Ieder mens is per definitie het middelpunt van zijn eigen leven op deze aardbol. Het klinkt een beetje als de eerste versregel van het sonnet van Willem Kloos, half 19^e eeuw: ‘Ik ben een God in ‘t diepst van mijn gedachten, en zit in ’t binnenst van mijn ziel ten troon…’ Deze versregel heeft ooit tijdens de Nederlandse les op de middelbare school zo’n indruk op mij gemaakt, dat deze nooit meer uit mijn hoofd is verdwenen. Natuurlijk voel ik mij niet als de Schepper van het leven, maar ik denk dat ieder mens probeert te denken en te handelen vanuit zijn eigen, persoonlijke leefwereld. In het dagelijkse leven kunnen we gelukkig heel veel op de automatische piloot doen, maar soms komt er iets op je weg, waardoor je genoodzaakt bent het stuur zelf ter hand te nemen. En om dan goed te sturen, moet je de situatie waarin je terecht bent gekomen wel kunnen overzien en liefst ook een beetje kunnen begrijpen. De een gaat dat gemakkelijker af dan de ander. Grootschalige problemen, zoals de economische crisis of de vluchtelingenproblematiek, probeer ik klein te maken, zodat ze passen in mijn eigen dagelijkse micro wereldje. En als ik daar dan naar kijk, probeer ik dat ook te doen vanuit verschillende levensgebieden, simpelweg omdat ik zelf dagelijks ervaar hoe alles met elkaar verbonden is. Bij economie denk ik aan werken en aan geld verdienen, maar ook aan gepassioneerd en zinvol met iets bezig kunnen zijn. Je voelt je van waarde. Langdurig werkeloos zijn is om al die redenen een grote ramp in iemands leven. Een kleine miljoen werkelozen in Nederland is dan ook een maatschappelijke catastrofe. Afgelopen week valt mij een krantenartikel op met de kop ‘Liefde kan de markt redden, onderschat het belang van menselijke waarden en relaties voor de economie niet.’ Frits Goldschmeding, de 82-jarige ondernemer, die Randstad oprichtte, organiseert al enkele malen een symposium voor topondernemers, politici en theologen over economie, geloof en geluk. Niet de economie staat centraal, maar de mens die gelooft in een gelukkig bestaan. Als we de grote werkeloosheid in ons land de goede kant op willen sturen, is het noodzakelijk te beseffen dat het gaat om welzijn van mensen, om kwaliteit van leven en daarvoor zijn we van elkaar afhankelijk. Datzelfde geldt voor de vluchtelingenproblematiek in Europa op dit moment. Niet de politieke invalshoek is allesbepalend voor een goede oplossing, maar zeker ook geloof, geluk, hoop, dienen, vertrouwen en gastvrijheid. Individueel, samen leven, dichtbij en veraf, vraagt om grote maatschappelijke levenskracht. Wij kunnen niet anders dan met elkaar deze aardkloot bewonen. Problemen oplossen, begint met de herkenning en de erkenning ervan en dat begint altijd bij onszelf: Verbeter de wereld, begin bij jezelf’. We zijn allemaal fysiek en mentaal zodanig toegerust dat we tijdens het leven ons individuele wezen kunnen ontwikkelen, ieder vanuit zijn specifieke eigen-aardheid. We zullen ons bewust moeten zijn, dat de fysieke en mentale uitgangspositie per individu behoorlijk kan verschillen. Die individuele ontwikkeling vindt tegelijkertijd plaats in een brede sociaal, cultureel, maatschappelijke context. Ook deze context kan behoorlijk verschillen en kansrijk zijn of niet. Ikzelf ben opgevoed in een kansrijke omgeving, waarin het als vanzelfsprekend gevonden wordt, dat je je talenten niet alleen ontwikkelt voor jezelf, maar ook ten dienste stelt aan anderen in die samenleving. Ik heb in dat licht bijvoorbeeld vrijwilligerswerk altijd gezien als een mooie uitdaging, zonder daar een zware lading aan te geven van ‘kijk mij eens sociaal bezig zijn.’ Ik weet nog dat ik op mijn twintigste tijdens twee zomervakanties heb meegedraaid als groepsleider in een kinderkamp in Wuppertal, Duitsland. In die periode ben ik ook als vrijwilliger actief in de Arnhemse wijk Klarendal. Vrijwilligersrollen, zoals nu bij de Pauluskerk en het volkstuincomplex, zie ik als een verrijking van mijn leven. Ik leer veel van andere mensen, verschillend van (sociale) cultuur, karakter, talenten en toekomstperspectieven. Het gaat er in deze contacten juist om wie je bent, niet wat je positie is. Maatschappelijke levenskracht begint en eindigt bij jezelf en dat mantra draag ik al mijn hele leven mee. Ik kom gelukkig heel veel mensen tegen, die er ook zo over denken:

maatschappelijke levenskracht doet leven…..