Ik besef steeds meer, dat wij met de mensheid aan het begin staan van een van de grootste uitdagingen ooit op onze aardkloot. Humaniteit zal het kernwoord voor die mega uitdaging vormen: ‘De humaniteit van een persoon wordt gevormd door zijn gevoel voor mensenlievendheid. Het is de algemene omgang ten opzichte van andere personen. Hieronder verstaan we de hoffelijkheid, het menselijk handelen, verfijnd denken en de algemene gevoelszin. Het wordt gekenmerkt door vredelievendheid en goedheid’. Kleiner dan deze definitie kan ik humaniteit niet maken. Dat besef doet mij in ieder geval trachten ‘de wereld te verbeteren, te beginnen bij mijzelf’. Pessimistisch hoef ik niet te zijn, want als ik goed om mij heen kijk, zie ik allerlei initiatieven. De Verenigde Naties bijvoorbeeld hebben maandag 7 december de wereldgemeenschap om 18,5 miljard euro gevraagd om in 2016 de ergste nood van 87,6 miljoen mensen in 37 landen te lenigen. Ook de vluchtelingen, die naar Europa en Nederland komen, proberen we waardig op te vangen, al lijkt dat soms te optimistisch. Als ik naar het leven kijk door de Maslov-piramide bril (zie vorige blog) dan kan ik niet anders dan compassie hebben met mensen die op zoek zijn naar een minimum bestaan. Er is geen leven mogelijk zonder de meeste fundamentele lichamelijke basisbehoeften, inclusief geborgenheid en veiligheid. Dan heb ik het nog niet eens over hogere fundamentele behoeften, zoals zelfrespect en zelfontplooiing. Gelukkig zijn er met mij heel veel mensen in Nederland en in de wereld die dit ook begrijpen en helpen waar het kan. Maar het wordt wel complexer nu steeds meer de wereldagenda mijn relatief kleine leefwereld bepaalt. Ik zie landgrenzen vervagen. Ik kan de wereld vrij gemakkelijk bereizen en telkens weer terugkomen in mijn veilige Nederland. Dat voelt als luxe, want ik weet dat er tegelijkertijd heel veel mensen in de wereld gedwongen op weg gaan om elders in de wereld een veilige plek te zoeken. Hoe houd ik in deze hektische wereld mijn leven in balans? Hoe houden we de wereld bestuurbaar? Populistische politici vinden dat we ons allemaal terug moeten trekken achter hoge dijken. Maar dat is onmogelijk. We zijn wereldwijd van elkaar afhankelijk. En laten we ook beseffen dat zelfs binnen Europa de laatste jaren bijna 2,2 miljoen Europeanen verhuisd zijn naar een ander Europees land. Voor mij is er maar één weg en dat is hoe dan ook wereldwijd nog meer samenwerken. Gelukkig zijn er al de Verenigde Naties: een wereldwijde, intergouvernementele organisatie, die samenwerkt op gebied van internationaal recht, mondiale veiligheid, behoud van mensenrechten, ontwikkeling van de wereldeconomie en het onderzoek naar maatschappelijke en culturele ontwikkelingen. Met vallen en opstaan zetten we daar al 70 jaar kleine stappen naar een humanitaire en bestuurbare wereld. De meest verregaande wereldsamenwerking onder de vlag van de VN lijkt nu te gaan lukken op het onderwerp klimaat. Ruim 190 landen zijn op dit moment in Parijs afspraken aan het maken, want wereldwijd wordt de noodzaak gezien om verdere opwarming van de aarde zeker niet boven de 2 graden te laten komen. Wereldleiders hebben het besef uitgesproken dat we de aarde leefbaar moeten houden voor onze kinderen en kleinkinderen. Toch beseffen we nog onvoldoende dat mede door de opwarming van de aarde op heel veel plekken de behoeftenpiramide van Maslov voor miljoenen mensen onder grote druk zal komen te staan. Zichtbaar is nu al, dat de opwarming van de aarde grote migratiestromen in gang zet en die zullen als we te weinig doen, ongekend groot worden binnen 30 jaar. De eerste signalen zijn er al. Bijna 3,3 miljoen Afrikanen verplaatsten zich tussen 2005 en 2010 binnen het continent. Een kleine 2 miljoen is in die periode naar Europa geëmigreerd. Zelfs tonen wetenschappers aan, dat reeds voor het begin van de oorlog in Syrië er in die regio al sprake is van een zeer grote en langdurige droogte. Meer dan een miljoen plattelanders trekken daarom naar de grote steden. Daar vinden zij echter ook geen minimum bestaansmogelijkheden. Deze uitzichtloosheid, samen met allerlei andere factoren, stort Syrië inclusief een groot deel van de wereld in chaos en oorlog. Ondertussen laat de VN ons weten dat er wereldwijd sinds dit jaar zeker 60 miljoen mensen op de vlucht zijn en ook dat er op dit moment 125 miljoen mensen wereldwijd minimale humanitaire hulp nodig hebben, en dat is vijf keer zo veel als een tien jaar geleden….

Inderdaad, een mega uitdaging…….