) en voorspoed in 2017. Ik voel me een wereldburger, kan de hele wereld rondreizen, zoals nu naar Portugal. Ik vermaak me, geniet van de stad, consumeer en vertrek weer na vijf dagen. Wel een beetje elitair, maar op zich niets mis mee. Dan, als ik een artikel lees over de pas overleden socioloog en filosoof Zygmunt Bauman die het heeft over de mens die ‘een toerist geworden is in zijn eigen leven’, zet mij dat toch aan het denken. Bauman wordt wel de socioloog van de ‘moderne onzekerheid’ genoemd. Mensen worden in zijn ogen voortdurend aangezet om banden te verbreken. Ik ben op deze trip geen banden aangegaan met andere mensen. Ik heb me niet of nauwelijks verdiept of beziggehouden met de slechte economische toestand in Portugal of met de enorme werkeloosheid vooral onder jongeren (26,9%). Ik lees naderhand in het Financiële Dagblad dat de economie in Portugal toch langzamerhand aan het opkrabbelen is. Dat is goed nieuws voor de mensen die daar wonen. In mijn eigen land hebben we last van de grote stroom vluchtelingen. Veel mensen gaan niet het persoonlijke contact aan, maar willen uit angst het liefst de grenzen dichtdoen en alle ongewenste vreemdelingen wegsturen. Nog ergere uitsluiting op grote wereldschaal lees ik in het verkiezingsprogramma van de PVV: geen geld meer naar ontwikkelingslanden. Banden verbreken is sinds de Brexit ook binnen de Europese Gemeenschap een issue aan het worden. De EU relatie met de zuidelijke en oostelijke landen in Europa is voor veel Noordelingen zeer bedreigend, vooral voor de eigen welvaart. Als ik over dit alles zo nadenk, neem ik me voor de zoveelste keer voor, dat ik niet als een angsthaas in de wereld wil staan. Ik ga me niet terugtrekken achter de Hollandse dijken. En als pensionado wil ik me niet achter de geraniums verschuilen en een zogenaamd Zwitserleven leiden. Ik wil geen toerist zijn in mijn eigen land, in mijn eigen wereld, in mijn eigen leven. Ik wil geëngageerd in het leven staan, echt contact hebben met mensen, hoe zij ook over bepaalde zaken denken. Dat lijkt me een mooie, persoonlijke wens voor 2017, waar ik ook nog eens heel veel zelf iets aan kan doen.