Als we zondagmorgen wakker worden, dringt het besef door dat we definitief niet naar Mongolië kunnen reizen. We zullen moeten zien naar Nederland terug te komen. De chauffeur met auto staat al vroeg bij ons hotelletje te wachten. We eten snel een half ontbijtje en nemen afscheid van onze behulpzame gastvrouw. Tijdens de autorit maken we een plan de campagne. 1. Eerst de twee documenten van de politie 2. Dan vliegtickets naar Moskou, liefst vandaag nog 3. Maandag naar de ambassade in Moskou voor tijdelijk paspoort 4. Uiterlijk dinsdag vliegtickets naar Nederland! Het is een race tegen de klok als je in Midden-Siberië zit. We praten onszelf moed in: de Russen zijn vriendelijke en behulpzame mensen en als dit lukt, komen we vast in het Guiness Book of Records. Tegen twaalven komen we aan bij het politiebureau in Irkoetsk. Onze lokale reisleider Elena staat samen met een tolk al te wachten. Het politiebureau ziet er uit als een Stasi gebouw: groot, grijs, grauw en zwaar verwaarloosd. De politieman bij het loket stuurt ons door naar de vierde verdieping. Er is geen lift. We zeulen de bagage met ons mee, tig-trappen omhoog. Op de vierde verdieping aangekomen, zien we tot onze verbazing de beide verdachten aan het eind van de gang. De vrouw ligt te slapen in de vensterbank. De man moet met ons mee. We komen in een kamertje en daar zitten een politieagente, een jonge assistent en een man waarvan we denken dat het de baas is. Het is er bloedheet. Via de tolk doen we uitgebreid ons verhaal. Meteen daarna wordt de mannelijke verdachte weer afgevoerd. Hem is niets gevraagd en hij heeft niets gezegd. Dan vertelt de politieagente dat de verdachten bekende kruimeldieven zijn. Volgens haar beroven die zelden toeristen, want dan riskeren ze een zeer zware gevangenisstraf. Ze blijven ontkennen de handtas gestolen te hebben. Nader onderzoek kan plaatsvinden, maar dan moeten wij beschikbaar blijven. Nou, dat kunnen wij niet. Dus daar zijn we gauw klaar mee. Het volgende bespreekpunt is het document voor mijn lief om te kunnen reizen zonder paspoort. Dit blijkt geen probleem te zijn en wordt in orde gemaakt. Dan vragen wij om een document waarin de diefstal staat beschreven met tijdstip, plaats delict, wat er gestolen is en de waarde ervan. Dit blijkt lastiger dan gedacht. De politieagente legt uit dat totale waarde van de diefstal boven een bepaald bedrag is. Vooral de IPhone kost in Rusland al een vermogen. Volgens de wet dient er dan nader onderzoek plaats te vinden. Echter, wij kunnen en willen niet beschikbaar blijven, maar er moet wel een document opgemaakt worden. Na veel heen en weer gepraat stemmen we ermee in, dat in de aangifte melding gemaakt wordt van een al behoorlijk beschadigde IPhone en dat er weinig andere spullen van waarde in de tas zaten. De jonge assistent krijgt nu opdracht dit alles uit te tikken, natuurlijk in het Russisch. Tot slot wordt, voordat er allerlei handtekeningen gezet worden, alles nagelezen door de politiebaas. Hij doet zijn werk goed, want hij ontdekt dat de naam van mijn lief verkeerd geschreven is. Niet onbelangrijk in het geval van een reisdocument. Het is zondagmiddag drie uur als we opgelucht buiten staan met de twee documenten! Mijn lief en ik high fiven: eerste opdracht van ons plan de campagne is geslaagd!

wordt vervolgd…..