Zouden we morgen dan toch door kunnen reizen naar Mongolië? Op het dorpsplein zien we de politieauto staan met twee verdachten. De behulpzame dronken Rus rent er naar toe en slaat de mannelijke verdachte vol in zijn gezicht. Niemand, die daar op reageert. Het lijkt erop dat de politie verwacht dat we hen als de dieven van onze handtas aanwijzen. Het stel is ons die avond wel opgevallen. De man heeft lang in de buurt van mijn lief gestaan, toen zij moest wachten op het vleesgerecht van de barbecue. Dat voelde niet prettig. De vrouw hebben we zien rondlopen met een grote fel gekleurde tas om haar schouders. Helaas ziet het er niet naar uit, dat de handtas bij de verdachten is gevonden. We proberen duidelijk te maken dat we ze herkennen, maar dat we niet hebben gezien wie de tas heeft gepakt. Niemand die er iets van begrijpt. Dan bedenk ik dat ik de gastvrouw van ons hotelletje erbij moet halen, omdat zij een beetje Engels spreekt. De Rus met het Poetin T-shirt regelt een taxi, waarvan de taxichauffeur bij terugkomst geen geld voor dat ritje wil. Met haar hulp komt er iets meer orde in de chaotische communicatie. Even ontstaat er bij ons weer hoop, als iemand bedenkt dat de IPhone getraceerd kan worden. Daar zijn wel IP gegevens voor nodig die we niet bij ons hebben. Vanwege WIFI verplaatst de discussie met de politie zich naar de lobby van een nabijgelegen hotel. Daar bellen we onze dochter, die op dat moment een high tea heeft in Hotel New York. In Nederland is het vijf uur vroeger. Zij springt meteen op haar fiets en rijdt naar ons huis. De juiste gegevens worden snel gevonden, maar het systeem is niet geactiveerd. Weg kans! Vanuit Nederland blokkeert zij de creditkaart en betaalpas van mijn lief. Ook zal ze de alarmcentrale van onze verzekering bellen. De gastvrouw van ons hotelletje neemt intussen contact op met de lokale reisleider van onze Nederlandse reisorganisatie. Deze laat ons weten dat ze de volgende ochtend een auto met chauffeur stuurt om ons op te halen, om samen met haar naar het politiebureau in Irkoetsk te gaan. Via haar krijgen we ook het noodnummer van de ambassade in Rusland. De Nederlandse attaché vertelt ons dat we alleen terecht kunnen op de ambassade in Moskou. Ook moeten we een politierapport hebben met tijdstip, plaats en toedracht van de diefstal én een papiertje waarmee mijn lief kan reizen als vervanging van het gestolen paspoort. Grote haast is geboden, omdat ons visum verloopt binnen twee dagen. Langer verblijf is een misdrijf en dan zijn de problemen nog groter. Het is inmiddels middernacht als we teruggaan naar ons hotelletje. We beseffen dat we voor een haast onmogelijke opgave staan. Op zondag twee politiedocumenten zien te krijgen. Dan zien dat we 5000 km terug naar Moskou komen, vervolgens daar bij de ambassade een tijdelijk paspoort krijgen om uiterlijk dinsdag 2 augustus Rusland te verlaten, liefst natuurlijk naar Nederland. Die nacht in Listvyanka aan het Baikalmeer duurt lang, erg lang, allerlei gedachten malen door ons hoofd. Eén ding weten we zeker: dit wordt een race tegen de klok.

wordt vervolg….