Al weer twee maanden heb ik kunnen afkicken van mijn interim taak in de Pauluskerk Rotterdam, die bijna 10 maanden heeft geduurd. Qua dagritme en uitdaging zijn het heerlijke maanden geweest, wel druk, maar zeer bevredigend. De overgang terug naar mijn leventje van fulltimepensionado is echter lastig. Ik wil graag een dag of wat in de week een vaste dagelijkse uitdaging hebben buiten de deur. Ik wil in de running blijven, mijzelf nuttig maken, mij blijven ontwikkelen of, nog mooier gezegd, blijven ontplooien. Zo links en rechts heb ik al eens laten vallen dat ik graag nog iets zinnigs wil doen, wel iets waar ik echt een uitdaging bij voel. Ik ben al mijn hele leven een type dat telkens iets nieuws wil oppakken en ontwikkelen. Ik ervaar die uitdaging dus ook in mijn levensfase van fulltimepensionado. Deze behoefte is een rode draad in mijn leven. Zo gauw mijn leventje gewoon voortkabbelt en ik geen specifieke uitdagingen heb, word ik onrustig. De kern van mijn dagritme als fulltimepensionado is nog steeds gebaseerd op een werkweek. Vijf vroege ochtenden in de week zit ik op mijn kantoortje in huis, achter de geraniums blogs te schrijven. Ik heb maandelijks enkele boeiende lunchgesprekken met vrienden individueel of in groepjes. Ik ben nog actief in vier besturen en houd hier en daar nog wel eens een lezing. Verder klungel ik bij mooi weer wat in ons volkstuintje of in huis, maar dat mag geen naam hebben. Niet op de laatste plaats ben ik huisman en geliefde, en nog geen opa. Om mijn lijf en leden enigszins op een aanvaardbaar peil te houden, doe ik dagelijks wat gymnastiekoefeningen, probeer ik elke dag een wandeling te maken en stap ik regelmatig op de fiets. Alles bij elkaar is er één dagdeel doordeweeks waar ik stevig van baal en dat zijn de middag tussen 2 en 5 uur. Ik weet dan vaak niet goed wat te doen, met als effect dat ik als het ware stil val. Meestal ga ik dan even op de bank zitten lezen om vervolgens in no time in slaap te vallen. Misschien niks mis mee, maar het stoort mij behoorlijk, het bevredigt niet echt en het wordt langzamerhand een obsessie. Vanuit mijn vakgebied ben ik daarom maar weer eens te rade gegaan bij Maslov. Maslow rangschikt de volgens hem universele behoeften van de mens in een hiërarchie. Volgens zijn theorie streeft de mens pas naar bevrediging van de behoeften die hoger in de hiërarchie geplaatst worden als de lager geplaatste behoeften bevredigd zijn. Ik zou langzamerhand nu in mijn leven op de top van de piramide van Maslov moeten zijn aanbeland: maximale zelfontplooiing. Wat dat precies betekent en inhoudt, weet ik niet. Wel weet ik, dat ik in de ouderdomsfase van mijn leven meer op mijzelf teruggeworpen ben en zal blijven. Ik zal mijn eigen dagelijkse behoeften grotendeels zelf moeten zien te organiseren, rekening houdend met toenemende fysieke en mentale ongemakken. Kijkend naar mijn behoefte aan erkenning en waardering, merk ik dat er weinig beroep meer op mijn specifieke ervaringskennis gedaan wordt. Ik zie mijn werknetwerken opdrogen en er komen nauwelijks nieuwe netwerken op dit behoefteterrein bij. Mijn behoefte aan sociale contacten kan ik tot nu toe nog steeds heel goed zelf organiseren. Wat ik echter veel interessanter vind dan die hiërarchie is, dat Maslov betoogt, dat de mens bekneld kan raken tussen het behoudende en het groeiende aspect. Om toch te kunnen groeien, moet de mens daarom de aantrekkelijkheid van de veilige situatie verkleinen en het gevaar van de groei juist vergroten, zegt hij. Dit dieperliggende aspect van onze behoeften, is een steeds grotere uitdaging bij het ouder worden. Als je jong bent, durf je vaak nog van alles. Op mijn 27^ste durf ik al directeur van een basisschool te worden. Zes jaar later geef ik een vaste, leuke baan op voor een onbekend avontuur van twee jaar in Afrika. Terugkijkend op mijn leven zie ik telkens dat ik de ‘veilige leefsituatie’ waarin ik zit op dat moment, inruil voor het ‘gevaar van groei’. Deze groeihouding is voor mij een fundamentele behoefte, die hoort bij mij, ook nu in de levensfase van de ouderdom.

Ach en daar hoort af en toe wat zitten somberen over die lazy middagen ook gewoon bij…..