Gevoelsherinneringen

Ik vind van mijzelf dat ik een gevoelsmens ben en mij vaak in belangrijke beslissingen juist door dat gevoel laat leiden. Ook tijdens het schrijven van menig blog merk ik dat er bepaalde gevoelsherinneringen naar boven komen. Sommigen daarvan ga je wel eens romantiseren of anderzins overdrijven. De afgelopen week hebben we een echte hittegolf mogen meemaken en ineens moet ik terugdenken aan de week dat ik examen moet doen voor de Hogere Pedagogische Academie. Het is 1969. Omdat het bloedje heet is, ga ik een week lang ’s nachts studeren in plaats van overdag. Als ik deze week op internet terugzoek hoe warm het echt is geweest, zie ik dat er toen helemaal geen hittegolf was. Of iets nu feitelijk helemaal klopt of niet, ik koester voor mijzelf dit type gevoelsherinneringen. Op dit moment ben ik een boek aan het lezen van de Turkse schrijfster Elif Shafak. Het verhaal dat zich afspeelt rond 1600 in Istanboel, gaat over de jonge Jahan die een bijzondere band heeft met een zeldzame witte olifant. Bij het lezen over olifanten komen ook allerlei gevoelsherinneringen bij mij naar boven. Ik moet terugdenken aan het vakantiewerk met die ijsbeer fotosessies in de Ouwehands Dierenpark (zie vorige blog). Ik herinner me ineens weer dat we ons moeten omkleden in het olifantenhok en ik dat vreselijk eng vond. Weliswaar staan de olifanten achter een dik hekwerk, maar mij wordt het verhaal verteld, dat een oppasser die in het hok aan het werk is, door een olifant tegen het hekwerk gedrukt wordt. Zijn collega probeert met een lange stok de olifant weg te prikken. Dat lukt uiteindelijk, maar de man raakt wel zwaar gewond. Ik heb geprobeerd dit verhaal te verifiëren, maar op internet kan ik niets vinden. Men zal mij als groentje wel bang hebben willen maken? Een ander spannend verhaal met olifanten, waar ik wel zelf bij ben geweest, speelt zich af in Kenya, als we daar in de jaren tachtig wonen. We gaan met een bevriend stel naar een van de wildparken op safari en de bedoeling is dat we daar midden in de bush gaan kamperen. Voor mijn lief en mij is dat kamperen de eerste keer en eigenlijk durven we dat niet. Tot dan toe hebben we tijdens wildsafari’s in mooie, veilige lodges overnacht. En het wordt een spannend avontuur. Onderweg in het uitgestrekte Tsavo wildpark, krijgen we een lekke band. Als we die willen wisselen blijkt het hangslot van de ketting waar het reservewiel mee vast zit achter op de auto niet meer open te kunnen. Op datzelfde moment komt er toevallig een pick-up aan met een paar Masai mannen staand in de achterbak. Een van de mannen springt met zijn speer uit de laadbak, bekijkt het probleem, vraagt aan een andere Masai ook een speer, zet de beide speerpunten in de opening van het slot en met één korte beweging drukt hij het slot open. Na het wisselen van de band rijden we verder. Als de avond valt zoekt onze Tsjechische vriend Slavek een mooi plekje voor onze tentjes. Hij stopt pal naast een olifantenpad. Zo’n pad is te herkennen aan de grote hopen olifantendrollen. Tot onze grote schrik besluiten onze vrienden precies op die plek onze twee kleine sheltertjes op te zetten. Natuurlijk maken we een vuurtje, gaan we eten en kletsen we gezellig (nou ja gezellig?). Tegen negenen kruipen we in ons tentje. In mijn angst heb ik nauwelijks een oog dicht gedaan. Ik hoor alleen maar vreemde en angstaanjagende geluiden rond de tent en in de verte. Ik verwacht elk moment dat een nieuwsgierige olifant van zijn pad afwijkt en ons tentje vertrapt. Of wat te denken van een hongerige leeuw die op zoek is naar een prooi. De volgende ochtend in alle vroegte staan we met een flesje water onze tanden te poetsen als ineens vlak voor onze neus (voor mijn gevoel) een kudde olifanten loopt. Uit angst durf ik niet meer te poetsen en blijf doodstil staan kijken, het hart in mijn keel. Merkwaardig genoeg hoor ik de olifanten niet lopen. Wel hoor ik het breken van takken en struikgewas dat vertrapt wordt. Geen olifant die in ons geïnteresseerd is. Het is een bijna surrealistische ervaring.