De verre vakantie is voorbij. Ruim 24 dagen hebben mijn lief en ik in Thailand en Laos rondgereisd. Laat ik voorop stellen dat we een mooie en interessante reis hebben gemaakt. We hebben veel gezien van beide landen. Laos vinden we qua natuur mooier en qua ontwikkeling interessanter dan Thailand. Dat is eigenlijk wel enigszins wrang omdat Laos ten opzichte van Thailand nog een land is met beperkte economische groei en ontwikkeling, zeker ten opzichte van het erg toeristische en redelijk welvarende Thailand. Dat ‘beperkte’ spreekt ons kennelijk aan als we dit deel van Azië bezoeken. Na lang wikken en wegen vooraf hebben we gekozen voor een groepsreis, met name omdat we denken dat het anders in Laos lastig individueel reizen is. Het is na Cuba onze tweede groepsreis. Eigenlijk zijn wij niet zo geschikt voor groepsreizen. Mensen die ons goed kennen, zullen dat volmondig beamen. Wat dat precies is, is lastig te verklaren. Als ik naar mijzelf kijk, kost het mij altijd heel veel moeite om een eigen, vooral individueel getint plekje te vinden en te houden in de groep. Ik denk dan dat ik dat plekje moet veroveren en dat gedrag is voor de anderen behoorlijk zichtbaar en voelbaar. Op vakantie wil ik vooral op eigen wijze en tempo, samen met mijn lief allerlei ervaringen delen. Maar je kunt je in een groepsreis op veel momenten niet zo gemakkelijk afzonderen. En soms voel ik me bezwaard als ik dat doe. Deze noodzakelijke inspanning op het sociale vlak gaat mij in dit type van kortstondige, eenmalige sociale verbanden, moeizaam af. Ik ben dan onvoldoende relaxed, weet dat ik er in moet investeren, maar ook dat het te kort is om er voor mij voldoende bevrediging uit te halen. Wat mij extra dwars zit is het gegeven dat ik persoonlijke en warme contacten met andere mensen juist zo wezenlijk vind in mijn dagelijkse bestaan. Een van de leukste dingen bijvoorbeeld die ik afgelopen anderhalf jaar als fulltimepensionado doe, is regelmatig met vrienden en bekenden afspreken voor een lunch. Deze lunchgesprekken gaan altijd ergens over. Niet dat ik af en toe een praatje pot ook leuk vind, maar een (lunch)gesprek is voor mij pas echt geslaagd als het een goed, persoonlijk gesprek is. Natuurlijk wordt er op een vakantiegroepsreis minder diepgaand met elkaar omgegaan en gecommuniceerd. En ja, je trekt 24 dagen met andere, totaal onbekende mensen op, die je ook niet eens zelf hebt uitgekozen. Vanaf het moment dat we in Bangkok op het vliegveld aankomen en elkaar als groep voor het eerst ontmoeten, probeer ik mij echter positief en blanco op te stellen. Tegelijkertijd wil ik snel in een groepsmodus komen zonder – voor mij – al te strikte verplichtingen. Een grote rol bij dit alles spelen mijn vooroordelen. Op de website van de reisorganisatie heb ik kunnen lezen dat er zeventien mensen meegaan en dat de gemiddelde leeftijd van onze groep dik boven de vijftig is. Hoewel ik zelf de oudste ben, druk ik er meteen het stempel ‘ouwelullengroep’ op. Bij voorbaat kan ik mij al ergeren aan de communicatiepatronen die als doel hebben om snel een oppervlakkig en subjectief sociogrammetje voor jezelf te maken. Maar ik doe het zelf ook! Bekend daarbij zijn de vragen: ‘Waar kom je vandaan? Wat doe je voor werk? Hoe oud ben je eigenlijk? Heb je al meer een groepsreis gemaakt?’ Ach ja, en wie heeft dat niet: mensen meteen in bepaalde typen onderbrengen? ‘Oh, kijk dat zijn vast onderwijsmensen en die zijn redelijk saai en betweterig…..’ Ikzelf ben nota bene van oorsprong een onderwijsman! Of: ‘Oh nee toch, dat stel ziet er oud en krakkemikkerig uit, dat wordt nog wat onderweg bij bepaalde programmaonderdelen …..’ Ik doe zelf vervolgens niet mee met programmaonderdelen als ‘raften, kanoën en tracking’. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Natuurlijk zijn er op deze mooie rondreis af en toe momenten van persoonlijke, warme gesprekken met reisgenoten. Op de een of andere manier ontstaat er toch een bepaalde groepsmodus. Uiteindelijk is het een goed geslaagde vakantie. De meeste indruk heeft op ons gemaakt het tempelcomplex in Sukothai en de tweedaagse bootreis op de machtige Mekong rivier naar Luang Pabang in Laos. Ook in de hoofdstad Vientane hebben mijn lief en ik heerlijk rondgeslenterd.

Is het mijn laatste groepsreis geweest?…………. Zeg nooit ‘nooit’!