Ik weet niet hoe het andere pensionado’s vergaat, maar hoe meer tijd ik heb, hoe meer ik kijk op sociale media. Ik ben me dat extra bewust als ik op het tafeltje naast de bank al mijn apparaten keurig opgestapeld zie liggen: mijn laptop, mijn tablet, mijn e-reader en mijn telefoon. Het besef dringt tot mij door dat dit voor mij zeer belangrijke informatiebronnen en communicatiekanalen zijn met de ‘buitenwereld’, zeker sinds ik fulltime pensionado ben. Als ik geen speciale activiteiten buiten de deur heb, begint mijn dag om half acht achter de computer. Ik kijk naar mijn mail, ga naar facebook en linkedin. Vervolgens werp ik een eerste snelle blik op het actuele nieuws op nu.nl, ad.nl en rijnmond.nl. Meestal vertrekt om die tijd mijn lief naar haar werk. Dan kleed ik mij aan en ga ontbijten aan de tafel in de woonkamer onderwijl rustig de krant lezend. Vanaf die plek kijk ik naar buiten en zo kan ik de stad die wakker wordt, aanschouwen. Duizenden auto’s, honderden fietsers rijden via de Maasboulevard het centrum van Rotterdam binnen. Op het water zie ik grote en kleine vrachtschepen beide richtingen opvaren met daartussendoor de Waterbussen, die forensen vanuit omliggende steden en dorpen naar Rotterdam vervoeren. Het is mijn dagelijkse eerste live contact met de buitenwereld. Zo rond 10.00 uur heeft deze fulltime pensionado het ochtendritueel afgerond. Afhankelijk wat er die dag aan afspraken staat, zit ik veel achter mijn computer te werken en kijk daarbij regelmatig op sociale media. En als ik die dag in de auto zit, luister ik graag naar BNR met allerlei nieuwsprogramma’s. Sociale contacten met de kinderen en familieleden gaan veel via de App, meestal in de avond. ’s Avonds kijk ik TV, waar in programma’s als DWDD, het Journaal,  Umberto Tan en/of Pauw al het voor mij bekende dagelijkse nieuws nogmaals de revue passeert. Het is een vreemde gedachte. Mijn wereld als fulltime pensionado lijkt enerzijds kleiner te worden, omdat ik niet meer dagelijks buitenshuis werk met allerlei contacten van dien. Anderzijds lijkt mijn wereld groter te worden, vooral in mijn hoofd, omdat ik nu veel achter de geraniums op de sociale media bezig ben. Sociale media zijn op zich prima, maar sinds ik fulltime pensionado ben, zoek ik bewuster rechtstreekse ontmoetingen met mensen. Met enkele vrienden en kennissen heb ik daarom af en toe een één op één lunchafspraak. Een ander speciaal contact dat ik twee jaar geleden gestart ben is ‘de Heren van Delta’. Maandelijks komen we met vijf vrienden in het Delta hotel Vlaardingen bij elkaar en praten dan over de grote en kleine problemen in de wereld. Soms doet iemand vooraf een suggestie, soms gaat het gesprek gewoon vanzelf. Deze week praten we over Trump, Italië, Europa en referenda met het boekje ‘Onbehagen’ van Bas Heijne in ons achterhoofd. We hebben het allemaal vooraf gelezen. Ieder van ons beseft dat het wereldbeeld waarmee wij als naooorlogse generatie opgegroeid zijn, behoorlijk achterhaald is. Als individuen met veel autonomie, stelt de technologie ons in staat met de hele wereld te communiceren. Maar tegelijkertijd worden wij ‘geconfronteerd met de overweldigende verknooptheid der dingen. Er is te veel dat onze aandacht opeist, onze empathie verlangt, ons confronteert met onze eigen beperkingen. Tegelijk is er steeds minder sprake van echt contact.’ Heijne werpt in dit essay een nieuw licht op de beschaafde mens en we merken tijdens onze discussie dat zijn analyses ons helpt. Oplossingen hebben we natuurlijk niet, ook niet na vier uur pittig met elkaar praten. Maar het geeft wel wat rust in onze hoofden, constateren we aan het eind van de avond. Als ik thuis kom, kruip ik moe, maar zeer voldaan mijn bed in.